Dat was gisteren 12 december.
Eindelijk weer eens even frisse lucht en een frisse bries. Wandelen in Sentul. 55 minuten rijden en je zit in de bergen vol met natuur! Je kunt er zelfs Sereh (citroengras) plukken en mee naar huis nemen om op te eten. Dat hebben we dan ook laten doen.
Ik heb echt heel ver zelf gewandeld en zonder (hoorbaar) protest. Op mijn sandaaltjes met de tenen door de modder. Veel verder dan de vorige keer. Uiteindelijk mocht ik wel op de ruggen van de meneren, dat scheelt.
Eigenlijk verteld het filmpje wel alles, behalve dat één van die meneren wist dat er wel 40 soorten bananen zijn en hij ze allemaal kende. In Bahasa Indonesia, daar verstaan wij dus maar mondjes maat iets van. In ieder geval, we hebben gezocht en er zijn er wel duizend. Hier vind je er een paar.
Dit is een beginnende bananentros. In werkelijkheid is een bananenplant of bananenboom een kruid, en wel ’s werelds grootste kruid (kruidachtige). Volgens de tuinbouwkundige definitie wordt de banaan echter tot de groenten gerekend. Volgens de culinaire definitie is het echter een vrucht, omdat de banaan als nagerecht dan wel als tussendoortje wordt gegeten. Kijk dat zijn de weetjes waar je op uit bent.
Na een overwacht gedicht en een verdwenen bakfiets in de ochtend werd het wel heel erg echt allemaal. Meer bewust dan ooit beleef ik Sinterklaas. Niet in de miezerige sneeuwregen van vorig jaar, maar blij onder de Jakartaanse zon.
De zon die ook Amerigo velde.” Te warm op zijn hoofd” zei Sinterklaas, “dan kan hij niet goed lopen, laat staan galopperen”en de sint kan het weten met die mijter en al dat haar.
Ik maak het ook bewuster mee dan vorig jaar, maar dat is niet zo moeilijk. Vorig jaar was ik nog maar tweeëneenhalf. Dan ben je te klein in een omgeving met te veel mensen, die allemaal een beetje Sint willen zien of heel veel pepernoten in hun broekzak.
Nu daarentegen ben ik er helemaal klaar voor!
Mama was al naar school om dingen ‘te regelen’ wat dat ook mag betekenen en papa heeft ons geschminkt en aangekleed. Die muts was me direct al wat te veel, maar voor de goede schijn, houd ik die nog even op.
Dan is het zo ver. We gaan lopend naar school (want de bakfiets is weg) en babbelen over de mogelijkheden en de pieten. Hoe dichter bij de school we komen, hoe meer je de spanning voelt. Als ik aan Sinterklaas denk, dan voel ik het in mij buik zei ik tegen mama.
En dan is het zo ver!
Na veel liedjes en nerveus in de lucht kijken of we misschien ook een luchtballon zien, komt daar ineens vol ornaat aangereden de Sint in de bakfiets. ONZE bakfiets, zoals ik luid vermeld aan een ieder die dat maar wil horen! Niet niks en uniek en bijzonder bovendien. Hij kon er maar net met zijn billen op het bankje. Jaja, Sinterklaas is een oude man.
Ik moest een beetje schrikken van al die regenboog pieten. Hele GROTE en hele kleine en van alles daar tussen in. Gelukkig werd mijn aandacht afgeleid door een pepernotenregen, wat veel aandacht vroeg. De zakken vol, is het motto, want je weet nooit wanneer je weer die kans krijgt!
En natuurlijk veel liedjes zingen voor Sinterklaas, waarbij het opvallend was dat ‘onze’ Dzjez opvallend stil was en stil stond…. Duidelijk geval van onder-de-indruk zijn. Gelukkig ontdooide hij daarna en ging zelfs achter de pieten aan toen ze onze stapelkadootjes pakten en er mee vandoor gingen.
Het was een mooie dag! En dit is nog maar het begin, want vanavond mogen we de schoen zetten! Sinterklaas heeft het zelf gezegd en daarom hebben we hard gezongen en de deur losgelaten voor het geval de magische ring niet werkt (we hebben namelijk geen schoorsteen!).
We hebben ook nog allemaal activiteiten gedaan. Dat hoort bij een Sinterklaasdag. Zaklopen dus (alhoewel ik de nieuwe variant zakkruipen uitprobeerden), maar ook gekeken en apenkooi-in-de-kleine-zaal en kladpapier tekenen Met alles heb ik goed meegedaan, want je weet maar nooit.
Wat me trouwens wel opviel is dat de sint er anders uit ziet dan de SinterklaasjournaalSinterklaas. Toen ik het aan mama vroeg, zei ze dat dit een hulpsinterklaas is. Dat snap ik. Jakarta is niet Sint Nikolaasga, dus niet om de hoek. Al die kinderen, al dat werk, ik weet niet of ik me aanmeld voor de Pietenschool hoor. Ik denk daar nog eens over na.
