Dat kan over de bak van de bakfiets gaan of over m’n eten.

Laat ik beginnen met het laatste. Papa had het op de crèche al in de gaten, ik liep op een dun lijntje. Aangezien Jay nu ook op de crèche is én z’n truitje zoek was en ik m’n jas nog op moest halen, werd ik behoorlijk ongeduldig en veranderde m’n kletsen in huilen. Niet een goed teken.

Thuis heeft hij me handig afgeleid met vrolijkheid, Nijntje, m’n stoel en een slabje. Terwijl hij m’n eten warm maalte was ik luidkeels Nijntje aan het zingen. Daarna heb ik vrijwel het hele bakje leeggegeten en toen kwam mama.

Dat waren 2 toetjes dus. Ik kreeg namelijk ook nog yoghurt.

Ik was tegen die tijd ook toe een een toetje. En aan m’n diner, want ondanks het feit dat ik goed gedronken en geslapen heb op de crèche, begon m’n maag een eigen leven te leiden. M’n mond volgt dan vanzelf.

Daarna had ik weer honger toen mama wilde gaan eten. Ik voel dat telepathisch aan denk ik. Ja, het was een piekmomentje en dan heb ik echt gulzige trek. Maar ja, ik moet groeien hè!

Deze ochtend hebben we weer een mooie tocht door de vesting gemaakt en ik lag er weer heerlijk bij. Mooi uitzicht op Dzjez en de bomen waar we onder door rijden en het was droog, dus geen kap.

Op de creche ging het bakje weer leeg en wij naar binnen. Iedereen was er al, dus gezellig aankomen.

Toen we weg gingen vroegen heel veel kindjes naar m’n naam, papa zei Jay en dat klopt!

Thuis wilde Dzjez met me op schoot, mijn grote broer, gezellig vind ik dat.

Ik ook, dan kan ik hem even vastpakken. Het was bijna tijd om naar bed te gaan ook. We hadden al naar muziek geluisterd en gedanst, dus…..

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.