We zijn er.

Maar als dat niet zo was geweest had je het al eerder gehoord. Dat weet ik zeker.  Maar goed, vóórdat we er waren moesten we wel 18 uur reizen, en dan heb ik het nog niet over de Landroverreis met op en oma naar het station en de treinreis naar Schiphol.

Ik had het allemaal uitgedacht en uitgebreid verteld op de crèche, opa en oma en eigenlijk iedereen die het wilde horen.

Ik ook, waarbij ik vooral het vaak ontbrekende stukje “trein” aanvulde, een zeer belangrijk onderdeel in mijn beleving van de reis.

Precies, het verschil zit hem uiteindelijk in de details, dus bedankt voor de aanvulling! Maar goed, dus eerst waren opa en oma bij ons thuis om te helpen om niet te vergeten dat we niets vergeten waren, want ook daar gaat het soms om details en dan met zijn allen in de auto van opa. IN 1 keer, dat scheelt, want dan hoeven we niet op en neer, en hoeven maar 1 keer uitgebreid te ze waaien.

Op het station…

“….daar is een trein”

hebben mama en papa nog snel een kopje koffie gedronken want de volgende zal nog wel even duren en nadat de trein gekomen was en ik met mijn eigen rolkoffer naar binnen ben gegaan gingen we naar naar Schiphol…

“….met de trein”

en dan gaan we naar het vliegtuig en in het vliegtuig gaan we eerst opstijgen en de lucht in, een filmpje kijken en dan wat eten en dan nog een filmpje kijken, en dan de hele nacht slapen en wakker worden in Singapore en dan nog even een hupje naar Bali en klaar. Dat was dus het plan.

Eerst gingen we nog even wat rondlopen, want we waren er ruim op tijd en dan moet je de tijd doden (wat op zich een onaardige aanduiding is voor een leuke bezigheid, die arme tijd, nee ik noem het ‘tijd beleven’, klinkt veel beter), dus gingen we wat drinken.

Papanoot: Ik heb zelden twee kinderen voor het eerst op reis gezien die zo relaxt en rustig alles ondergingen. Zowel Dzjez, die alleen maar om zich heen aan het kijken was met een niet te missen ik-ga-hier-alles-eens-obserberen-blik en Jay die als een kleine Buddha et ons mee ging in de buggy of lopend. Zingend, babbelend en lachend.

En ineens was het zover en gingen we in het vliegtuig! Zo groot, als een flatgebouw. Als je er in zit vergeet je dat het een vliegtuig is. Allemaal mensen en wij gezellig naast elkaar en we hadden allemaal een eigen iPad in de stoel voor ons en kregen van die rare dopjes op onze oren. Ik vond het een spoedcursus liplezen waard, want heb ze niet echt nodig gehad.

Toen we een keer goed zaten, gingen we de lucht in met het vliegtuig (makkie, daar hoefde we alleen maar een heel klein beetje voor mee te vliegen met onze armen, zei papa) en toen een filmpje. Het ging precies zoals Dzjez het allemaal had bedacht, behalve dan dat hij bij het eerste filmpje al in slaap was gevallen.

Daar lag hij. Onderuit gezakt en zijn mond open en helemaal geen eten. Ik ook niet, maar ik had geen zin. Dat komt omdat we 10 kilometer boven de grond waren en dan is mijn honger nooit zo groot. Nee ik ging gezellig wat filmpje kijken en lachen naar iedereen.

Nee vliegen is veel te leuk om in slaap te vallen, dus deed ik er heeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang over. Tot wel na 12 uur en toen viel ik eindelijk in slaap…

Niet lang daarna werd ik wakker, want mijn ogen vonden dat ze lang genoeg geslapen hadden, bovendien is slapen in een vliegtuigstoel niet een van mijn allefavorietste bezigheden. Ik moest nog zeker een paar keer naar de WC, nog wat filmpjes kijken, 103 keer die koptelfoonoortjes uit mijn oren laten vallen, zodat papa ze er weer in kon doen. Je snapt het wel, geen reden om te gaan slapen.

Mijn ogen hadden er ook al snel genoeg van. Dat liggen slapen terwijl je ook heel goed papa en mama wakker kunt houden, is zonde van je tijd. Het was 1 uur Nederlandse tijd en we moesten dus best nog wel lang vliegen.

