Deze keer gingen we naar hetzelfde bos, maar vertrokken op een andere plek. Het is grappig om te zien hoe je dan het gevoel hebt in een ander bos te lopen. Ik denk dat het daarom goed is om eens ergens anders te beginnen. In het algemeen. Iets wat ik natuurlijk maandag ook ga doen. Ik blijf hetzelfde, maar ik begin ergens anders; op de grote school.
Ik ben er aan toe denk ik. Ik ben als het ware een emmer zonder bodem, zegt papa, je blijft er maar water in gooien. Hij bedoelt dat ik veel input nodig heb om me bezig te houden. Op school ga ik dat vast wel krijgen. Dat hoop ik althans, zodanig dat ik (over)vermoeid maar voldaan thuis kom, lekker ga eten en met een glimlach naar bed, terwijl mama de ene na de andere droge broek in de was doet. Ook met een glimlach….
Wat een laag lood om oud ijzer! Dzjez is gewoon zo nu en dan een brompot en ik vind het dan (maar anders ook) leuk om hen een beetje te plagen. Dat kan ik, ondanks misschien mijn minder sterke verbale kwaliteiten, al heel goed. Dzjez in dan ook een gewillig slachtoffer, die niet veel aanmoediging nodig heeft om id de BROM te schieten.
Ik hoop dat het zo blijft als hij naar school gaat 😉
Maar we zijn dus gaan wandelen in het bos en dat was een heel lang stuk! En dat om uiteindelijk in een verre verte een paar paarden te zien. Gelukkig waren er veel eendjes en meerkoeten om dat op te vangen.
We zagen trouwens hele dikke bomen liggen. Die waren omgezaagd en waren dikker dan ik lang was. Dat betekent niet dat ze even oud zijn als ik, integendeel. Die bomen zijn wel 300 jaar oud! Dat kun je weten door het aantal ringen te tellen. Elke ring is namelijk 1 jaar.
Stel je voor, de boom werd geplant in het jaar dat Lodewijk XIV, de Zonnekoning, op het paleis van Versailles zijn kaars uitblies en daarna niet meer ademde. Dat was de eerste ring. Maar die boom weet nog dat er geen auto’s waren, of geen iPad. Die boom heeft alle koningen van Nederland meegemaakt! (de eerste was er pas in 1806). Ja, dat zijn dingen (of ringen) om bij stil te staan…
We hebben ook stil gestaan bij de klok die we vonden bij het gebouw van Natuurmonumenten. Dat is ook al een heel oud gebouw en die bel was er voor bedoelt om de kinderen die in het bos aan het spelen waren heel lang geleden, te laten weten dat het eten klaar was. Dat hebben we dus gedaan, maar de kinderen kwamen niet…
Ik mocht ook nog trekken aan de bel en bij mij kwamen de kinderen ook niet! Nou ja! Ik was best wel moe, ook, want toen Dzjez en ik via de ‘andere’ kant naar de auto gingen en ik een beetje achterbleef, moest ik huilen. Niet dat dat een reden was om een middagdutje te doen. Ik doe geen middagdutjes meer!
Ik ben al groot!
Er was ook nog een filmpje van de vorige boswandeling. Met Siebe en Zelda.
En we hebben ook nog lekker gedanst. Dat doen we tegenwoordig elke avond en het liefst op Lalalala van Kabouter Plop. Beetje moe worden voor het slapen gaan!
Daar moest ik aan denken toen ik deze foto zag. Feeëriek, dat is zo’n woord waarvan je blij bent dat het op een dag voorbij komt. Vandaag dus en het was ook de juiste term voor hoe het was.
We waren namelijk met z’n allen gaan wandelen in het bos. Lang geleden namen we dan ook de buggy mee, maar vandaag de dag laten we die thuis en ligt de buggy voor oud vuil in de bijkeuken. Ik loop, dus ik besta.
Er is geen krulhaar op mijn hoofd dat denkt aan zitten in een buggy. Lopen zal ik, en vandaag met Siebe, Zelda, mama, papa en Dzjezzie (daar houdt hij niet van, als ik dat zeg).
We hebben geen kabouter gezien, maar gezien de drukte kan ik me dat best voorstellen. Zeker als ik Dzjez hoor zeggen “Het is niet erg hoor als je op ze trapt, dan worden ze alleen maar plat….” Maar goed dat Kras dat niet heeft gehoord. Of Feikje, want die hoeven hem dan echt niet meer te zien. Ik zal het er nog eens met hem over hebben.
Overigens hebben we wel een fee gezien…
Mama dus.
