We hebben het er al een paar keer over gehad en om de geruchten van grootspraak en het-zal-wel te onderdrukken, hierbij het bewijs. De Balinese Bikers met helmen.
Ik heb als ik op de motor zit ook nog een stoere sarong om, om er voor te zorgen dat papa die achterop zit er niet vanaf kukelt. Verder kijk ik uitsluitend stoer en antwoord “ja!” op elke vraag aangaande of ik me goed voel, terwijl ik ontspannend om me heem de wereld absorbeer. Zo ben ik.
We zijn gaan ontbijten bij Nook (als je wilt likkebaarden moet je even klikken), waar we allemaal heerlijke ontbijten en juices besteld hebben en ik enthousiast “ja” heb gezegd tegen een sandwich-Nutella-banaan, om er vervolgens geen hap van te eten. Niet lekker” zeg ik dan en dan kun je alles proberen het er in te krijgen, ik doe het niet.
Bij mij hoef je dat geen twee keer te zeggen, want bij “tw..” heb ik het al bijna op! Hey, als je een intensieve nacht achter de rug hebt zoals ik, dan moet je bijtanken in de ochtend.
Het is erg mooi bij Nook, midden in de rijstvelden die met de hand worden geoogst. Korrel voor korrel. Daar moet je geduld voor hebben.
De mensen mij Nook zijn ook aardig en zeker voor kleine mannetjes zoals Jay en ik. We zaten lekker op de grond te glimlachen, en er werd hard terug geglimlacht en geaaid over bollen. Uiteindelijk heb ik trouwens wel wat gegeten hoor, de worstjes van mama haar bord. Zoals een Engelsman. Mama is toch geen fan van English Breakfasts, dus mis ik niks aan de Gnutella-bananen-sandwich!
Papa had dan weer lekker Balikoffie
En wist niet dat dat een grote schep koffie is, met een scheut water er over heen. Als je dan een laatste grote slok neemt, heb je je mond vol drab!
En Irene en papa moeten dan weer heel hard lachen.
Terug weer bij papa op de scooter en Dzjez en mama voor ons uit, die weer achter Irene en Quyn rijden. Een kleine kolonie dus, waarop wij dan ook zijn gestopt bij de winkel om bananen te kopen. Twee trossen. Dat zal wel genoeg zijn zeker!
Daarna, nadat we thuis zijn geweest, vertrokken we weer. Met zijn vieren op avontuur. Deze keer wij voorop, want papa kent de weg. We gingen naar Irene haar atelier. Van een ruwe betonnen muur in een kleine oase.
Met een vijver en heel veel visjes en een recht omhoog plassende Buddha. Leuk voor de visjes. Ineens ging het hek weer open en stond daar een redelijk vervaarlijke man met neuskap en zwarte helm! Een echte Hels Angel die waarschijnlijk jaloers was op onze avonturen, maar het bleek uiteindelijk Paing die bij Irene werkt. Pff.
Terwijl papa honderduit aan het praten is, voeren wij de visjes.
En ik gooi de koffie om, kruip onder de dekens en maak en passant een schilderij (nee hoor, dat doe ik nog niet commercieel).
Een avonturier moet avonturen beleven. Dat is geen halftijdse baan, daar ben je constant mee bezig. Toen we uiteindelijk vertrokken, waren de visjes rondrijdende ballen geworden van al het voer en gingen wij naar de winkel van Sinkel vol met spulletjes van allerlei allooi. Voornamelijk voor de wierook, maar met een tas vol met vanallus op de scooter uiteindelijk naar huis.
Hehe, eindelijk thuis en e i n d e l i j k Jay in bed, want dat was mijn startschot voor Bassie en Adriaan. Die zijn onverslijtbaar en gaan al 30 jaar mee! Wel gekke apparaten met draden er aan waar ze mee bellen….
Toen Jay wakker werd, zijn we weer op de brommer gegaan en deze keer naar de zee. Naar Warun Cantina. Lekker op het strand met het zand tussen de teentjes……. OH NEE, NIET VOOR MIJ! ik ben bang dat de zee me meeneemt en het kost papa al zijn overredingskracht en een paar kroepeokjes en patatjes om me daar van af te helpen!
Ik hou van de golven en het zand, maar moet natuurlijk eerst wel even meebrullen met Dzjez. Voor het effect en de dramatiek. Daarna ga ik op mijn gemak in het zand spelen en eet lekker mee van al de lekkernijen, waarbij we natuurlijk wel even moeten bakkeleien over de saus. Gelukkig proefde Dzjez eerst, zodat we er vroegtijdig achterkwamen dat hij hele rare gezichten kan trekken en dat de ene saus veel scherper is dan de andere.
Terug naar huis ben ik met papa aan de hand en aan de strandkant toch behoorlijk dicht langs de zee gelopen en die heeft me niet meegenomen. Weer een stapje dichter bij volledig zen zijn. We hadden de zon al onder zien gaan. Als een hele rode bal, alsof die in de brand stond, maar je hoorde geen gesis toen hij het water raakte, dus dat viel wel mee.
Lekker weer op de scooter, terug naar huis, waar we lekker gegeten hebben (not) en Siebe en Zelda gebeld in België (klinkt bijna als Bali). Ik was blij om ze even te zien! Maar was ook druk met Noa, Quyn en Ascha. De kunst van het aandacht verdelen.
Oh ja, we moeten het nog even over de BaliBananen hebben, want voor hen ben ik de schrik van het eiland. Vandaag alleen al heb ik er 3 van opgegeten en de vierde moest uit mijn handen gered worden (gelukkig heeft Dzjez maar een halve gegeten en kon ik de restanten verschalken).
It wie wer in Maie dei
fol mei bananen en bysûnder barrens.
Dzjez & Jay 