Het is zo ver.
De pofbroeken zijn gestreken, de veren op de muts opgeklopt, de hesjes recht en de eerst tranen hebben al kleine witte riviertjes in de schmink op de wangen van Jay getrokken.

Het is natuurlijk een behoorlijk gevoelig mannetje als het op dit soort gebeurtenissen aankomt, terwijl ik het als een grote kleuter ervaar. Ik onderga lijdzaam wanneer Zelda mijn gezicht schminkt, want het is allemaal voor een goed doel. Sinterklaas vieren bij opa en oma in Nederhorst den Berg! Net als vorig jaar, maar nu snap ik nog beterder wat er aan de hand is.

Ik moet er allemaal een beetje aan wennen, want laten we eerlijk zijn, waarom moet ik er als zwartepiet uitzien als er al een heleboel pieten op de boot zullen staan, terwijl er maar 1 sint is? Als er iemand is die een beetje support moet hebben is hij het. Of het paard, want daar is er ook maar één van. Nee als het aan mij ligt, ga ik volgend jaar als sinterklaas (of als paard).

Gelukkig landen we eerst bij opa en oma en kunnen we ons op het gemak voorbereiden op het spektakel dat komen gaat. Eerst maar eens gezellig bij opa op de schoot terwijl hij een boekje voorleest. Dikkiedik natuurlijk, mijn standaardfavoriet als we er zijn.

Maar er is meer!

Er is nog een standaard, de standaardappeltaart (niet voor niets rijmt dat op elkaar), die al staat te dampen op het aanrecht. Alle appeltjes waren precies goed, zei opa, en de bodem was zo dun en knapperig dat je er haast doorheen kunt kijken. De beste randvoorwaarden voor een goeie smaak.

De andere randvoorwaarden waren ook goed: 8 graden en een miezerige regen. Goeie basis voor doorgelopen zwartepietengezichten en de beloning van de warme feestzaal wordt daardoor extra groot.

Maar eerst er naar toe wandelen. Ik had al gezien dat de buggy niet mee was gegaan, dus was ik aangewezen op de kracht van mijn eigen benen en de edelmoedigheid van ouders, broeren en zussen, maar het eerste stuk deed ik zelf. Wandelen in een pietenbak is toch wat anders dan je standaard spijkerbroek. Je huppelt automatisch iets meer, waardoor lopen leuker wordt. Het laatste stuk heeft papa me op zijn schouders gezet, waardoor ik ineens ook de grootste piet van de buurt werd!

Wij liepen al ver vooruit, want onze benen kunnen dat nou eenmaal al net iets beter dan die van Jay. In de verte stond de hoempapapa band al te spelen en zat de sfeer er al goed in! Gelukkig hoefden we niet heel lang te wachten of daar kwam de boot al aan. Eerst een kleine boot met een stel opgewonden pieten en toen…. de grote Sinterklaasboot! Het was duidelijk dat hij blij was om me te zien, want hij zwaaide telkens naar me.

Ik stond al bij de boot….…te wachten en bij nader inzien wist ik eigenlijk niet goed waarom ik zo enthousiast te wachten, want zwarte pieten zijn behoorlijk eng in het echt. Zeker als ze nog  voorbij komen ook en laat dat nou precies zijn wat ze doen…. Dichtbij komen.

En die ene had nog een bril op ook en leek mama te kennen uit een sinterklaasintocht van 35 jaar geleden of zo, dus toen hij ongeveer 5 centimeter dichtbij kwam deed ik mij ogen dicht en begon zachtjes LiefLiefLiefLiefLiefLief te zeggen als een mantra en bescherming tegen het pietengeweld en het had effect! Ik werd spontaan een stuk minder bang van de Piet! Als beloning kreeg ik pepernoten en een schuimpje!

Toen we op weg gingen naar de IJsbaan waar het feest verder zou gaan, kreeg ik er tekens meer zin in!

Ik ook! Ik wist namelijk nog dat we vorige keer een cadeautje gekregen hadden en dat daar een schuim in zat en ik herinnerde me dat ik die eigenlijk nooit opgegeten had…. Mmmm, dat moet ik even aan mama vragen, maar die wist het niet meer. Jaja.