Schudden met je billen is het grapje (van de ontelbare) van papa, als we ’s ochtends met blote billen door het huis lopen. Ik kan dat nu ook. Vroeger als papa het zei schudden ongeveer alles mee, behalve mijn billen. Nu is mijn motoriek (of moet ik zeggen billoriek) op orde en kan ik ook met mijn billen schudden.
Billenschudden is het tegenovergestelde van ‘hoofdschudden’. Dat is namelijk iets wat grote mensen doen als er weer eens iets gebeurt dat volgens hen niet door de beugel kan. En dat is nogal wat, want als je ouder wordt, wordt je beugel waar iets doorheen kan kleiner. Onze beugel is groot, daar kan veel doorheen en als je oplet, werkt het beugelvergrotend, precies wat billenschudden doet. Probeer het maar eens…
Jay zijn naam begint met Jakarta! JAYkarta, hahaha! Ik zeg dat omdat ik erg bezig ben met letters. Ik heb een spel met een trein met letters en die leg ik dan op een rij. Zo weet ik precies hoe welke letter klinkt.
Op school ben ik een spons zeggen ze, want ik neem alles op. Technisch gesproken klopt die uitspraak niet, want ik neem allereerst niet alles op (alleen de dingen die ik leuk vind) en een spons raakt vol en dat gevoel heb ik niet. Ik praat zelf liever over een flashdrive, maar dat komt omdat ik van de generatie ben die nooit meegemaakt heeft dat er schermen zijn die je niet met je vinger kunt controleren…
Vandaag is het trouwens zondag en stond ik al om 6 uur op (dat doe ik eigenlijk elke dag (of eerder) en denk dan dat het al veel later is. We zoeken nog steeds een klok zodat ik precies weet hoe laat het is en dus precies weet hoe laat ik niet op moet staan…
Deze ochtend gaan we zwemmen…
Jaja!!!
En ik ga zonder bandjes! Ik heb vorige week besloten dat ik dat doe en dus doe ik dat nu. Net zoals ik besloten heb niet meer in mijn broek te plassen. Als ik dat zeg dan doe ik dat ook. Ook ’s nachts. Zo ben ik. Ik blijf wel bij de kant en kan niet echt zwemmen nog, maar dat leer ik wel. Bang ben ik niet. Ogen open, neus dicht en zwemmen maar.
Vanmiddag gaan we naar het Circus op de NIS. Die komt en we zijn heel benieuwd wat we daar allemaal te zien krijgen. Ik bedoel, de olifanten wonen om de hoek hier en de apen ook, dus dat wordt gezellig. Mijn vriendjes en vriendinnetjes zullen er ook wel zijn.
Beppe komt trouwens. Nog vier nachtjes slapen. Die hebben we al heel lang niet gezien! En zij ons ook niet. We gaan haar met mama ophalen op het vliegveld. Ze komt van Bali, dus ze hoeft niet lang te vliegen en ze heeft allemaal lekker dingetjes mee uit Nederland!
We zullen daarom proberen wat vaker te schrijven.
Maar eerst gaan we zwemmen. Het duurt niet lang of dat doen we tussen de regendruppels door. Het is regenseizoen, dus daar moeten we aan wennen. Wij vinden dat niet erg, want wij zoenen de regen (regenzoen). In tegenstelling tot andere mensen, die de regen en het circus stipuleren als “Een abonnement op slecht weer”. Voor mij is dat een typisch geval van het-glas-half-leeg zien. Raar, want met regen is het tenminste halfvol en als je wacht helemaal vol. Kwestie van instelling.
Oud filmpje, maar leuk
We hebben iets nieuws. Papa tilt mij (of Jay) op en dan nemen we een grote aanloop en springen heel ver in het water! We hebben ook een nieuwe opblaasdolfijn en eerst ben ik daar onderdoor gezwommen en toen ging ik er overheen springen met mijn handen eerst en zonder dat ik er erg in had…. was ik aan het duiken-zoals-grote-mensen dat doen!
En ik? Ik deed het ook, zonder bandjes zoals aangekondigd. Ik denk dat ik (bijna) onder water kan ademen. Gelukkig is papa altijd in de buurt en hoeft de goegemeente zich niet druk te maken.
Wat jullie misschien niet weten is dat ik elke ochtend aan mama vraag wat we ’s avonds gaan eten…. Ik ben een lekkerbek. Deze keer wist ik dat mama pannenkoeken ging bakken en omdat het maar bleef regenen, vond ik het op een gegeven moment wel genoeg. “Ik wil naar huis!” vroeg ik vriendelijk, dus dat hebben we gedaan.
Na een bad/douche sessie en papa die ging hardlopen, was het zover. Ik heb 4 pannenkoeken gegeten, terwijl Dzjez al afhaakte bij 2. Als ik zo doorga ben ik straks twee keer Dzjez.