En je ziet het, als het licht goed valt en ze doet haar best, dan is ze echt een fee. Zonder vleugels, of in ieder geval, heb ik die nog niet gezien.
We hebben veel verstoppertje gespeeld, waarbij wij zochten en Siebe en Zelda waren verstopt. We hebben ze gelukkig elke keer weer gevonden, anders hadden we zonder naar huis moeten gaan en dat is vooral niet gezellig.
We hebben hen de route laten zien. De route langs de kabouters en de kleine kinderenboomhut. Daar passen (en durven) alleen wij in. Meestal eerst Jay en dan pas ik, want dan kan ik kijken of alles goed gaat en zo.
Dus nu even de fotoparade. Mooie foto’s van mooie mensen, mensen van wie ik houd:
Dat je het maar weet.
We hebben lang gewandeld, want ondanks mijn suggestie naar huis te gaan, waren de rest van de gezinsleden het daar niet mee eens. Zelfs ik moet dan inschikken (en dat is niet mijn sterkste eigenschap). Uiteindelijk ben ik blij dat we het gedaan hebben, want het was heel gezellig en we hebben nog Joe-oe-oeh gedaan van de berg. Deze keer in Slow Motions….
Na al die inspanningen, mochten we eindelijk ontspannen in de speeltuin, maar omdat ik niet voorop kon lopen en niet de eerste was die in de speeltuin aankwam, ben ik in een enorme kolere geschoten! Ik was even geen zeilboot, want er was geen land met me te bezeilen.
Ik zit in die fase denk ik. Eerste willen zijn, de controle hebben. Van voorbijgaande aard, denk ik. We zullen het zien. In ieder geval ben ik daarna nog op de schommel geweest en hebben we ’s middags, toen we weer thuis waren, Planes gekeken. Dat zijn de vliegtuigbroertjes van Cars.
En ik hoefde niet naar bed! Mama was naar de winkel en wij, de kinderen en papa, waren thuis. Lekker bij elkaar. Dat was ook best weer eens nodig. Dan ga ik lekker in haren kroelen van Siebe en Zelda op de leuning van de bank.
Even snel tussendoor en bovenlangs.
Gister was het ineens zover.
Ik en Jay waren druk bezig met druk bezig zijn, want opa en oma waren er als oppas. Mama moest weg naar Gaus, haar werk en daar gingen ze eten in een heel groot wokrestaurant. Onbeperkt. Dat betekent dat je zo veel mag eten als je kunt of wilt. Voor sommige mensen zijn dat 6 blaadjes sla, wat ze in 6 verschillende keren ophalen (om calorieën te verbranden), terwijl anderen 6 keer op en neer lopen, om daarna op een steekkarretje naar buiten te worden gebracht. Blijkbaar stonden er zo een paar mensen buiten te wachten tot hun taxi kwam. Die konden niet meer bewegen…
Mama eet met mate, natuurlijk en is vooral van de gezelligheid bij dit soort gelegenheden. Dat was er genoeg want iedereen was er, ook Truus en Wim en Nikki en die ken ik!
Wij hebben gebakken aardappeltjes, met worst en rode bietjes gehad. Opa verdenkt mij er van dat ik geen keel heb, maar dat ik eten rechtstreeks in mijn maag kan kieperen. Zo snel was mijn bord leeg.
Dzjez heeft dan weer wat meer moeite met bord legen. Hij kauwt namelijk veel te lang. Hij kauwt zo lang dat het eten, net als bij slagroom, dik wordt. Als je dat mixt gaat het ook van dun naar dik. En dan heb je water nodig om het weg te spoelen en dan raakt je maag al snel weer vol. Je snapt het. In het Fries zouden we zeggen “Un dreage ieter”.
Wel gezellig zo!
Maar goed, we hadden al gegeten en waren dus druk bezig met druk zijn en ineens hoorden we een geschuifel achter ons. Ik keek om en….. ZELDAAAAAA! en ik ren naar haar toe en we knuffelen totdat we een ons zijn!
SIEBUUUUUH (ik kan dat al zeggen hoor!) en hij komt naar mij toe en ik knuffel hem tot een dun mannetje!
De tijd daarna zijn we druk bezig met, met zijn allen druk doen. Ook iets dat we goed kunnen! We hebben elkaar al weer 4 weken niet gezien of zo, dus dat werd tijd. Broer en zus batterijtjes opladen. 10 dagen lang, want ze blijven ook met de kerst!
<>
Zelda was er al vroeg bij (maar we hebben nog geen foto van haar). Die was namelijk heel blij, want haar leven is net met 4 Megapixels en 32 GigaBite uitgebreid. Ze heeft namelijk een nieuwe iPhone. Die is inmiddels vergroeid met haar hand…. (grapje hoor).
