…dat was de vraag die papa als eerste stelde aan de leidsters in de crèche. Wat willen jullie eerst horen, vroeg hij daarna. Je zag de schrik in z’n ogen. Eh, het goeie nieuws zei Zlata aarzelend, OK zie papa, Dzjez is er, dat is het goeie nieuws!
Ze schrokken zich te pletter en toen zei papa: Het slechte nieuws is dat hij net in z’n broek heeft gepoept en het stinkt heel erg en het is doorgelekt. Dat werkt wel want ze waren opgelucht dat er niks ‘ergs’ aan de hand was en gingen dringen om me te verschonen!
Kijk, dat is de kracht van woorden in de juiste volgorde zetten. Ik ga dat ook doen, nu klinkt voornamelijk nog als gebrabbel, maar dat is een begin. En zonder begin… precies!
Het was een mooie drukke dag op de crèche. Veel gedaan maar weinig geslapen. Eén keer en dat is te weinig voor een actieveling als ik. Het gevolg is dat ik aan het eind van de dag moe ben. En mama kwam ook nog redelijk laat en dan staat er een hele rij (sm)(w)achtende ouders en als je dan zo klein bent als ik, is het moeilijk je eigen mama te vinden. Dat is nooit grappig. Normaal niet, maar als je moe bent zeker niet!
Gelukkig vonden wij elkaar uiteindelijk en konden we knuffelen en aaien en blij zijn en vooral naar huis gaan. Thuis was ik al bijna klaar voor bed, maar mama en papa wilden eerst dat ik gin eten. Ik heb een theorie: Hoe moeër je bent hoe vloeibaarder het voedsel moet zijn. Boerenkool = nee, yoghurt is ja en flesje = ook ja.
Papa heeft me al grappenmakend met zo weinig mogelijk gepiep en naar verhouding best veel gelach omgekleed, maar toen mama boven kwam met het flesje had ik vooral aandacht voor haar!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 