Het regende nog steeds toen we naar het circus gingen, maar het was binnen, dus “Who cares?” Wij hadden onze Hema regenjasjes aan en dan is de regen een vriend.
Het circus was supergaaf, vooral toen ze ‘clowns’ gingen doen. Dat is hard lachen. Met veren, doekjes, ballen en ringen is dan weer iets lastiger als je het zelf moet doen, maar niet minder plezier.
Grootste obstakel was de ballonen die uitgedeeld werden met te weinig mensen die ze op kunnen blazen. Gevolg? Wij gingen naar huis zonder en dat is nooit grappig. Na lang zeuren heb ik er dan toch 1 gekregen, want Jay had een gele. Een met een gat, waar papa een knoop in had gelegd, want als ik ergens mijn zinnen op zet, MOET het gebeuren.
Het avondetenvooruitzicht is trouwens fantastisch. Kip met zelfgemaakt frieten. Een Goeie traditie moet je voortzetten en dat doen we.
Trouwens vorig weekend zijn we nog naar het Nationale museum gegaan. Met een gids en dat was superleuk. Vooral het vliegtuig dat voor de deur stond was levensecht!
Er zijn nog wat onafgemaakte zaken, want papa en mama zijn naar Grace Jones op Bali geweest met Irene en vrienden (waarvan overigens uitgebreid verslag op Facebook is gedaan) en wij zijn daarvan het slachtoffer geworden, want we moesten mee.
Naar het vliegtuig, waar we pannenkoeken moesten eten, naar Irene middenin de rijstvelden en met een zwembad, Charlie (de hond), Trassi (de poes) en natuurlijk onze leuke nichtjes Noa en Quyn, met ook al weer leuke vriendinnetjes. Het is wat of niet soms!
<grapje!>
Bali is supergaaf en we waren er al dagen naar aan het uitkijken en dan is het ineens zo ver. Zaterdag was al extra gezellig, want Evelyn, Menno, Philine en Lauren kwamen ook nog. Al die familie op zo’n klein eiland, hoe krijgen ze dat voor elkaar!
Nadat papa, mama, Irene en de vrienden vertrokken waren, mochten wij filmkijken en laat naar bed (of omgekeerd, want het 1 sluit het ander per definitie niet uit) en Nyoman die ons naar bed bracht. Tidak Masala, zeg ik.
De volgende dag gingen we op de brommer naar Fynn’s. Dat is een beachclub, aan de zee (zoals het woord al doet vermoeden), maar met ook een zwembad. Een soort voorportaal van de zee, want dat blijft een eng fenomeen. Ik kom daar met mijn tenen niet in! Zelfs het natte strand vind ik al eng, dus blijf op gepaste afstand kijken naar de grote golven, die papa dan weer zichtbaar en dan weer onzichtbaar maken…. Hij kwam elke keer weer terug.
Ik durf al wel dichter bij de zee en als die dan op me afkomt, ren ik hard weg. Soms ren ik iets te hard weg, omdat de zee heel voortvarend op me afkomt, en dan struikel ik over mijn eigen tenen en het zand. Niet alleen levert dat een deuk in het zand op, maar ook een in mijn ego en dat is NIET GRAPPIG PAPA!
Ik was dan weer zo moe van de film en alle indrukken (inclusief die van Dzjez in het zand) dat ik bij mama in het zwembad in slaap viel. Gelukkig was ik maar heel even heel chagrijnig toen ik wakker werd….
Toen we wegwilden, wilde alleen de brommer van mama niet uit het stuurslot! Heel vervelend want dan blijf je maar rondjes draaien. Het lukte mama niet, het lukte papa niet, maar toe één van de bewakers te hulp kwam was het mysterie snel opgelost. Het was de brommer die naast ons stond…. Kan gebeuren!
De dag was nog niet voorbij toen we thuiskwamen, want… we gingen nog naar Ubud! Daar aangekomen zijn we gaan eten in het eerste restaurantje van de eerste keer dat we in Ubud waren. Na het eten hebben we lekker gespeeld met kussens die we als een toren op elkaar stapelden en dan in lieten storten. Constructieve destructie dus.
De volgende dag…..
Heb ik eerst toast met jam gegeten, want dat had ik nog onthouden van de vorige keer. Typisch geval van het oog dat groter dan de maag is, want uiteindelijk bleef er nog behoorlijk veel op mijn bordje liggen. Morgen op rantsoen!
….hebben we eerst cool kralenarmbandjes gekocht (die we telkens af willen doen en dan dreigen kwijt te raken) en toen was het AAPJESDAG. Met gemengde gevoelens gingen papa, Dzjez en ik (mama mocht zichzelf trakteren op een fijne massage) naar Monkey Forrest. De vorige keer zat ik nog in een buggy en weigerde ik zelf te lopen. Deze keer was dat helemaal anders. Ik loop nu zelf. Maar niet te dicht bij de aapjes, want dat is toch een beetje eng…
Toen we terug thuiskwamen zijn we lekker gaan zwemmen en de aapjes kwamen gewoon met ons mee. Die kunnen namelijk met uitzonderlijk veel gemak over de muur klimmen en naar ons kijken. Als we ook maar iets van eten of glimmende laten liggen komen ze dat wel even halen. Zoals mijn zwembandjes die op het balkon lagen. FOETSIE!
