Vandaag was een onalledaagse dag.
Niet eens zo zeer voor mij, maar voor m’n broer en mama. M’n broer is een dwarsligger en dat is goed buitenhuis, maar binnenbuiks is dat niet zo. Binnenbuiks kan dat tot problemen leiden. Niet vaak hoor, maar toch. Als je kunt kiezen is het beter je hoofd naar beneden en niet eerst je billen.

Nee, dat heb ik ook begrepen inmiddels. Om eerlijk te zijn was het nog erger dan dat. Ik lag in een volledige stuit. Ik bedoel, als je het doet, doe het dan goed. Met beide benen naar beneden. Ik sta als het ware recht op!

Gelukkig bedacht papa op het laatste moment dat het een goed idee was om met mama mee te gaan. Niet alleen achteraf, ook vooraf en tussenin was dat een goed idee. Dit zijn dingen waar je iemand nodig hebt om op de knopjes van de lift te drukken. En dat kan papa goed!

Dzjez was al naar de crèche voor ridders en papa kwam terug uit z’n werk om kwart over 11. Op tijd om op tijd te vertrekken.

Eerst naar -1 om een ponskaartje maken voor mama, dan naar de tweede, naar de afdeling gynaecologie, daarna naar de eerste om een echo te doen en te kijken hoe ondersteboven ik lag (behoorlijk ondersteboven, we waren er ondersteboven van), terug naar de tweede (en papa maar op de knopjes drukken) en dan in bed. Mama dan, papa bleef zitten op een stoel.

Lang verhaal kort, eerst werd er een hartfilmpje van mij gemaakt en dan krijgt mama een baarmoederontspanner en dan komt er een team van 4 mensen binnen. De aardige man pakt mij bij kop en kont vast en draait me HUP om!

….

….

Hoofd naar beneden. Had amper de tijd te beseffen wat er gebeurde en mama ook niet en papa stond er met vochtige ogen (van de arco) te kijken…. Klaar, zei de man en dat was dat.

Ik sta weer in de startblokken voor een ‘normale’ geboorte.

De opluchting was bijzonder groot! Dat voelde ik niet alleen in mijn binnenbuikse wereld, ook het Gooi moet hetgevoeld hebben en de dag was een beetje mooier dan toen hij begon. in een soort waas ging hij voorbij en zaten wij in de auto terug naar huis.

Wow broer, wat een avontuur! Ik heb ook avonturen beleeft, maar dit is VET. Mijn dag was op de crèche voor ridders en met mijn nieuwe vriend Jorrijn. Eerst liepen we stoer langs elkaar, maar ineens was er de klik en nu zijn we vrienden. Ik heb er anderhalf uur geslapen en voel me er helemaal thuis.

Ik loop door de crèche alsof ik er al jaren kom! Dat voelt goed. Eén van de leidsters zij dat elke keer als ze me zag, ik een grote lach op m’n gezicht had. Logisch, want het is goed.

Thuis was ik echt wel moe, maar moest nog even boodschappen doen met papa. Kon mama even liggen. Dat is goed, na zo’n dag! Ik had ook honger, want ik heb wel een heel potje opgegeten, op een paar happen na. Zo veel dat ik amper yoghurt heb gegeten. Ik mocht ook nog even in bad, maar daarna was ik helemaal klaar voor bed. Mama ook. Die ging samen met mij.

It wie wer in moaie en besondere dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.