Dat staat voor T minus One oftewel de eennalaatste dag.
Een dubbelzinnige uitdrukking want het is iets wat je op verschillende manier kunt bekijken.
T mines One is voor de lancering van een raket het moment waarop de motoren aangezet worden en op T is Zero gaat’ie de lucht in naar de sterren.
Een andere manier van kijken naar T minus One is die van een explosie. Als ze een gebouw opblazen omdat het oud is tellen ze ook af. Ook daarvoor geldt dat T is Zero een grote knal gaat geven.
In mijn geval is dat niet zo. Het zal geen knal zijn, wel een zacht afscheid met misschien wat zachte zakdoekjes links en rechts. Hoe je het ook went of keert, ik heb er een MOOIE tijd gehad vanaf een paar weken na m’n geboorte. Dat vergeet je nooit!
Ik salueer mijn vrienden en vriendinnen bij Ieniemienie. Benthe, Liam, de rest en de begeleiders en bedank ze voor al die mooie dagen.
Maar er komt ook een T plus One. Dat is volgende week maandag al, want dan ga ik een proef-half-dagje doen bij de crèche in de Vesting. De stoerste crèche van Nederland, want daar hebben ook baby-ridders in spé op gezeten! En nu ik.
En straks ik ook! De broer. Ik ben ook aan het aftellen hoor! En mama ook. Ze hebben het wel eens over de laatste loodjes, nou die ben ik. Die loodjes. Nog een week of 5. Gelukkig kan mama de komende weken rustiger aan doen.
Op die manier zak ik langzaam af naar de poort naar de buitenbuikse wereld. Ben benieuwd hoe die er uit ziet. Die wereld. Veel over gehoord, maar geen spat gezien!
Voorlopig ben ik nog wel even bezig in mijn binnenbuikse wereld. Op m’n gemak. Mijn tijd komt vanzelf.
Toen mama me kwam halen zaten Iara en Farouche in de auto! Die gingen mee naar Naarden. En toen we daar aankwamen brandde er een buitenlamp! Die had papa geïnstalleerd als welkom!
En binnen waren Siebe en Zelda er om ons te verwelkomen. Gezellig! Lekker heen en weer lopen en kletsen over knopen en Hai Hai roepen in de telefoon en gek doen en donderjagen. Dan ben ik ineens minder moe.
Siebe is samen met Mama macaroni aan het koken en ik lanterfanter er dan tussendoor. Zo nu en dan kijk ik door het raam van het schuurtje.
OK uiteindelijk krak ik en wil ik naar bed. Met papa. Ik zwaai dan al Dag Dag roepend en doe zelf bijna de deur open. Ja, het is tijd.
Morgen een dagje thuis met Mama, Siebe en Zelda. Gezellig!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 