Maar daarom was ze niet vroeg op hoor! Ze wilde ons zien en wij wilden haar zien natuurlijk! Lekker knuffelen, maar bovendien ging ze met mama mee naar de Puppycoach dag in Lelystad. Daar komen alle Puppies bij elkaar (en nemen hun coaches mee) en dan gaan ze luisteren naar verhalen, naar elkaar kijken, kwispelen, wandelen en oliebollen eten!
Dat laatste was vooral een succes voor de coaches, want de puppies kregen niks! Die moesten vooral erg puppie zijn.
En wij bleven thuis met Siebe en papa. Dzjez heeft met Siebe de treinbaan gemaakt. Ik denk daar we moeten verhuizen, want de treinbaan is haast groter dan de woonkamer. Met Thomas de trein voorop. Probleem was dat de baan circulair was, met andere woorden, ondanks alle wissels, was het alleen mogelijk om uiteindelijk het kleine cirkeltje te rijden. Jaja, treinbaanbouwen is niet eenvoudig…
Na trein, en spelen en papa die zo nodig moest koken, gingen we naar de speeltuin. Voetballen! De step en de fiets gaan mee als toeschouwers, want we hebben ze niet gebruikt.
Ik kan er al heel wat van!
Een echte voetbal virtuoos ben ik aan het worden. Misschien moet ik vaker voetballen. Ik vind het leuk, zeker als Siebe er bij is.
Als Papa en Siebe gaan Volleypongen (Siebe heeft gewonnen), gaan wij naar de ‘andere’ speeltuin. Daar ontdekken we een heel groot gat! Dat is mooi en spannend spelen. Jay zit in now-time onder zand en modder, maar met de grootste lach die je maar kunt verzinnen op zijn gezicht.
Die grote jongens waren niet blij toen ze ons in hun gat zagen spelen. ‘Hun werk’ naar de filistijnen, vonden ze. Wij waren hun alleen maar dankbaar voor het werk. Want spelen is onze specialiteit!
We hebben ook twee zusjes ontmoet die ook 4 en 2 waren. Naomi en Jayzee of zo. Kijk, met speeltuinen maak je vrienden! Uiteindelijk gaan we terug naar huis en komen mama en Zelda toevallig ook thuis. Goed gepland.
To be continued.
Oh ja, we zijn woensdag ook weer naar Monkey Town geweest!
Het is zo ver.
De pofbroeken zijn gestreken, de veren op de muts opgeklopt, de hesjes recht en de eerst tranen hebben al kleine witte riviertjes in de schmink op de wangen van Jay getrokken.
Het is natuurlijk een behoorlijk gevoelig mannetje als het op dit soort gebeurtenissen aankomt, terwijl ik het als een grote kleuter ervaar. Ik onderga lijdzaam wanneer Zelda mijn gezicht schminkt, want het is allemaal voor een goed doel. Sinterklaas vieren bij opa en oma in Nederhorst den Berg! Net als vorig jaar, maar nu snap ik nog beterder wat er aan de hand is.
Ik moet er allemaal een beetje aan wennen, want laten we eerlijk zijn, waarom moet ik er als zwartepiet uitzien als er al een heleboel pieten op de boot zullen staan, terwijl er maar 1 sint is? Als er iemand is die een beetje support moet hebben is hij het. Of het paard, want daar is er ook maar één van. Nee als het aan mij ligt, ga ik volgend jaar als sinterklaas (of als paard).
Gelukkig landen we eerst bij opa en oma en kunnen we ons op het gemak voorbereiden op het spektakel dat komen gaat. Eerst maar eens gezellig bij opa op de schoot terwijl hij een boekje voorleest. Dikkiedik natuurlijk, mijn standaardfavoriet als we er zijn.
Maar er is meer!
Er is nog een standaard, de standaardappeltaart (niet voor niets rijmt dat op elkaar), die al staat te dampen op het aanrecht. Alle appeltjes waren precies goed, zei opa, en de bodem was zo dun en knapperig dat je er haast doorheen kunt kijken. De beste randvoorwaarden voor een goeie smaak.
De andere randvoorwaarden waren ook goed: 8 graden en een miezerige regen. Goeie basis voor doorgelopen zwartepietengezichten en de beloning van de warme feestzaal wordt daardoor extra groot.
Maar eerst er naar toe wandelen. Ik had al gezien dat de buggy niet mee was gegaan, dus was ik aangewezen op de kracht van mijn eigen benen en de edelmoedigheid van ouders, broeren en zussen, maar het eerste stuk deed ik zelf. Wandelen in een pietenbak is toch wat anders dan je standaard spijkerbroek. Je huppelt automatisch iets meer, waardoor lopen leuker wordt. Het laatste stuk heeft papa me op zijn schouders gezet, waardoor ik ineens ook de grootste piet van de buurt werd!
