Het belangrijkste van een drukke maand als december is rustig en cool blijven, dus dat is wat we doen met yoghurt op onze neus. Dat is dan ook het rustigst  van de maand, want ondanks het feit dat’e nog maar net begonnen is, ben ik al weer jarig op de tweede dag. Je kunt je ook afvragen hoe papa en mama dat hebben gepland, maar ik kan je direct uit  romantische dromen halen: Ze hebben het niet gepland. Zij waren niet gepland, ik was niet gepland..

..en ik al helemaal niet…

..maar zo zie je maar, dat plannen eigenlijk weinig zin heeft als het aankomt op mooie avonturen. Je zou haast kunnen zeggen dat plannen niks anders is dan het uitstellen van dat, wat toch wel gaat gebeuren. De vraag is alleen wanneer en in welk leven.

Terug naar dit leven.
Op woensdag twee december ben ik jarig en staat de dag in het teken van feest en cadeaus’ Ik ben al dagen aan het aftellen, dus niemand hoeft mij te vertellen dat vandaag DE dag is. Niet alleen komen Rianne en Sam, vanmiddag komen ook Opa en Oma en als klap op de vuurpijl komen Wouter en Julia ook nog eens om 4 uur.  Wouter en Julia, die zijn hier nog nooit geweest, dus wat voor cadeautje die ook meenemen, het feit dat ze er zijn is al een cadeau op zich!

Maar, de eerste dingen eerst. Opstaan en naar beneden en wat denk je? Er zijn cadeaus. Eén voor mij en één voor Jay.

Ja, want ik ben ook een beetje jarig. Jarig omdat ik Dzjez als broer heb (hij is ook een beetje jarig als ik jarig ben). Ik ben al aan het zingen, voordat ik opsta, maar uitsluitend sinterklaasliedjes. Dat is natuurlijk erg belangrijk, want je weet nooit wanneer er een verdwaalde Piet of Sinterklaas bij de schoorsteen (of brievenbus) staat te luisteren. Dan kun je je maar beter van je beste kant laten zien.

We zijn zo druk bezig met Dzjez en mijn cadeau, dat we vergeten “Lang zal hij leven te zingen”! Nou ja dat spreek voor zicht. Heel erg lang! Want dan kunnen we heel vaak verjaardagen vieren. Stel je we worden 100 jaar, en we kunnen dat altijd samen vieren, dan hebben we samen 198 cadeautjes gekregen en dat is een hele hoge stapel!

Aan de andere kant, over 96 jaar is het 2121 en kan het best zijn dat we niet op aarde maar op de maan of mars of zelfs nog verder wonen en nooit meer oud worden. En belangrijker, dan kan het best zo zijn dat Siebe zijn verplaatsmachine heeft uitgevonden (en er miljonair van is geworden) en het eigenlijk niet uitmaakt waar je woont. Het is duidelijk dat 2 december 2015 een mooie dag is, want dat is precies de overgang van gisteren naar morgen. Precies het moment, waar ik van denk dat we een feest moeten vieren.

Ik kreeg dus een piano, die zich tijdens het uitpakken op een miraculeuze manier transformeerde tot en gitaar! Mooi een gitaar, die wilde ik altijd al hebben en nu kan ik eindelijk eens goeie muziek maken en kan Jay de oranje krijgen. We zien het begin van een band.

De dag stopte natuurlijk niet bij dit cadeau. Na een goed ontbijt, het sinterklaasjournaal en de kleren aan, konden we klaar voor het volgende bezoek: Rianne en Sam. Ik was blij dat ze geen cadeautje bij zich hadden, want zij zijn het cadeautje. Het is zo mooi en een echt klein mannetje op bezoek te hebben, dat plaatst ons (mij en Jay) echt een ander perspectief en maakt ons ineens heel erg groot!

Ja, dan ben ik ineens groot, en kan praten als brugman. Daarover gesproken, ik praat honderduit. Ik kan meer dan 4 woorden achter elkaar zeggen, ik kan tot 10 tellen in het Nederlands en in het Fries (niet altijd de juiste volgorde en soms meer fonetisch dan iets anders, maar een begin is het begin) (man! de volgende keer, moeten we meer regelmatig een blog schrijven!). En zoals Lao Tzu al zei “A journey of a thousand miles, starts with a single step”.

Ik heb dus deze ochtend ook al een cadeau gekregen, namelijk een grote set met stempels! Dar kan ik de hele wereld mee stempelen en dat heb ik trouwens ook direct gedaan! Daarvoor gebruik ik dan weer mijn fijne motoriek en mijn scherpe blik.

Met Sam hebben we veel plezier! Toen die weg ging, ben ik snel even in bed gedoken, want beetje laten bijladen is belangrijke voor het volgende bezoek.

Dat bezoek is dan opa en oma! Die hebben ook al weer een cadeau mee, een boek om te leren lezen, nou laat ik daar nou net aan toe zijn! Als je naar school gaat, dat dat hoog op de agenda, dus waarom niet alvast thuis beginnen? Precies! En toch miste ik iets. Ik keek eens om me heen, en voelde een soort leegte…

Het duurde niet heel erg lang voor ik besefte dat het Jay was die ik miste. Ondanks onze dreumisachtige onenigheden (en ik ben daar de belangrijkste oorzaak van), mis ik mijn kleine grote broer toch, dus die moet uit bed! Een uur slapen is genoeg op een verjaardag als vandaag, want daar moet je niet te veel op gaan missen!

