Ik ben een beetje laat, ik weet het.
Ik ben ook een baby en heb de tijd nodig om op te groeien.
Daarnaast ben ik een springlevende geest die veel gedachtes heeft en een missie.
Eén van die missies is plezier maken, veel leren en een mooi leven.
Dat zijn er eigenlijk 3, maar als je het snel zegt niet en dan nog, ik bepaal dat, want het is mijn blog.
En nu is hij er.

Vandaag stond ik op met Siebe, Zelda en Papa en werd wakker zonder ze. Ondanks het feit dat ik nog een baby ben, viel me dat wel op. Ik merkte dat er een verschil was in de energie en de atmosfeer. Het was erg gezellig met ze en ik voel me op een natuurlijke manier verbonden met ze. Mooi is dat. Familiebanden. Bij deze.

;

Opstaan was met papa, dat is de befaamde kwolitietaaim, daar zijn we goed in. Flesje melk, wat brood en in m’n broek poepen. Deze keer was dat wederom voldoende aanleiding om in bad te gaan! En wie kwamen we op de gang tegen? Zelda, dus die ging het doen. Dan word ik goed schoon!

Daarna ontbijten, ik heb brood gegeten, maar had niet veel zin. Soms heb je dat. Wel beregezellig zo met z’n allen aan de tafels…. Ik kan niet wachten tot het nieuwe huis! Daar hebben we veel meer ruimte en kunnen we elkaar zien vanuit de keuken. Dan heb je altijd contact. Ik denk dat we dat in het nieuwe huis gewoon altijd gezellig samen moeten ontbijten. Wat mij betreft kan het niet snel genoeg.

Toen we klaar waren, gingen Siebe en Zelda weg. Ik merkte het aan papa, die wordt dan een beetje onrustig. Die gaat dan dingen zeggen, zoals: Hebben jullie je schoenen? Vergeten jullie niets? Kom op! dooreten! Nou ja, dat soort dingen, en ineens zijn ze dan weg.

Veel knuffels en kussen en doegs en dags, en toen waren ze dus weg. Siebe moest naar een atletiekwedstrijd in Deinze. En ik was al best moe, dus ging naar bed. En toen ik opstond waren ze weg. Daarvan moest ik 3 keer met m’n ogen knipperen, maar daarna was ik alweer helemaal Dzjez.

Het was heel gezellig met mama. Ik word al groot, kan al (bijna) lopen en dan vermaak ik me goed. Ik had 2 ringen. Een Gele en een Rode en beide beheersten ze m’n leven op zondagmiddag 18 november. Dat en eten en slapen. Maar vooral de ringen. Ik neem ze mee van de ene kant naar de kamer naar de andere. Van de vensterbank tot de stoel en dan loop ik zonder handen! Tussendoor knuffel ik met mama. Daarna ga ik weer verder en knuffel ik met mama. Mama knuffelen is fijn! Dat geeft stabiliteit en gewoonweg een fijn gevoel!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.