Toen ik pap zag moest ik lachen. Ik had hem nog niet gezien deze ochtend en lag bij mama in bed die eigenlijk nog een beetje wilde slapen, want het was vroeg en zij had vrij. Ik dacht daar evenwel anders over. Tijd om op te staan en toen was daar papa. Die kwam dag zeggen, want die ging werken. Ik doe dan m’n best om hem zo lang mogelijk thuis te houden en dan doen we nog even gek. Vind ik leuk! Maar uiteindelijk moest’ie toch echt weg. OK, nog even een koffietje brengen. Voor mama hoor, want ik ben daar nog niet zo gek op. Eigenlijk helemaal niet.
Het was een leuk dagje. Ik ga gewoon m’n gang, terwijl mama dat ook doet. Op een gegeven moment moest ze even weg en dan speel ik lekker verder. In eerste instantie op de plek waar ik lag toen mama wegging en vroeger lag ik nog steeds op dezelfde plaats als ze terugkwam, maar nu ik een grote baby ben niet meer. Ik zag haar binnenkomen, de schrik in haar ogen en dan die geruststellende ontspanning toen ze me in de andere hoek van de kamer zag liggen. Makkie. Als je kunt tijgeren, kun je de hele wereld aan.
Eerst achteruit en dan vooruit, op jacht naar m’n rammelaar. Die pak ik dan, maar valt, rolt verder, ik er achteraan en dan pak ik hem weer en dan…. precies. Maar het is een leuke oefening, totdat ik een stukje meloen zie liggen. En dat is de ontdekking van de dag. Heerlijk! Zoet, sappig en lekker zacht. Ik had er al veel van op, maar dit stukje was ik vergeten. Toen mama binnenkwam lag ik deze keer onder de stoel!
Ik heb ook een puzzel en het principe is vrij simpel. Eerst is hij stuk en dan niet meer. De stukken op de grond moeten in de gaten had ik in de gaten, maar goed, daar moet ik zeker nog wat op oefenen. Op het concept puzzel, maar dat komt nog. Waar ik niet op moet oefenen is eten. Dat gaat me goed af. M’n lievelingseten is yoghurt op dit moment (naast meloen). Niet dat ik de rest niet lekker vind, maar met yoghurt word ik bijna dierlijk gulzig. Zo lekker.
En ineens waren daar Beppe en Zelda. Beppe bleef maar even, want die moest nog veel doen en we gaan haar toch dit weekend weer zien op Vlieland. Iedereen trouwens, want blijkbaar wordt het een grote gezellige reünie. Zelda bleef natuurlijk. Gezellig.
En ineens was daar papa weer en ik moet weer lachen, ik herken hem op grote afstand en voel hem bijna. We hebben lekker geknuffeld en kaas gegeten. Dat is een mooi einde van de dag. Nou ja, bijna, want ik had moeite met slapen. Misschien iets te druk, iets te veel gegeten, iets te enthousiast. Uiteindelijk wel heerlijk in slaap gevallen en morgen weer naar de crèche.
Jaja, it die wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 