’s Avonds zijn we nog naar de Vuurdans gegaan en dat was heel ver lopen…. Ondanks het feit dat ik met mijn kleine beentjes en voetjes en lijfje best heel ver gelopen heb, vond ik het prettiger op de schouders van papa. Dan zie je dingen beter, wordt je automatisch wakkerder en spraakzamer en laten we eerlijk zijn: “Zo kom je er ook” Als de berg niet naar Moses komt, moet Moses… Precies!
Het was wel heel erg spannend trouwens en ik bleef er spontaan wakker van (terwijl Dzjez in slaap kukelde), maar die meneer was wel stout aan het eind! Hij maakte het vuur helemaal kapot en dat heeft’e geweten ook!
En eh, dinsdag hebben we gesjopt. TomToms voor mij en Jay (en goed onderhandeld), mama heel veel wierook en papa.. deze keer niets! Wel hebben we op de terugweg nog leuke restaurantjes-voor-de-andere-keer gezien. Dat is ook belangrijk en een reden om nog eens terug te gaan.
Alweer vroeg op!
Alweer een poepluier…. Al die bananen die ik ’s ochtends eet zijn goed voor de stoelgang (bedgang in mijn geval), want dat is mijn lievelingsontbijt. Bananen. Alles van bananen is lekker en kun je me voeren!
Geef mij maar een boterham hoor! En als het kan met hagelslag. Dat is kostbaarder dan goud, want het is hier niet te koop! Als Beppe komt moet ze zeker een pak of drie meenemen, en dan hou ik nog meer van haar! Ik eet dat uitsluitend aan de tafel, want anders knoei ik te veel.
Deze keer ging de auto ineens stoppen toen we onderweg waren. Niet alleen wij, maar ook die honderden andere auto’s die voor ons stonden. Dat doet de politie, want dan laten ze eerste een andere weg door voor een uur en dan mogen wij door voor een uur.
De goegemeente is daar helemaal op ingesteld, want alles wordt te koop aangeboden. Pizzapunten, geheimzinnige zakjes met iets en nog iets en dan twee soorten spul uit een fles, speelgoed, poppen, ballonnen, drinken, koffie, thee en nog veel meer en verbrande pinda’s. Die heeft papa gekocht.
Pinda’s zijn super-de-super-gezond, want alles zit er in. Vitamines, mineralen, voedingsstoffen. Ik denk echt het meest gezonde voedsel op de wereld. Behalve bij ons op school, want wij zijn notenvrij…. geen pindakaas en geen nutella…. sommige mensen worden namelijk heel ziek van noten. Wij gelukkig niet.
Lang (file-)verhaal kort, we komen na 4 uur aan en gaan direct door op onze mobiele safari. Dat begint wat moeizaam, want we staan opnieuw in de file! Echt waar, de wegen leiden door de dierentuin, waar alle dieren heel blij zijn dat we komen, maar de auto’s rijden nog best echt op elkaar. Na verloop van tijd rekt de file zich uit en gaat het goed.
De dieren zien er supergezond uit (eten vast noten) en heel erg blij! Dat laatste komt dan weer van al die bananen en wortels die ze gevoerd krijgen van alle mensen ind e auto’s. Oo als je ze vergeten was, dan kun je onderweg ongeveer bij duizend standjes bananen en wortels kopen.
Ik wil ze graag gooien, maar gooi regelmatig tegen de raamstijl (of mama haar gezicht) aan en dan valt de wortel terug in de auto. Beter wordt het als het dier in kwestie de wortel zelf komt halen. Tegelijkertijd is dat ongeveer één van de engste dingen die er kan gebeuren!
OK, ik snap het, wij zijn banger voor hen dan zij voor ons. Zij zien elke dag een kudde auto’s met rare mensen er in in voorbijkomen.
Ineens was er ook een grote olifant met een man er op die tussen de auto’s doorliep! Met zulke slagtanden is het een wonder dat de auto’s er ongeschonden vanaf komen. Wat een avontuur, het wordt beterder en beterder.
Al met al was het een zeer gevarieerder rit van bijna twee uur, waarin Laguiman op een soepele manier telkens de verkeerde manoeuvres uithaalde. Daar is hij goed in en is echt iets wat je moet kunnen. Zoals papa die altijd de verkeerde rij bij de kassa kiest. Ook als het de kortste is. Het is een gave….
Witte tijgers, gele tijgers, leeuwen, neushoorns, grote koeien, kleine koeien, geiten, giraffes, beren, noem maar op! Alles hebben we gezien. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een hele bijzondere tocht was. Het was zelfs zo leuk dat we vergeten zijn hoe lang we al in de auto zaten.