Wij liepen al ver vooruit, want onze benen kunnen dat nou eenmaal al net iets beter dan die van Jay. In de verte stond de hoempapapa band al te spelen en zat de sfeer er al goed in! Gelukkig hoefden we niet heel lang te wachten of daar kwam de boot al aan. Eerst een kleine boot met een stel opgewonden pieten en toen…. de grote Sinterklaasboot! Het was duidelijk dat hij blij was om me te zien, want hij zwaaide telkens naar me.
Ik stond al bij de boot….…te wachten en bij nader inzien wist ik eigenlijk niet goed waarom ik zo enthousiast te wachten, want zwarte pieten zijn behoorlijk eng in het echt. Zeker als ze nog voorbij komen ook en laat dat nou precies zijn wat ze doen…. Dichtbij komen.
En die ene had nog een bril op ook en leek mama te kennen uit een sinterklaasintocht van 35 jaar geleden of zo, dus toen hij ongeveer 5 centimeter dichtbij kwam deed ik mij ogen dicht en begon zachtjes LiefLiefLiefLiefLiefLief te zeggen als een mantra en bescherming tegen het pietengeweld en het had effect! Ik werd spontaan een stuk minder bang van de Piet! Als beloning kreeg ik pepernoten en een schuimpje!
Toen we op weg gingen naar de IJsbaan waar het feest verder zou gaan, kreeg ik er tekens meer zin in!
Ik ook! Ik wist namelijk nog dat we vorige keer een cadeautje gekregen hadden en dat daar een schuim in zat en ik herinnerde me dat ik die eigenlijk nooit opgegeten had…. Mmmm, dat moet ik even aan mama vragen, maar die wist het niet meer. Jaja.
In de tent was een echte Pietenband en die stond heel enthousiast te spelen wat er voor zorgde dat de sfeer er direct in zat. Wij werden als kinderen in een soort arena geduwd die grofweg twee functies had: 1. Het scheidde de ouders van de kinderen en 2. We konden geen kant op, waardoor we ook niet konden verdwalen!
Ondertussen liepen er veel pieten rond te strooien met pepernoten en schuimpjes, dus we hadden geen reden om niet goed op te letten en snoep te vangen.
Zelda was mee met ons, dus ik kon lekker bij haar op schoot zitten. Ondertussen begon ik me telkens meer piet te voelen en ebde mijn angst weg als schuimpjes voor de zon. Ik kreeg zelfs zin om te dansen en te swingen! Aan het einde van de show mochten we in de rij gaan staan voor een cadeautje en om eerlijk te zijn hebben we dat twee keer gedaan. Eén keer voor onszelf en een keer voor Siebe en Zelda. Wie oud is moet slim zijn.
Toen dat achter de rug was en de meeste kinderen al weg, stond de band nog steeds te spelen en konden we dus heerlijk vrijuit dansen! Samen met mama, want het was duidelijk dat die ook geïnspieteerd was. Samen hebben we dus gedanst.
En als klap op de vuurpijl klom ik ook nog eens zelf op een bank en liep er als een kievit overheen. Precies zoals een piet dat ook over het dak zou doen!
Toen we uiteindelijk naar het huis van opa en oma gingen heb ik bijna het hele stuk gerend! Ik heb een omgekeerde energiecurve. Ik begin laag en eindig hoog!
Wat we niet eens doorhadden toen we thuiskwamen was dat er allemaal cadeautjes lagen. Pas toen papa de stoel ostentatief opzij zette en mama riep “Kijk!” hadden we het in de gaten! Pepernoten en chocoladecenten voor ons allemaal. Lekker en veel, dus ik heb maar gezegd dat we een zakje pepernoten bij opa en oma laten. Dan kan ik daar van eten als we volgende week op bezoek gaan bij ze!
Uiteindelijk gingen we nadat we heerlijk nasi gegeten hadden en chocoladecenten, naar huis.
En nu moet ik het overnemen, want Dzjez viel in slaap zodra hij in de auto zat! Die jongen toch! Zoveel indrukken, daar hebben zijn kleine hersentjes moeite mee om allemaal te verwerken.
Ik daarentegen ben klaar wakker en zie het nut vandaar bed gaan ook helemaal niet in. Nee ik wil nog allemaal avonturen beleven en expedities ondernemen. Ik zit vol met energie.