Papanoot-met-kleine-oogjes-en-een-blij-hart: Het komt er dus op neer dat we vrijwel niet geslapen hebben als gevolg van 2 overenthousiaste kleuters, die met geen mogelijkheid tot slapen te manen waren (of eten wat dat aangaat), maar goed, zoals het aloude spreekwoord al zegt: “Beter 2 blije Baligangers, dan humeurige Harry’s”

We waren er natuurlijk nog niet toen we landen in Singapore. Nee dat was nog maar de tussenstop. Ik heb dan maar een paar mensen geknuffeld links en rechts en we zijn naar de wc geweest en eigenlijk mochten we vrij snel weer in het vliegtuig. Op weg naar Bali!

De oogjes weer wijd open.

Papanoot: We waren voorbereid op weer twee wakker warongs, maar maar tegen alle verwachtingen in zaten de oogjes al stijf dicht voordat het vliegtuig in de lucht was. De Aziatische zwaartekracht heeft het eindelijk gewonnen van de Nederlandse oogleden.

Ineens ging het vliegtuig weer landen en moesten wij weer wakker worden. OK, het plan zoals ik het in mijn hoofd had, is niet helemaal gegaan zoals ik wilde. Bottomline is dat we vrolijk aangekomen zijn, en daar gaat het om. Toen we deze keer buiten uit het vliegtuig kwamen, was het echt warm! Er stond gelukkig een mannetje klaar met een bordje met de naam van papa er op, dus kon de laatste etappe van de reis beginnen. Op weg naar Irene, Noa en Quyn!

Het was al helemaal donker en er waren enorm veel brommers en auto’s en palmbomen op de weg, dus het ging niet supersnel, maar toen we er uiteindelijk waren was het direct leuk en gezellig… Behalve de hond Charlie…. Daar waren we voor gewaarschuwd, maar als je hem dan live ziet is het toch wel heel hard schrikken!

Vooral ik. Ik kan echt buitengewoon en vooral buitenproportioneel bang zijn en schrikken, dus ik zette het echt op een gillen, wat mij vervolgens weer door een boze toon van papa in het gareel heeft gekregen.

Eigenlijk ben ik niet bag voor honden, maar laat me een beetje meeslepen door Dzjez. Ik heb hem al geaaid, want in mij is iets dat dat wil doen. Mijn ratio houdt me nog een beetje tegen, maar dat is een kwestie van tijd.

OK, het is al een lang verhaal en waar het op neer komt is dat we het enorm naar ons zin hebben. Gisteren zijn we naar strand geweest met een ‘lokaal’ tentje waar wij niet gegeten hebben, maar mama, papa en Irene en Quyn en Indy wel. Superleuke zonsondergang gezien en lekker gespeeld op het strand.

En vandaag hebben we brommers gehuurd en zijn we, nadat ik eerst alles overgegeven had, naar Ku Da Te geweest. Ik voorop als een mascotte van een vrachtwagen chauffeur, vast gebonden met een saron, voor papa op het zadel van de brommer.

Daar heb ik nog een beetje overgegeven tijdens het rijden en toen voelde ik me goed genoeg om voor de rest van de ochtend op de bank van het terras te slapen.

Daarna was ik weer bij!

Tot slot zijn we nog gaan eten in een echte Warong in de rijstvelden. Nou ja, wij hebben weer niet gegeten, maar wel gedronken en grapjes gemaakt. Kortom,

It wie wer in moaie tiid
(Sjoch mar nei de foto’s).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Laatste Papanoot: Natuurlijk ga je er op voorhand van uit dat jou kinderen het goed doen en niet gaan huilen in het vliegtuig en iedereen wakker houden, maar toch zijn er kinderen die dat doen. Het eerste wat ik daar over wil zeggen is PECH voor iedereen die er last van heeft. Want kinderen zijn kinderen en die doen dat nou eenmaal en de kans is groot dan mensen die zich er aan ergeren, vroeger zelf ook heel hard gehuild hebben..

Het tweede is dat Dzjez en Jay zich echt fantastisch en bovendien buitengewoon goed, gezellig en leuk hebben gedragen. Ver, ver boven verwachtingen, wel 10 kilometer boven de grond.

Maar als derde, ook in Bali zijn ze zo relaxt, als twee kleine Buddhas, leven ze samen en hebben ze met Noa en Quyn zo veel plezier. Ik had gedacht dat ze op de brommer wel in een lichte vorm van paniek zouden raken (zoals hun vader en hun moeder), maar niks er van. Vrolijk wijzend naar auto’s bussen en bromfietsen zitten ze voorop het zadel te genieten van alles wat er om hun heen gebeurt..