In de tent was een echte Pietenband en die stond heel enthousiast te spelen wat er voor zorgde dat de sfeer er direct in zat. Wij werden als kinderen in een soort arena geduwd die grofweg twee functies had: 1. Het scheidde de ouders van de kinderen en 2. We konden geen kant op, waardoor we ook niet konden verdwalen!

Ondertussen liepen er veel pieten rond te strooien met pepernoten en schuimpjes, dus we hadden geen reden om niet goed op te letten en snoep te vangen.

Zelda was mee met ons, dus ik kon lekker bij haar op schoot zitten. Ondertussen begon ik me telkens meer piet te voelen en ebde mijn angst weg als schuimpjes voor de zon. Ik kreeg zelfs zin om te dansen en te swingen! Aan het einde van de show mochten we in de rij gaan staan voor een cadeautje en om eerlijk te zijn hebben we dat twee keer gedaan. Eén keer voor onszelf en een keer voor Siebe en Zelda. Wie oud is moet slim zijn.

Toen dat achter de rug was en de meeste kinderen al weg, stond de band nog steeds te spelen en konden we dus heerlijk vrijuit dansen! Samen met mama, want het was duidelijk dat die ook geïnspieteerd was. Samen hebben we dus gedanst. 

En als klap op de vuurpijl klom ik ook nog eens zelf op een bank en liep er als een kievit overheen. Precies zoals een piet dat ook over het dak zou doen!

Toen we uiteindelijk naar het huis van opa en oma gingen heb ik bijna het hele stuk gerend! Ik heb een omgekeerde energiecurve. Ik begin laag en eindig hoog!

Wat we niet eens doorhadden toen we thuiskwamen was dat er allemaal cadeautjes lagen. Pas toen papa de stoel ostentatief opzij zette en mama riep “Kijk!” hadden we het in de gaten! Pepernoten en chocoladecenten voor ons allemaal. Lekker en veel, dus ik heb maar gezegd dat we een zakje pepernoten bij opa en oma laten. Dan kan ik daar van eten als we volgende week op bezoek gaan bij ze!

Uiteindelijk gingen we nadat we heerlijk nasi gegeten hadden en chocoladecenten, naar huis.

En nu moet ik het overnemen, want Dzjez viel in slaap zodra hij in de auto zat! Die jongen toch! Zoveel indrukken, daar hebben zijn kleine hersentjes moeite mee om allemaal te verwerken.

Ik daarentegen ben klaar wakker en zie het nut vandaar bed gaan ook helemaal niet in. Nee ik wil nog allemaal avonturen beleven en expedities ondernemen. Ik zit vol met energie.

Gelukkig moesten we de schoenen nog opzetten en uit volle borst liedjes zingen. Dat kan ik als de beste natuurlijk! Inter aas a oentje! en Ie ih omp uh oom boot! Geen probleem voor mijn stem als een klok! En ik denk maar zo: “Hoe harder je zingt, hoe meer je in je schoentje vindt”.

Uiteindelijk bleek dat ook ik naar bed moest en deze keer het liefste met mama. Zo’n indrukwekkende dag, kun je het best afsluiten in de armen van mama (daarna ga ik gewoon nog even huilen en dan is de kans groot dat of papa of Zelda of beide ook nog even boven komen en dan heb ik een win-win).

(…)

En ja hoor!
Toen ik beneden kwam stonden daar 4 schoentjes op een rij waren er twee ballonnen! Wat een mooi kano, bedankt Sinterklaas! Dat heb je weer mooi gedaan!

Pas daarna kwamen we er achter dat er ook nog echte pakjes waren (en ik was al zo blij), met daarin kadootjes voor mij, Jay, Siebe en Zelda! Een echt kinderfeest dus.

Daarna mochten we nog eens de intocht van Sinterklaas in Meppel kijken (die had ik al gezien op mijn iPad bij Zappelin). Het viel me wel onmiddellijk op dat dit een andere Sinterklaas was dan in Nederhorst…. Daar moet ik nog eens diep over nadenken. Vooralsnog krijgt hij het voordeel van de twijfel!

Ik heb ook stiften gekregen. Mijn eigen, en een mooi kleurboek. Daar ga ik eens heel hard mee aan de slag. Kleuren is namelijk één van mijn lievelingsbezigheden! Dat en gewoon een beetje knuffelen of dansen of grapjes maken.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.