Vandaag moest ik naar het consultatiebureau. Daar ben ik al eens eerder geweest, maar dat is al heel lang geleden. Een maand, dat is m’n halve leven!
Mama had het goed voor elkaar. Ze had een warme kruik in een omslagdoek gewikkeld en onder op de kinderwagen meegenomen. Want toen ik daar kwam, moesten al m’n kleren uit. Helemaal naakt en dat is best koud en dan komt zo’n warme doek goed van pas. Goed gezien mama! Dat scheelt een paar traantjes.
Toen moest ik op de weegschaal en gemeten worden en wat denk je? 6220 gram!
En de laatste keer, op 2 januari, was ik 4780 gram. Dat betekent dat ik 1540 gram ben gegroeid. Dat is anderhalf pak suiker! Ja, ik word een grote jongen, bovengemiddeld groot, want ik ben ook al 61 centimeter lang en blijkbaar zit ik dan hoog op de curve. Nou, daar heb ik niet echt last van, dus het zal wel meevallen. Het zal die lekker moedermelk zijn en die goeie zorgen, naast die verschrikkelijk goeie genen.
Daarna kwam de kinderdokter. Ik schrok me een hoedje, want ze riep “WOW!” Heel hard, dus ik en mama dachten dat er iets aan de hand was, maar weet je wat ze zei?
Normaal op deze leeftijd heb je baby-babies, maar hij heeft al een echt karakteristiek en eigen gezichtje. En toen moest ik hard lachen en dat vond ze ook al zo bijzonder. Ja, ze is leuk. Ik wil haar best nog eens zien. Ik had trouwens wel het gevoel dat mama best trots was en dat is leuk!
Maar toen gebeurde het! Ineens kreeg ik twee prikjes. Eén in m’n ene bovenbeen en hup, nog één in m’n andere bovenbeen. Toen heb ik het even heel stevig op een brullen gezet! WOW! Zeg dat wel! Om eerlijk te zijn was dat wel de allerergste pijn die ik ooit gehad heb! Maar ja, ik heb natuurlijk nog nooit echt pijn gehad, dus denk ik dat het ook wel een beetje van de schrik was. Ik weet niet of ik dokter echt wel zo leuk vind….
In ieder geval heb ik daarna heel goed geslapen. We moesten eerst nog wel even naar de winkel en we kwamen Desiree de buurvrouw ook nog tegen, maar ik was niet echt bezig met shoppen of gezelligheid. Pff, zulke prikken gaan je niet in de kouwe kleren zitten!
Gelukkig was het weer heel gezellig toen ik wakker werd. Met die grapjes van papa heb ik niet veel nodig om te schaterlachen (nou ja, die schaters zijn eigenlijk nog een soort piepjes, maar ik oefen) en dan krijg ik weer bijna tranen in de ogen.
Van het lachen.
Dzjez & Jay 