Na de safari zijn we naar de safarispeeltuin gegaan. Supergaaf, waarin we in zo veel mogelijk speeltuigen geweest (helaas niet bij de dolfijnenshow van 13 of 17 uur, maar dat gaan we echt de volgende keer doen!). We hadden een bandje om onze arm en konden er dus zo maar in. De beste manier om dat te zien is het filmpje.
Wat ook supergaaf was, is de olifanten-ride. Op de rug van een echte olifant, een tocht van wel honderd meter. Gelukkig liep de olifant langzaam en wilde hij eigenlijk een langere tocht maken, maar we waren terug voor we er erg in hadden! Mooie tocht.
Zo’n dag vliegt voorbij en dan besef je dat je nog lang niet alles hebt gedaan. Bijvoorbeeld het hele grote zwembad, en de ultra-lange glijbanen die daar zijn. Nee, dit was een voorproefje en zeker niet de laatste keer wat mij betreft.
Heel vroeg op!
Zelfs ik moest wakker gemaakt worden op deze zaterdagochtend. Het was wel kwart voor zes, want we gingen naar Bogor (Sentul City, of ergens in de buurt van, want waar we naar toe gaan staat niet echt op de kaart).
Billen wassen (en dat moest want ik droomde in mijn slaap dat ik naar de wc ging, om er deze ochtend achter te komen dat alles niet echt was, behalve de poep in mijn luier), kleren aan, geen ontbijt, want dat kan in de auto. Laguiman stond al klaar. Zijn mooie schoenen gepoetst en zijn mooi Batik blouse aan (je weet nooit wie je onderweg tegenkomt).
We hadden geen file, maar daarover in de volgende blog meer) en kwamen mooi op tijd op het verzamelpunt aan. Via onmogelijke kronkelweggetjes en een spookmall (echt! een leegstaand winkelcentrum), helemaal naar boven op een grote berg.
Zelfs onderweg in de auto is het het al leuk, want er zijn allemaal verschillende kleuren huizen, met winkeltjes en mensen, zeer kleurijk en zeer rijk aan kleuren (kleurrijk dus). Auto parkeren (met Laguiman er in, want die wilde niet mee) en wandelen maar.
Ik ben eigenlijk niet zo’n wandelaar. Veel te veel lopen, daar wordt ik zo moe van…. Gelukkig hadden we dragers en mocht ik lui op de rug. Eigenlijk maar goed ook, want het ging behoorlijk op en neer en in beide gevallen moet je opletten. Klimmen is zwaar en dalen betekent ook dat je moet kijken hoe en waar je je voeten neerzet, want voordat je het weet rol je naar beneden als een jay-bal en dat doet zeker pijn.
Ik ben er helemaal klaar voor met mijn bergschoenen. Onderweg zien we veel mooie dingen en dingen in het wild die je gewoon kunt eten. Papa en mama dan, want mij niet gezien. Stel je voor.
Wel heb ik een echte lange stok waar je fantastisch meet kunt lopen. Rijstvelden, houtskoolmakers, weiden met bootjes met balderen, bomen waar hars uitstroomt in bakjes, bananenbomen en onderweg veel mensen met messen en kapmessen, die allemaal leuke dingen uitsnijden.
Wat ik het leukst vond, waren de kleine dorpjes op de terugweg. Gewoon midden in de jungle zijn ze daar. Kleine verzameling, kleine huisjes. En in en om de huisjes gebeurt en is vanalles. Naast enorme hopen plastic, die ze gewoon laten liggen, zijn er lieve mensen en kindjes die zwaaien en wij zeggen dan “Abakabar” en veel geiten in zwevende hokken.
Ik heb ze allemaal dag gezegd en wilde graag hun naam weten. Veel heten gewoon mèhèhèh en dat is handig. Eén keer de naam roepen en iedereen kijkt op!
De afloop van de wandeling was in een gezellig huis op een berg met een berg popcorn en warme thee. Lekker. Plus je kon er op muurtjes zitten en vanaf springen. Al met al een mooie wandeling, met mooie vergezichten en mooie indrukken. Gaan we vast vaker doen.
Ja, goed plan. Misschien ga ik dan wel een paar passen meer zetten dan nu. Niet dat ik me schaam (tegendeel, ik heb het juist goed gezien!), maar wil de volgende keer met mijn neus iets dichter bij de grond. Dan zie ik meer en beter.
Je moet er wat voor over hebben (rijden in het midden van de nacht), maar dan heb je ook wat. We werden wakker in de middle of nowhere, omdat papa en mama honger hadden. Johannes, de man die ons reed en de eigenaar van de bestemming, wist wel een plekje in Karangawu, een plek waar ‘normale’ mensen niet komen laat staan eten. Kijk even naar de foto’s en de ‘keuken’ en de mensen, maar het eten was lekker! (volgens papa en mama).
