Het was een bijzondere week.
Vorige week wist ik het al, maar toen mocht het nog niet.
Het mocht eigenlijk wel, maar ik was er nog niet op voorbereid.
Het is ook niet niks als je naast de juf op de tafel moet zitten en iedereen die binnenkomt een handje geven. Want dan kun je niet een boekje lezen met papa of mama. Dus.
Aan de andere kant is handjes geven en iedereen welkom heten ook erg leuk. Op die manier begint de dag namelijk goed en geef je een positieve energie aan de rest van de dag. Dat is mooi toch?
Ik geef elke dag positieve energie door grotendeels mezelf te zijn. Dat is één van de beste dingen die ik kan. Met grote bruine lieve ogen kijk ik de wereld in en iedereen wordt blij. Ik oefen al vast voluit, want wie weet heb ik er nog wat aan in de toekomst…
Mijn week op de creche was erg gezellig en leuk, want ik was weer helemaal beter. En dat betekent een mannetje vol Jaynergie en dat wil ik delen ook! Met iedereen.
Behalve op woensdag, want dan ben ik bij mama en lezen we gezellig boekjes en doen we spelletjes en knuffelen dat het een lieve lust is. Is belangrijk.
Daarna gaan we Dzjez ophalen op de bakfiets en kunnen we de rest van de middag spelen. Samen, en dat is supergezellig. Bovendien werkt papa thuis, dus dubbelleuk.
Ik mag elke dag op school handjes geven en er is nog een hoogtepunt ook. Op vrijdag is het namelijk feest. Alle juffen zijn op die ene dag allemaal jarig! Dat betekent dat de we een mooi cadeau gaan geven (iedereen geeft een bloem dat gemaakt is van de foto van je eigen gezicht. Papa heeft die van mij gemaakt met een supermooie lint. Ik sta midden in alle blaadjes te stralen!).
Belangrijker is nog dat we taart, snoep, cake en drinken krijgen! Gelukkig is het maar een half dagje en kan ik thuis verder boterhammen en bananen eten. Ik zit namelijk in de eetfase. Ontelbare boterhammen, ontbijtkoeken (die je ook in de middag kunt eten) suikerbrood (alleen in het weekend), fruit, noem maar op, ik eet het op. Niet mijn avondeten hoor. Dat eet ik alleen zo nu en dan helemaal op.
Daar ben ik dan weer de eetkeizer.
Geen bordje is veilig voor mij of ik eet het tot de laatste kruimel op! Vlees, aardappeltjes, rode bieten of doperwtjes, niks is veilig voor mijn malende kaken en grommende maag. Ik word groot. HEEL GROOT. Oh yeah.<>
Zaterdag vroeg ik heel lief of ik mee mocht naar de winkel, en dat mocht. Ik had mijn pyjamabroek aan onder mijn spijkerbroek en de laarzen en zo kon ik snel mee. Dat was nodig ook, want we moesten veel wegbrengen en ik ben een hele goeie wegbrenger. Als je goed kijkt zie je me zitten…
In de winkel heb ik het altijd naar mijn zin. Ik wandel in mezelf, of met papa, of ik ga bij de speeltelevisie zitten spelen. Uiteindelijk weet ik dat we samen weer naar buiten gaan. Daarom wandel ik graag.
<>
Vandaag is het zondag en gaan we zwemmen. Dzjez heeft er meer zin in dan ik, maar ik ga niet ‘nee’ zeggen natuurlijk. Bovendien komen Siebe en Zelda volgens week en dan is het goed een beetje te oefenen.
Voor mij is het tegenwoordig niks anders dan een pretje, een “walk in the park” zogezegd. Zwembroek aan, bandjes om en gaan. Ondiep of heel diep het maakt mij niet uit. Het gaat om het oppervlakte en niet over de diepte er onder. Als je daar aan denkt, kom je nooit van de kant. Gewoon zwemmen zeg ik, dan kom je vanzelf aan de overkant.
Ik was redelijk vastgeklemd aan mama, totdat….
Totdat ik de glijbaan zag en op slag verst was.
Ik denk dat ik ongeveer honderddrieënvijftig keer naar beneden ben gegaan. En ik heb er geen probleem mee dat ik onder water ga. Ik sta in één soepele beweging weer overeind om vervolgens weer op die glijbaan te klimmen en opnieuw te beginnen.
Ik heb oostindische angst en ben alleen bang voor water als ik mama vast houd. Ach ja, je met ergens beginnen toch?
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 