Uurtje, uurtje, voor mij maakt het niet zo veel uit, ik duikel in de diepste slaap die je je maar uit voorstellen, dus ik had heel even een aanpassingsmomentje nodige, maar toen ik opa en oma zag, was ik daar direct doorheen. En nog directer toen ik zag dat ik als pseudo-jarige opnieuw een cadeau kreeg! Een kleurboek deze keer. Ook alweer goed voor mijn kleuren- en fijnmotorische kennis. Het kan niet op!

En op kon het sowieso niet, want (voordat ze op de knop van onze nieuwe deurbel konden en een van de 8 ringtonen ten gehore konden brengen) stonden Wouter, Julia én hun ouders voor de deur! Wat een dubbeldwars-niet-te-versmaden-feest! Ik had ze behoorlijk gemist sinds de crèche, dus dat was al een echt cadeau van mij.

Gelukkig maar, want ik kreeg een verschrikkelijk mooie Volvo politiewagen, strepen en een zwaailicht er op! (als je hem achteruit trekt schiet hij naar voren) en een zaklamp! Wat een goeie cadeaus zeg! Een zaklamp, wat een feest is dat! Die kun je aan doen in het donker of in het licht, maar hoe dan ook, het geeft niet wat je doet, JIJ BENT DE BAAS VAN HET LICHT! Beste cadeau van de hele wereld.

Dat, en lekker spelen in het hele huis! De blijdschap en de energie die vrijkwam op het moment Wouter en Julia door  de deur kwamen is niet te geloven. Voor papa en mama en opa en oma en de papa en mama van Wouter en Julia is dat ook best wel makkelijk, want die kunnen gezellig kletsen en hapjes eten. Wij vermaken ons wel.

Ik hobbel daar achteraan aan of hol er vooruit als het vierde wiel aan de wagen, oftewel: Ik hoor er helemaal bij! In dat kader is het dan ook weer jammer dat ik nog een jaar en 4 maanden moet wachten om ook naar school te gaan. Een goed plan dat ik bij deze lanceer is dat we vaker afspreken. Op woensdagmiddag of in het weekend. Mooie vooruitzichten!

Het was een hele mooie verjaardag, maar daar stopt het niet mee. Je zou het universum haast van een samenzwering beschuldigen, want de dag na mijn verjaardag, komt sinterklaas op de crèche. Dus geen tijd om uit te rusten, nee direct weer klaar staan, als zwarte Piet met vegen op mijn gezicht, om deze ochtend naar de crèche te gaan.

Wat dat betreft hebben de Pietenpakjes hun geld behoorlijk opgebracht! Dit is al de derde keer dat we het gaan dragen en de zwarte vegen op ons gezicht krijgen. Niet voor niks blijkt, want niet alleen de Pieten komen, ook de echte Sint is erg en nadat ik een kleine slik en snik heb weggewerkt, kruip ik toch bij hem op schoot. Met Rinske en Renate, Puck, Cato en iedereen, een heerlijke dag gehad, die wat mij betreft best nog even had mogen duren, maar toen papa voor de deur stond, was het eigenlijk ook al weer genoeg. Want als paap voor de deur staat, gaan we naar mama!

OK, mama was er niet want die moest naar een mediatie, wat betekent dat ze zorgt dat de gemoederen het met elkaar eens worden (iets wat ik eigenlijk ook best zou willen doen! Met grote bruine ogen naar mensen kijken en zorgen dat ze blijk met elkaar worden, wat wil je nog meer), waardoor ze wat later thuis was en wij het met papa moesten doen. Dat ging goed. Macedonië stond al in de koelkast klaar, dus centje van een fluit!

Voordat we de de dag der dagen gaan vieren in Drachten, hebben we nog één verrassing. Wij gaan namelijk op vrijdag naar Monkey Town. De monkeys kenden we al uit Monkey Forrest in Ubid, maar deze keer waren wij de apen. Glijbanen, auto’s, rolbanen en mama die mee ging! Wat een feest in de week der feesten! Ik kon mijn lol niet op en mijn stem slaat over van blijdschap en enthousiasme en pre-peuterale fases, maar oh, wat een plezier, voor mij en voor Jay.

Jay die doet alles op de automatische piloot, maar daardoor regent hij alle soorten spieren die hij maar in zijn lijf heeft! inclusief zijn lachspieren (slo nu en dan afgewisseld met een traan, wat het overal direct mee eens zijn, levert niks op).

Mooi hoor, Money town. Voor mij een grote apenkooi, waar ik als een echte Jay-man door heen raus. Rollen, glijden, hangen draaien, keren, mislopen, klauteren, vallen, opstaan, zitten, lachen en knuffelen met mama. Mooi, mooi, mama.

Ik ontstijg mezelf en doe dingen waarvan ik nieters wist dat ik ze kon. Waarschijnlijk moet ik een nulti-rittenkaart hebben en moeten we vaker gaan. Niks trappenberg, MONKEYTOWN voor de grove en fijn motoriek (en een lekker pakje Roosvicee!). En dan moet het weekend nog komen! Maar dat is voor morgen…

It wie wer in moaie dei

Deze slideshow vereist JavaScript.