We zijn ook nog even bij de zee met de brullende golven geweest, maar dat is best eng. Daar hebben we tijd voor nodig om aan te wennen.
Toen we aankwamen bij Villa Karang Aji, is papa officieel gepromoveerd to kletser en Johannes to über-kletser, want die kan er echt wat van. Een man met stille wateren en diepe gronden. Daarnaast slapen we als het ware in een boomhut, so’n 20 meter in de lucht, zachtjes meewegend in de wind.
Wij waren moe genoeg om direct in slaap te vallen en dat gold ook voor papa en mama (OK die gezellige gezangen van de Moskee aan de overkant om half 4 in de ochtend, is slechts een kleine onderbreking…. Maar het ontbijt was een indrukwekkende twee sneetjes brood en een gebakken eitje en een armoedig worstje, dat stilletjes in een hoekje op het bord lag…. Gelukkig hadden wij pannenkoeken!
Bij het zwembad beneden bij de bulderende zee.
Al met al hebben we gewandeld, gezeten, paniek gezaaid, gelachen, gesprongen, gedoken, kopje-onder geweest, vrienden gemaakt en gegeten. Goed dus en klaar voor Johannes die ons weer op kwam halen met de auto. Dat klinkt decadent, maar de klim is zo stijl, dat zelfs een klimgeit twee keer nadenkt.
Voordat we gingen eten heb ik nog een GIGANTISCHE TOR gezien die op zijn rug lag. Een herrie dat zo’n beest kan maken! Ook wel gek eigenlijk, Dan ben je zo veel tor en kun je niet alleen overeind komen. Ik bedoel maar.
Enfin, na weer een heerlijke verse vis maaltijd voor papa en mama en wij met name gekeken naar het bord nasi goreng dat we niet wilden opeten, was Jat al in slaap gevallen op de schoot van papa, terwijl Johannes en Elam aan het praten waren. Best interessant hoor, maar voor 3-jarige oren, slaapverwekkend….
Zondagochtend zag ik een oude bekende op de muur geschilderd. “Dante”, zei ik tegen mama “en die draagt een jurk toch?” Ik weet niet waarom ik het weet, maar ik weet het en mama had behoorlijk grote ogen, dat is dan ook weer gek.
Zondag is eigenlijk een reis en ontdekdag, want op de heenweg was het donker. We hebben bomen, rijstvelden, rubber en palmolieplantages, een wildwaterbaan en heel veel mensen gezien. Interessanter is dat we ook een TIJGER HEBBEN GEZIEN!!!
Ja, een supergrote! EN een hele mooie. We hebben gezien hoe hij een kip op at. We hebben er ook een filmpje van, maar die is beter voor binnenhuische vertoning. Mama vond het wat ‘raar’, terwijl wij met grote ogen zaten te kijken. Tja, wij vinden kip ook lekker!
We hebben ook een vliegtuig op de berg gezien. Dat was verbouwt tot een restaurant en er gebracht met de vleugels er af. Jammergenoeg komen er niet zo veel mensen en dat is jammer.
Uiteindelijk zijn we bijna 10 uur, zeer voldaan onderweg geweest! Zo zie je maar, een kinderhand is gauw gevuld, en dat geldt ook voor de handen van papa en mama. Mooie trip, mooie verhalen, mooie beelden. Klaar voor een nieuw avontuur.
We kunnen het natuurlijk blijven hebben over het zwembad en de waterpistolen of opblaaskrokodil, maar er moet ook gewerkt worden. Niet alleen door papa, die afgelopen maandag weer moest beginnen, nee, ook voor ons.
Niet dat ik het zwembad niet meer leuk vind of zo hoor, want we gaan nog steeds elke dag zwemmen. Wat ik ook merk, is dat mijn bovenbenen groter worden en mijn biceps groeien. Dat zal wel komen van al dat geren voor de aanloop en al dat geklauter op de kant. Hoe dan ook, ik kan tegenwoordig van de trap afspringen, zonder te vallen!
Dat geldt ook voor mij. Het leuk vinden van het zwembad, het is alsof elke dag een nieuwe dag is, waarbij elk avontuur opnieuw begint. Ik denk dat we heel er in het ‘nu’ leven…. (niet dat ik me daar iets anders bij voor kan stellen, want laten we eerlijk zijn, gister is geweest en morgen komt nog, dus dan kun je maar best er precies tussen inzitten… Precies)
Oh ja, werk! Er moesten inkopen gedaan worden en deze keer gingen we naar de Pasar Tradisional, oftewel: De traditionele markt. Daar moet je wel even voor slikken, want dat ziet er anders uit dan de markt in Naarden Vesting. Het is overdekt en alles ligt onbedekt, inclusief het vlees (kip, koe, varken, vis). Aan de andere kant, dat wordt al honderden jaren zo gedaan, en Indonesië is één van de landen met de meeste inwoners, dus ergens gaat er dan toch iets goed.