Gelukkig moesten we de schoenen nog opzetten en uit volle borst liedjes zingen. Dat kan ik als de beste natuurlijk! Inter aas a oentje! en Ie ih omp uh oom boot! Geen probleem voor mijn stem als een klok! En ik denk maar zo: “Hoe harder je zingt, hoe meer je in je schoentje vindt”.
Uiteindelijk bleek dat ook ik naar bed moest en deze keer het liefste met mama. Zo’n indrukwekkende dag, kun je het best afsluiten in de armen van mama (daarna ga ik gewoon nog even huilen en dan is de kans groot dat of papa of Zelda of beide ook nog even boven komen en dan heb ik een win-win).
(…)
En ja hoor!
Toen ik beneden kwam stonden daar 4 schoentjes op een rij waren er twee ballonnen! Wat een mooi kano, bedankt Sinterklaas! Dat heb je weer mooi gedaan!
Pas daarna kwamen we er achter dat er ook nog echte pakjes waren (en ik was al zo blij), met daarin kadootjes voor mij, Jay, Siebe en Zelda! Een echt kinderfeest dus.
Daarna mochten we nog eens de intocht van Sinterklaas in Meppel kijken (die had ik al gezien op mijn iPad bij Zappelin). Het viel me wel onmiddellijk op dat dit een andere Sinterklaas was dan in Nederhorst…. Daar moet ik nog eens diep over nadenken. Vooralsnog krijgt hij het voordeel van de twijfel!
Ik heb ook stiften gekregen. Mijn eigen, en een mooi kleurboek. Daar ga ik eens heel hard mee aan de slag. Kleuren is namelijk één van mijn lievelingsbezigheden! Dat en gewoon een beetje knuffelen of dansen of grapjes maken.
We zijn even van de radar geweest want Siebe en Zelda waren er. Dan hebben we veel te veel te doen en vooral geen tijd om blogs of zo te schrijven. Nee dan moet je bezig zijn met beleven.
Zo zijn we vorig weekend bij Beppe geweest, maar die was daar niet alleen. Tessa, Nynthe en Senn waren er natuurlijk en Pake kwam ook nog! We zaten met een heel Afkes tiental aan tafel om te eten. Daarvoor hadden we vooral boven gespeeld op de slaapkamers. Ononderbroken, want ik hoefde niet te slapen, waardoor ik dus aan het eind van de dag rode wangetjes had.
Ja, dat waren we inderdaad vergeten te vertellen, maar moet wel in de grote herinneringsblog worden opgenomen, want het was heel gezellig!
Ik wilde het over vandaag hebben, want we gingen naar de markt, waarbij mama de markt opgaat voor de boodschappen en wij de heuvels op om te wandelen en te spelen. Zelda is gisteren al naar huis gegaan, maar Siebe blijft nog tot zondag.
Met Siebe er bij is het gegarandeerd bomen klimmen, want dat is waar hij voor gemaakt is. Ik ook, maar kan het nog net niet goed genoeg. Ik ben niet meer bang om op een tak te zitten (als het maar niet te lang duurt).
Verder gaan we over de ongebaande paden en over de hevels! Dat is mooi met mooie uitzichten over de Vesting.
Ik loop er achteraan en struikel daarbij natuurlijk regelmatig. ik moet toch iets doen om mijn eer hoog te houden? (en mijn broek vies en nat?).
Ik heb uiteindelijk ook op een tak gezeten en die was wel 10 meter hoog. Ik was niet bang en dat kun je ook duidelijk aan mijn ogen zien. Wandelen en rennen gaat ook telkens beter, want ik hoef niet meer te stoppen en niet meer getild te worden. Ik word groter en groter en binnenkort ga ik een talkshow presenteren. Jayminee, is het OK?
Na het dutje van Jay en het lopen van papa en Siebe, gingen we nog spelen in de speeltuin. Daar heb ik de heeele dag op gewacht. We hebben gevoetbald, gestept, gewipwapt, geschommeld en nog naar de ‘andere’ speeltuin geweest. Maar dat was nog niet alles, want Tessa en Nynthe en Senn kwamen ook nog langs. Die hadden Beppe op het vliegtuig gezet naar… BALI!
‘T is niet m’n dag.
En ook niet m’n nacht.
Niet dat het m’n glimlach in de weg zit, maar toch… Er zijn momenten dat ik me beter gevoeld heb. Ik ben gen fan van virussen. Die dan onaardige en vervelende dingen met je. In mijn geval koorts en slap en zo en zo nu en dan overgeven. Maar gelukkig hou ik ook veel binnen. Dan sterk ik wat aan.
