Deze keer zijn mijn billen aan de beurt.
Vast aan mijn benen en mijn rug zijn we wekenlang aan het oefenen geweest. De spanning stijgt iedere keer tot ongekende hoogte, maar nooit zo hoog als het moment supreme. De dag dat al het oefenen in een gecumuleerde vorm van expressie uit onze lijven barst onder het toeziende oog van …. de ouders.

De eerste keer optreden voor een publiek is een moment dat je waarschijnlijk de rest van je leven niet meer vergeet. Die verwachtingsvolle ogen, die ook een sprank vertwijfeling hebben, want de toekomst van hun kinderen staat op het spel. De inspanningen van de opvoeding wordt op de proef gesteld….

En dan is het zo ver.
De dans.
De dans op “heb je wel gehoord van de zeven”

Het ging best goed en ontspannen en ik heb het gevoel dat ik niet een danstrauma voor de rest van mijn leven heb opgelopen, maar gewoon een fijne vorm van expressie heb gevonden. Een vorm van expressie die eigenlijk als een zesde zintuig waart door mijn lichaam. Wie weet word ik ooit een beroemde danser en is dit het filmpje dat dan de wereld over gaat.
Of niet.
En dat maakt ook niet uit!

Ik werd verrast door een lege plek naast de juf afgelopen maandag.
Vertwijfeld keek ik naar papa en de juf, maar nam na het handenschudden met de juf, direct mijn kans waar als plaatsvervangende groeter.

De officiële groeten had zich verslapen, of haar vader. Hoe dan ook, er moet gegroet worden. Zonder groet begint de dag als een te koude diesel: Ratelend en rochelend, met veel te veel lawaai. Ik nam de honneurs waar en was intens gelukkig. Toen de officiële groetster kwam, mochten we samen groeten en hoe goed kan een dag nou eigenlijk beginnen?
Precies!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.