Mama was wel heel erg stoer, want Laguiman stond buiten en Missi was thuis, dus toen we er een dag later weer waren had mama Missi mee om haar de weg te wijzen. Wat bleek? Uit zichzelf had ze al de beste kraam gevonden (volgens Missi, en die kan het weten.
Resultaat? Een grote zak vol met tradisionle kruiden en specerijen voor de prijs van een habbekrats en genoeg voor een jaar! Djuruk Purut, Salam, Geelwortel, Gember, Laos, nou ja, noem maar op! En Missi blij omdat ze eindelijk een gezin heeft dat tradisioneel Indonesisch wil eten, dus kan zij dat koken. Mooie tijden in het vooruitschiet.
Ik ben helemaal verslingerd aan de Bliepdoos (LEGO en vraag me niet waarom ik het zo noem). Autootjes, poppetjes, gebouwen maken! Daar ben ik de hele dag zoet mee tot ’s avonds laat en er is nog zoveel te maken, bouwen en spelen! Mooie tijden in het vooruitschiet!
Mama had het al geregeld hoor. Nog voordat we in het vliegtuig zaten, nog voordat alles was gepakt had mama al een BBQ geregeld in Jakarta. Nota bene om de hoek. Nu is dat iets wat je met twee korrels zout moet nemen.
De eerste is dat er voordat we er zijn een grote heuvel in de weg zit die je niet met een bakfiets of bovenbenen als een olifant kunt nemen. Dat werd dus duwen door papa.
Ten tweede blijkt het zo te zijn dat dit normaal een doorgaande weg is, maar door de Leboran is het nu rustig.
Hoe dan ook, het is 1,1 kilometer en misschien moeten we een brommertje (of twee) nemen. Dan kunnen we er gemakkelijk naar toe. Of verder, Kemang in. Hoe dan ook, we zijn er op de bakfiets naar toe gegaan en hadden alle bekijks!
Ik had bijna direct een vriendje en twee klasgenootjes, want niet alleen wonen we echt op een steenworp afstand van de NIS, Nederlandse gezinnen wonen er bij voorkeur in de buurt, dus ook Tim en Zoë. Die zitten alle twee bij mij in de klas. Dan heb ik die al vast gezien.
Sowieso zitten er maar twee meisjes in de mijn klas, dus dat wordt vechten (of eens kijken wat er in de tweede zit….). Met Tim heb ik al veel en lang gespeeld in het zwembad. Check! Eerste vriend gemaakt!
Maar een BBQ is geen BBQ zonder worsten. Ik heb en-passant het Jakartaanse record worstproppen op mijn naam geschreven. Iemand moet het doen, en het was lekker.
Mama vermaakte zich ook goed. Interessant om eindelijk een gezicht bij haar facebookvrienden te zien. Blijft een interessant fenomeen. Je kunt de hele wereld leren kennen door woorden en profielen. En leef in een leven waarin dat de normaalste zaak van de wereld is, dus ik ben benieuwd hoe dit zal zijn of gaan als ik groot ben. Vast anders. Bedenk maar eens hoe de wereld er 20 jaar geleden uitzag… Mama had mooie bijpassende slippers aan (terwijl haar hakjes in de bakfiets bleven).
Ze weet nu ook waar en wanneer de bakker er is. Hij zit achter de Moskee en staat op schooldagen bij de school. Je kunt het ook via internet bestellen en laten brengen. Een echte broodparadijselijke ontdekking. Het was een fijne BBQ en ook super dat we nu al allemaal nieuwe mensen hebben leren kennen. Papa heeft ze al in z’n telefoon staan.
Over Papa gesproken, hij leert me voorzichtig aan zwemmen. Trek, spreid, sluit. Drie woorden, maar dat wil niet zeggen dat het 1, 2, 3 gedaan is. Ik blijf gewoon oefenen en vroeg of laat lukt het. Wat ik ook al vaak gedaan heb is in het water springen. Ook daarvoor geldt van voorzichtig naar een vrije vorm van overmoedigheid, want ik neem al een aanloop van 100 meter (en hou nog steeds mijn haar min of meer droog).
En er is ook weer veel gesport vandaag; papa baantjes trekken en hardlopen en mama hardlopen op de band (kan ze ook niet verdwalen..). Goed bezig. Wij trainen ons natuurlijk helemaal suf met dat geren en gespring in het water. Ikke kopje onder en Dzjez net niet, maar de hele dag door. Ik denk dat dit de beste training is die ik kan hebben om mijn motoriek op het hoogste niveau te krijgen. Fluitje van een Eurocent.
Vanavond mogen we De Verschrikkelijke Ikke 2 kijken. Daar heb ik ook zin in en we hebben allebei ons bordje Nasi met Ayam Kecap opgegeten en ik vind de yoghurt ook al lekkerder. Heerlijk zelfs.