Het voordeel was dan weer dat ik gezellig bij mama in bed mocht liggen. In het grote bed, op papa zijn plaats. Dat voel je en dat ligt goed! oogjes dicht, oogjes open.
Tsja en dan ga je de deur ook niet uit hè! Ik ben thuis gebleven toen papa, Siebe en Zelda en Dzjez naar Evelyn ging want Menno was jarig. Heb ik geen gebakje gehad! Balen.
Ik wel, ik heb appelkruimeltaart gehad en Beppe was er ook! Maar het eerste wat ik zag was de trampoline. 3Oh leuk!” zei ik en sloeg links af! Trampolines zijn leuk!
We zijn er wel anderhalf uur geweest en ik heb gelezen en geknuffeld. Dat kun je goed met Philine en Lauren. En met Siebe en Zelda. Zo nu en dan moet ik even naar ze toe om dat te doen.
Thuis ben ik eerst gaan slapen. Pffoe, vermoeiend hoor en toen ik wakker werd kwam Zelda me terug halen en… was Beppe beneden. Die kwam nog even dag zeggen. Ze had ook een enorme verrassing bij zich! Een Nijntje wandelwagen! Mijn eigen. KAn ik mooi meer rondlopen.
Ondertussen werd ik ook stiller en stiller. Ik had ook geen honger en eigenlijk was ik de hele dag niet echt je van het. Beetje pieperig. Nee, ik denk dat de conclusie is dat ik me ook niet helemaal goed voel.
Toen gingen papa, Siebe en Zelda weg en ik heb hard gezwaaid! Dat kan ik goed. Beppe bleef nog even, maar uiteindelijk was ik blij dat ik niet te laat in bed lag.
Het is ook zo leuk naar mensen te kijken, zeker als die mensen Siebe zijn en daar is er maar één van! Onze Siebe, mijn broer. Ik vergeet het wel eens te zeggen, maar het is toch een geweldig vooruitzicht om Siebe als grote broer te hebben. Altijd iemand om het uit te leggen of je te beschermen.
Altijd iemand die het ‘beter’ weet omdat hij het al meegemaakt, gelezen, gezien heeft. En hij wil wetenschapper worden, nou dan is alles wat ik net heb gezegd in het kwadraat!
En dan heb ik het nog niet eens over Zelda gehad. Een grote zus heeft nog meer dimensies, die weet ook vrouwendingen, meer emo-dingen en artistieke dingen, want ze wil zangeres worden. En/of actrice, daar doet ze niet moeilijk over.
Ik ben blij dat ik Jay ben, want daarom heb ik Dzjez, Siebe en Zelda.
En zij hebben mij.
Dat is een mooi kado.
Ik word er stil van.
Maar dat duurt bij mij nooit lang hoor! Ik was laat op en dus goed uitgeslapen, dat is een goed uitgangspunt voor een goeie dag. Samen naar de crèche en het was goed.
Ik was wel in de war toen ineens stonden Siebe, Zelda en papa voor m’n neus terwijl ik aan het spelen ben. Dan moet je snel schakelen en keuzes maken en tijdens dat proces weet ik niet goed wat ik moet doen….
Met mama ren ik altijd als een brandweer naar de deur, vergeet m’n jas en Jay, maar nu dus niet.
Wel gezellig samen op de fiets naar huis.
Ik was blij toen mama kwam! Ik zag haar al door het raam en zij ons ook. Na heftig zwaaien, een moment van elkaar niet zien, zwaaide de deur open en was daar mama.
Siebe, papa en Zelda waren naar het strand bij het Naarderbos geweest. Het was net goed genoeg weer. Als het morgen mooi genoeg is gaan wij misschien ook!
Ach ja, met zulk mooi weer is elk excuus goed, of niet soms?
We hebben veel gedaan de afgelopen dagen. Zaterdag bijvoorbeeld zijn we naar Beppe geweest en de aanleiding was ik. Of eigenlijk papa. Hij zat in de ochtend te bellen en op één of andere manier was ik er van overtuigd dat ik Olpa hoorde. Ik rende naar de deur om te kijken of hij er was en hij was er niet. Daar werd ik heel verdrietig van. En toen dacht papa dat het misschien wel leuk zou zijn om naar Beppe te gaan. Zo gezegd zo gedaan.
Het leuke was dat Noa, Quyn en Irene er ook waren, nog meer plezier dus. We hebben met vanallus en nog wat gespeeld en ik doe gewoon leuk mee! Zo ben ik.
En ik ben Jay en klets meer en meer en beweeg ook meer en meer. Het gaat de goeie kant op wat dat betreft. bij Beppe was het een feest. Al die aandacht en liefde, ik hou daar van.
