Om maar even met de deur in huis te vallen: Zelda heeft met turnen een ongeluk gehad en ze heeft haar pink gebroken, haar ringvinger gebroken en een barst in de zijkant van haar hand. BARST zeg ik dan! Dat is heel onhandig, want dan kan ze minder goed knuffelen. Gelukkig is ze er vrolijk onder en redt ze zich heel goed. Alleen soms een beetje niet.

Ik vond het in ieder geval fijn ze weer te zien en ik herkende ze ook echt. Leuk is dat. Als je ouder wordt gebeuren er rare dingen in je hoofd en dit is er dus één van. Ik herken mensen én ik herken zelfs al een beetje m’n naam, want daar reageer ik op. Was leuk te zien hoe Siebe en mama even als experts gaan praten over het spel dat ze spelen. Tsja, als je elkaar een tijdje niet ziet moet je bijpraten. Siebe heeft ook nog met het knisperende knuffelbeest gespeeld. Leuk!

Ik heb goed geslapen, dus was er ook helemaal klaar voor. Ik heb weer eens goed m’n best gedaan niet te slapen en dat is goed gelukt. De truc is wat gaan huilen en daar op concentreren en dan ineens weer helemaal lachen. Zelda en mama hebben me in bad gedaan, gewiegd, neerleggen, drinken, weer neerleggen en uiteindelijk ben ik in slaap gedonderd. Plat op m’n buik, als een zeester op het bed van papa en mama. Licht uit. Zomaar POEFF. En toen ik wakker werd lag ik lekker in een plasje kwijl. Dat betekent dat je GOED geslapen hebt zegt mama en zo voelde het ook.

Siebe, Zelda, Papa en Mama hebben inmiddels de frituurpan ingewijd en hij werkt. Rook lekker, maar ik heb liever melk.

Later!

Deze slideshow vereist JavaScript.