Na zaterdag worden we wakker op zondag. Ik wist precies waar ik was, zonder problemen, wakker in ons eigen nieuwe bed. Bovendien wist ik dat het vandaag vaderdag is in Jakarta. Dat had papa gezegd, dus dat is het eerste wat we gaan doen: Vaderdag!
Daar hebben we al zo lang op gewacht! Mijn cadeau is er wit van geworden (grapjuh, het was al wit). Het is een stropdas voor papa die hij op zijn werk kan dragen. Het heeft mijn hand er op, een grote high five voor iedereen die hem ziet.
Ik heb een mooie zakdoek gemaakt en een gedichtje over kusjes op papa zijn wangen en dat ik van hem hou! Eindelijk, ik ben blij dat we het eindelijk gedaan hebben, want als je een maand op hete kolen moet zitten, worden je billen best warm!
Over warm gesproken, dat is iets waar we aan moeten wennen, want het is hier altijd warm (ook als het knetterhard regent. En met knetterhard, bedoel ik ketterharde donder en regen dat als een rivier uit de lucht komt vallen. De straten worden dan rivieren. Daar kunnen we nog wel eens iets mee doen misschien….), maar gelukkig hebben we: Een zwembad.
De taken zijn snel verdeeld, mama gaat met Laguiman en Missi shoppen en papa gaat met ons naar het zwembad.
Ik neem mijn krokodil mee! Want daar drijf ik op en spring ik op en over. Mijn krokodil en ik verleggen onze grenzen. In het begin doe ik het voorzichtig en hou ik me krampachtig vast, maar naar verloop van tijd laar ik de teugels vieren en wordt roekelozer. Geen angst om te duiken, geen angst om er af te vallen, nee dat doe ik expres en dan wil ik er weer op, geen angst om onder water te gaan. Ik ben een waterman.
We moeten alleen wel heel erg oppassen als we rond 12 uur aankomen, want dan zijn de tegels zo heet als een koekenpan en dat doet PIJN AAN DE VOETJES! Gelukkig kun je ook aan de rand van het zwembad lopen, want daar is water, of in de schaduw.
Ik ga op mijn eigen fiets naar het zwembad. Niet dat het ver is hoor, maar dan ben je er sneller. Bovendien krijg ik na een uurtje meestal ineens weer honger (of is papa de handoek vergeten) en gaan we nog een keer naar ons huis. Met de fiets scheelt dat tijd. Ik heb ook een ‘andere’ weg waar ik dan langsfiets. Kwestie van afwisseling.
Ik heb mijn vinger verbrand aan de glijbaan en denk dat ik daarmee vrij uniek ben. In de balkende zon kun je dus zelfs eitjes bakken op glijbanen en dat is goed om te weten als je op surivaltocht bent. Nu moest de vinger in het water om af te koelen.
De speeltuin in de minder blakende zon is heerlijk. Snelle glijbanen en spannende grotten. Ik krijg daar niet genoeg van.
Dat is sowieso de magie van zwembaden en speeltuinen, elke dag is het anders en elke dag wil ik de volgende dag opnieuw en elke dag wil ik eigenlijk niet weg. Het is zelfs alsof ik een opleving krijg aan het eind van de dag. “Slapen kan altijd nog” denk ik dan en slaap de volgende dag een gat in de dag!
Als we op de tweede dag thuiskomen, en mama is al thuis van haar tweede dag shoppen met Laguiman en Missi, waarbij ze de hele buurt heeft verkend en de grootste supermarktvan de hele wereld heeft gezien en zich elke keer weer verbaasd over hoe lief Laguiman en Missi zijn, stonden er ineens 4 opklapstoelen. Er zijn namelijk allemaal kleine winkeltjes die leuke dingen maken en in dit geval vonden papa en mama dat er buitenstoelen (8), een grote tafel (240 cm) en 2 ligstoelen moesten komen. “GENIETEN in hoofdletters is het credo”, zeg ik.
Heb ik het al gehad over de 4 kikkers die op elke hoek van het zwembad staan? Die zijn allereerst heel rustgevend want ze bewegen niet en het stromende water in het zwembad is hypnotiserend. Bovendien kan ik het niet laten door de straal heen te lopen, elke keer als ik erlangs ga.
Emmertjes vullen gaat er niet echt, daar moet je de emmertjes te schuin voor houden, en dan loopt het water er weer uit. Onhandig dus, zeker als je als doel hebt papa nat te maken die in het zwembad zit.
Oh ja, dan heb je nog die gekke Jay, die in één keer besluit dat hij een luchtacrobaat is. Zomaar koppeltje duiken in het zwembad om indruk te maken op mama. Onze ogen vielen bijna uit hun oogkassen van verbazing en bewondering! Jay kan dat.
Ja, dat kan ik. Na al dat duiken, springen, plonzen, kieperen, op mijn rug zwemmen en drijven in het ondiepe, vond ik het tijd voor iets anders. Dit dus. Zwemmen in het diepe daarentegen, dat doe ik nog niet. Dat komt nog….
Dzjez & Jay 