Daar moet je even voor knipperen met je ogen hè!
Bebroerde tijd. Dat lijkt op iets heel anders (en dat vind de spell check ook) maar betekent gewoonweg dat ik een fijne tijd met mijn broer achter de rug heb (en Zelda, ik vergeet je niet hoor!, maar daar kan ik geen woord voor verzinnen). Het is trouwens beter dan wanneer ik het zelf uit zou spreken, want dat zou ongeveer klinken als “uh-oede-ijt”, als ik het al achter elkaar uitspreek en niet gewoon afkort met “ijt”.
Voordat we met zijn allen een een grote paniek schieten over mij achterstand, moet ik jullie er op wijzen dat dit wel vaker voorkomt bij hoger opgeleide ouders die het leuk vinden om pustels op te lossen. Het heet het Einstein syndroom. En dan denk je natuurlijk: “Jay maakt een grapje!” maar nee, het tegendeel is waar. Het is een term indertijd bedacht door Thomas Sowell en je kunt er, voor het geval je het niet gelooft, hier over lezen. Ik heb dus nog tot mijn vijfde!
Maar eerst moet ik het nog even hebben over mijn ongelooflijk doorontwikkelde smulpaperij, want ik kan niet stoppen met eten (en kom geen buitenstatistische gram aan). Laatst ook weer (naast alle aardappelen, worden, hamburgers, stukken kip, wortels en rode bieten), aten we een pizza. Nou totenmet de allerlaatste ruime eet ik mijn deel op en dan kijk ik nog met een begerig oog naar de kruimels van Dzjez ook. Gelukkig dat Dzjez niet lijkt op een pizza.
Ja, toen was Siebe er ook nog en heeft hij ons yoghurt gegeven. Die yoghurt smaakt altijd net een beetje beter.
We hebben hem zondag op de trein gezet in Roosendaal en dat was bijna België. Wat dat betreft had papa nog een leuk verhaal, want Zelda ging vrijdag weg en de trein voor haar kwam 35 minuten te laat op hetzelfde perron en die ging naar Amsterdam, terwijl Zelda natuurlijk naar Antwerpen moest. Toen de trein uiteindelijk kwam, stapten alle mensen, behalve de Belgen natuurlijk, op de trein naar Amsterdam en hoefden ze maar een paar minuten te wacht op de trein naar Antwerpen. Maar toen die kwam, bleek het de trein naar Amsterdam te zijn…. Arme mensen die naar Amsterdam wilden en in Antwerpen wakker worden!
Voor het geval je je afvraagt of ik een staartje in heb, dat klopt. Dat is “oel” en ik kan het hebben. We hebben hard gezwaaid toen de trein met Siebe vertrok.
We hebben ook nog een hele ouwe trein gezien en die reed nog ook. Het was dezelfde trein die Zelda genomen heeft naar Antwerpen, zei papa, nadat de Antwerpentrein naar Amsterdam bleek te gaan!
Trouwens, deze week is het begin van weer een bijzondere periode, want het Sinterklaasjournaal is weer begonnen. Deze keer snap ik het allemaal beter dan vorig jaar. Het is weer bijzonder spannend, want Sint is onderweg, maar de sleutels zijn ook weg! Ik wil dus geen aflevering missen! Dat was dan wel weer even een boos momentje toen papa zei dat niet mocht kijken omdat ik in mijn broek had geplast en had gezegd tegen Renate dat het niet erg was hoor, want ik mocht dan geen iPad kijken maar wel het Sinterklaasjournaal… Papa en mama dachten daar dus anders over.
Ik heb maar even heel hard gehuild en daarna mocht ik gaan tekenen en hadden we muziek bij het eten. Dat compenseert de pijn en doet mij misschien inzien dat ik mijn piemel toch een beetje beter onder controle moet houden… Ik ga mijn best doen, want… geen Sinterklaasjournaal!
Overigens in het kader van “Doe-eens-wat-anders-dan-iPad-kijken” ben ik ook aan het tekenen geslagen en dat gaat me goed af. Die peuterplustijd werpt duidelijk zijn artistieke vruchten af. Ik kan al kop-voeters tekenen met haar en grote ogen. Gek dat ze die kop-voeters noemen en geen arm-hand-kop-voeters, want die teken ik er toch ook gewoon aan? Duidelijk dat ik de kunstenaar ben en de naambedenkers van kop-voeters niet.
Ik ben dan weer verslaafd aan het dansen na het eten en begin spontaan te huilen als papa het dreigt te vergeten. Gelukkig doet hij dat niet en is het voornamelijk de anticipatie op niet dansen die mij verdrietig maakt. Ik ben nogal een gevoelige jongen….
Wat ik nog wel even moet vermelden is dat we in een Jacuzzi zijn geweest wat Japans is voor Zwembad-vol-met-scheten, want wat een bubbels en bobbels zaten er in dat bad! Het was bijna een Tsunami in een glas water! Maar dat is ook wel weer heel erg leuk omme te maken. Zeker nadat ik na de eerste aarzelingen van de kant besloot er uiteindelijk toch in te gaan! Jacuzzi’s zijn cool!
Maar Jacuzzi’s zijn ook vermoeiend, dus waren we aan het eind van de dag blij dat we gebroederlijk tegen elkaar op de bank konden liggen… Niks mis mee!
En in een wasmand zitten ook niet.
Mijn eigen mij-plekje waar ik helemaal tot mezelf kan komen.
Zen.
En in de schoenen van papa, wat me denken aan het liedje van Elvis Presley “Walk a mile in my shoes” Dat doe ik liever niet. Voornamelijk omdat ze op dit moment nog iets te groot zijn. Aan ambitie mankeert het dan weer totaal niet hoor! En smaak ook niet. Oh yeah!
En ballonnen omhoog gooien. En dan te bedenken dat die ook vooral uit niets bestaan. Net als moleculen. Dat is pas een raar fenomeen, waar we het in een later stadium misschien nog eens uitgebreid over moeten hebben.
Namasté.
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 