Je zou kunnen zeggen dat het op de foto slaat
en dat is ook zo!
De drie zonnetjes in huis (en die kijken naar de planten links en rechts van de televisie) en de grootste zon neemt de foto. Mama, dus. En ik kan haar naam al beter en beterder zeggen. MaPa.
Vanochtend sprong ik op toen papa de deur open deed.
Van slaap naar wakker in een miliseconde en de miliseconde daarna was ik direct vrolijk. De slaapzak uit en naar beneden, flesje melk en een boterham en er vervolgens bijna niets van eten. Soms heb je dat. Dan gaat het er gewoon niet in. Dan houdt m’n groei misschien even pas op de plaats en groei ik geestelijk verder.
Je hebt 2 manier van geestelijk groeien volgens mij.
De ene manier is al doende.
Je groeit, kunt meer, leert meer en omdat je meer leert kun je weer meer. LEGOleren als het ware. Overigens, mama heeft de LEGO die ik gekregen heb in een speciale LEGO doos gedaan en links van m’n stoel gezet. Nu kan ik daar ook mee spelen en het ene blokje op het andere stapelen. Bezig zijn, LEGOleren dus.
De andere manier is stilstaan bij wat je geleerd hebt.
De incubatie, broeden, denken, verbanden leggen, nieuwe gedachtes vormen die er daarvoor nog niet waren. Stil zitten.
Ik noem dat LUIleren (nee niet luieren, want dan leer je niet echt, LUILeren). Daarom had ik vanochtend dus even geen honger.
Over groeien gesproken, op babyniveau groei ik ook hard.
M’n maat 52 past nog wel goed rond m’n middel, maar m’n benen roepen ‘Hoog water’. Ik groei dus hard in de lengte. Ik ben dan ook op een missie. Snel even groot worden als Dzjez. Dat kan. Kwestie van tijd en veel eten/drinken. Daar ben ik druk mee bezig.
Laat Dzjez maar even van binnen groeien, ik doe het van buiten.
Verder onrustig nachtje gehad en een rustige dag. Ik ben bijna 6 weken en pas daarna krijg ik een ritme. Ik ga proberen ’s nachts te slapen. Worden we allemaal vrolijk van.
Het was heerlijk weer, dus ik kon weer lekker de hele dag in m’n bak of box liggen. Buiten of lekker in de zon.
M’n oog is bijna helemaal beter. Mama was niet echt blij met die knipoog. OK, ik geef het toe, het was ook niet de meest flatterende foto die ooit van me gemaakt is, maar het is een onderdeel van wie ik ben/was. OK, om te compenseren nog even en hele mooie.
Ik heb bijna de hele dag buiten gespeeld op de crèche, behalve de 5 kwartier die ik geslapen heb. ’s Ochtends zijn we de Vesting in gegaan en heb ik eens en te meer bewezen dat ik een avontuur zonder angst ben. De grenzen verkennen is belangrijker dan de weg kwijt raken, die vind je altijd terug (want gaat eigenlijk nooit weg. Een weg die weg gaat, ik bedoel maar). Zodra ik de kans krijg ben ik weg, klim op alles waar je op kunt klimmen, lach naar iedereen en heb ongelooflijk veel plezier. Een echte ridder dus.
Toen papa me kwam halen, liet ik nog even zien hoe goed ik op het kasteeltje kan klimmen en er van af gaan. Daarna zijn we luid zingend op de fiets, in de zon naar huis gereden. Thuis waren mama en Jay en dan is alles OK.
Ik heb bij papa op schoot lekkere pittige gemberpasta gegeten van mama. Die dacht dat ze voor 2 dagen genoeg had, maar alles was op. En de yoghurt ook. Ik ben uit-ge-LUIleerd, tijd om te eten.
Daarna heb ik gespeeld met de lego in de nieuwe bak en nog even met Jay geklets. De afsluiter was dus samen bij papa op schoot.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 