Zondag:
De ochtend verklapte het al direct: Het ging een hele warme dag worden. De zon keek al vroeg op een opgewekte manier naar de aarde en dat zegt genoeg. Dat was dan ook weer reden genoeg voor papa om het zwembadje op te blazen. Ik ben er vervolgens in gaan zitten en heb lekker gespetterd.
Ik nog niet, maar heb wel goed de kunst afgekeken. Ik heb ook bewezen dat ik geen moeite heb met de hitte. Ik heb een rustige en vooral gezellige dag gehad.
Een warme, mooie dag glijdt aan me voorbij terwijl ik heerlijk babbel en schater, maar daarover later meer.
Het was ook het tijdelijke dag zeggen tegen Zelda. Niet dat ik me dat echt besef, en ik noem haar soms ook Piebe omdat ze alletwee zo leuk zijn, maar hoe dan ook, het was genoeg reden om te knuffelen.
En gezongen:
We hebben kip en patat gegeten en ik heb gewoon zelf gegeten mét appelmoes! Lekker in de zon en zelfstandig. 2 mooie ingrediënten. Daarna gingen papa en Zelda alles inpakken en toen gingen ze weg. Ik bleef samen met Mama en Jay achter en dat klinkt dramatischer dan het is.
En dat was het ook, maar niet omdat ze weggingen, maar omdat het zo warm was. Mijn kamer was een kleine oven en ik ben géén cake! Bottom line, te warm! Ik heb goed geslapen, maar me suf gezweet!
Ik heb nog heerlijk liggen schateren. Daar heeft mama dan weer een filmpje van:
Vandaag waren we naar de crèche. ’s Ochtends in de bakfiets. ik heb mama nog even gezien, dus dat was goed! Mar een dorst dat ik had! Na zo’n warme nacht.
We kwamen Ben tegen toen we naar de crèche reden!
Ik heb weer heel wat afgezweept, maar een lekker buiten gespeeld. Ik was nog druk bezig toen ik ineens “Dzjez?” hoorde, ik draai me om met een sprong (een dong, oftwel een draaiende sprong) en daar was papa, ik ren naar hem toe om eerst even lang te knuffelen. Fijn.
Daarna ga ik al vast vooruit en wacht op de wc totdat papa komt en speel wat met toiletpapier (de deur stond toch open).
Thuis hebben we binnen gezeten, daar was het koel, en gegeten en Het Zandkasteel gekeken en dat ging over regen. Ondertussen had papa boven de koelmachine aangezet, dus slapen is een pretje!
Oh ja, en aardbeien, ik weet niet precies wanneer, maar LEKKER!
’t Is wat, dreumes zijn.
Een te grote geest in een te klein lichaam.
Ik snap al zo veel, maar mag dan weer zo weinig omdat ik net goed genoeg weet hoe het moet.
OK, ik mag niet klagen want ik mag ook best wel veel dingen doen hoor, maar bijvoorbeeld de wasdroger. Ik weet hoe het aan moet en hoe je er leuke geluidjes mee kunt maken. Maar dat mag niet.
Niet doen, hoor ik dan en een serieuze blik en een vinger. Gelukkig kan ik dat ook. Ik kijk dan heel serieus terug en ga weer met m’n vinger naar de wasdroger. Voor dat ik het dan weet zit ik op m’n kont in de keuken.
Dat
vind
ik
niet
leuk!
OK, we hebben ook heel erg veel plezier gehad en ook hard gelachen. Zo wisselen we die dingen af. In bad bijvoorbeeld, is ook lachen. Ik heb allemaal routines en weet nu dat het vriendinnetje van het badboekje van Nijntje, Lara heet. Dat zeg ik dan ook.
Voordeel van bad is dat je daarna lekker schoon bent. Vooral m’n billen die er uit zagen als een krentenbrood met de geur van een heeeeeeel oud krentenbrood. Badderen helpt.
Ik heb nog een tic, als papa m’n haar nat maakt terwijl ik vlak in bad lig, begin ik ‘HieHieHie, HaHaHa’ te zingen. Weet niet goed waarom, maar ik doe het niet bij het uitspoelen. Dan roep ik KgraH, KgraH.
Daarna zijn we gewoon wat gaan spelen en boekjes lezen en hebben gewoon gezellig gedaan, en gewoon gegeten. Zo van die dingen.
Nadat papa me in bed had gelegd en hij weg was toen ik opstond ben ik gezellig bij mama in de keuken gaan puzzelen, terwijl zijn uitgebreid aan het koken is. Heerlijke geuren en kletsen.
