Ik merk dat ik elke dag ietsje meer Dzjez ben dan de dag er voor. Niet dat ik iemand anders wordt hoor, maar dat wat ik ben word ik telkens meer. Ik leer mezelf kennen en hoe de omgeving op me reageert. Ik begrijp m’n omgeving en reageer daar dan weer op. Ik heb ook verwachtingen en patronen. En dan ook natuurlijk wanneer ze niet gebeuren.
Zoals vandaag. Papa kwam me ophalen van de crèche en niet mama. Dan kijk ik even scheef. Dat duurt niet lang hoor, maar toch, ik merk het. Als ik dan na het boodschappen met papa thuis kom dan is het eerst wat ik doe mama heel hard knuffelen en die knuffelt dan heel hard terug.
Mama was trouwens naar het ziekenhuis met papa om te kijken naar m’n broertje of zusje en of het gezond is. Totnutoe is alles goed. Vrijdag weten we alles. Of het helemaal gezond is en ook of het een meisje of een jongen is! Spannend.
En om de dag nog even door elkaar te gooien. Vanochtend, nadat ik al om 6 uur op was gestaan, zat ik lekker in de box heel geconcentreerd Nijntje te lezen. En ik kan al op z’n kop lezen en dat maakt niets uit. De kleuren zijn prachtig en ik zie ze en bekijk dat beter en beter. Het leven is mooi!
Iets anders was de ‘truc’ die papa vanavond uit ging halen. Eten in de stoel. De eerste hapjes had ik niet in de gaten, maar daarna bedacht ik ineens dat een walking dinner beter is. Ok, ok, uiteindelijk leer ik het wel af, maar nu nog even lekker op z’n Dzjez’. Was wel lekker en smakelijk.
Na de yoghurt was ik wel klaar, maar dan heb ik nog even een Duracel-konijn-momentje! Lekker druk doen en verschrikkelijk lachen met papa. Ik vind dat een goed avondritueel, wat afgesloten wordt door een lekker flesje met mama (of papa, maar nu was het mama). Lekker relaxen en langzaam al een beetje wegdromen.
Vannacht ga ik alle indrukken van de dag verwerken, zodat ik morgen weer een beetje meer Dzjez ben.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 