Ik was aan het spelen. Ik had al heerlijk gegeten en yoghurt gehad, toen mama om een uur of half 7 zei: “Siebe en Zelda komen” en alles stopte even. M’n denken, m’n spelen en ik keek mama met grote ogen aan. SIEBE EN ZELDA, yiehaaaa! Ik sprong op en begon te dansen
Ik heb ze al 3 weken niet gezien en 3 weken op een dreumes-leven is een hele tijd. Vanaf dan kan ik niet meer stil zitten. Ik spring en loop heen en weer en kan niet wachten.
En dan zijn ze daar ineens.
Ik ontplof bijna van blijheid en geluk, ECHT! Ik kan het niet beschrijven maar het voelt goed om ze te zien. BieBie en Tsjieka/Daka of zo (daar moet ik nog wat op oefenen).
Voor mij was het veel langer geleden dat ik ze had gezien. M’n halve leven. En in dat halve leven ben ik ongeveer 5,3 centimeter gegroeid….
Ik herkende ze dan ook niet direct, maar heb wel gelachen toen ik bij Siebe op schoot zat en ik voel m’n andere broer.
M’n ENIGE zus voel ik helemaal. Ik kan zo lekker bij haar op schoot zitten. OK, als ik last van m’n buik heb, huil ik. Dat is nou eenmaal zo.
Het is een lekker lang weekend. Lekker lang wennen!
Fijn! Ik was helemaal hieperdepieper, barst van de energie en dat omdat Siebe en Zelda er zijn. We hebben samen gegeten en ik heb voor het eerst in m’n leven appelmoes gehad. Lekkerr.
Daarna ging ik naar bed. Ik lag op het aankleedkussen met m’n ogen open, maar zag niks. Te moe.
Het is zondag en de nichtjes uit Naarden komen en Siebe en Zelda zijn er ook. Een echte familiereünie. Ik had wel een hick-up vanacht. Al die drukke dagen gaan je niet in de koude kleren zitten. Het moet allemaal verwerkt worden door m’n kleine processortje in m’n bovenkamer.
Maw: Ik werd vanochtend weer wakker. Gelukkig dacht papa pro-actief en haalde direct een flesje en daarna sliep ik tot 8 uur en dat is goed. Voor ons allemaal.
Siebe en Zelda zijn ook vroeg opgestaan en we hebben met z’n allen ontbeten en op de tafel straalde een heel mooi boeketje…. Van Zelda, die had ze gisteren als een kadootje voor mama gekocht. Dat zijn dingen waar je bijna een traantje van weg moet pinken. Zo mooi! En Lief!
Het ontbijt smaakt er nog beterder door. Daarna gingen de kinderen Monopoly spelen. Echt tussen de bedrijven door, maar wat moet dat moet. Want ze willen allemaal winnen!
Om 11 uur zijn Philine en Lauren en Tante Evelyn er. De zoete en gezellige inval. Dat kan nu want ze wonen vlak bij en er is een soort automatische klik. Gezellig spelen.
Ik sta er bij alsof ik al 15 maanden ben, maar dat ben ik niet. Pas 13eneenhalf. Jaja, ik ben groot voor m’n leeftijd. En sterk…. En ondernemend.
Toen Evelyn wegging, maakten papa en Siebe en Zelda zich ook klaar. En ik ook. Ik ging naar bed. Zij gingen weg en ik stond al weer bijna op… OK, ik heb 5 kwartier geslapen, maar werd wakker op het moment dat mama net op de bank ligt.
Ik heb daar een soort radar voor en onbewust heb ik het haar vandaag wel moeilijk gemaakt. Ik heb werkelijk OVERAL aangezeten en soms 2 dingen tegelijk, zoals de kastdeurtjes en vuilnisbak. En mama maar heen en weer lopen. Sorry.
Ik ben ook nog even in bed geweest, maar dat was ook maar voor 15 minuten. Ook daarvoor m’n verontschuldigingen. Ik denk dat mama zelden zo blij was dat papa thuis kwam. Sneller dan anders, want Naarden-Gent is korterder en dat is goed!
We hebben heel gezellig gedaan en hart gelachen en mama had een hartje in haar haar. Dat was er zomaar, waarschijnlijk om ons iets duidelijk te maken.
Het is natuurlijk een behoorlijk gevoelig mannetje als het op dit soort gebeurtenissen aankomt, terwijl ik het als een grote kleuter ervaar. Ik onderga lijdzaam wanneer Zelda mijn gezicht schminkt, want het is allemaal voor een goed doel. Sinterklaas vieren bij opa en oma in Nederhorst den Berg! Net als vorig jaar, maar nu snap ik nog beterder wat er aan de hand is.
Dzjez & Jay 
