Het is grappig, de tijd tussen ‘ze komen over een maand en het moment dat ze er zijn’ is altijd zo voorbij. De tijd om te wennen dat dat het nieuwe normaal is, gaat nog sneller. Daar is eigenlijk geen tijd voor te beschrijven, die is gewoon.

Ik denk dat dat ook iets is om in mijn breinroutines te graveren. “Wachten is de tijd waarin iets nog moet komen nuttig besteed. Als het er dan is, komt het bijna als een verrassing”.

We stonden trouwens bij de verkeerde gate maar gelukkig is Zelda zo handig, dat ze in no-time WiFi heeft en dus berichtjes kan sturen en bellen. We hadden elkaar snel gevonden, op de brede stoep voor de verschillende Gates. Je moet er maar net wegwijs uit worden en er op vertrouwen dat die vliegtuigen weten waar ze moeten parkeren. Ze zijn niet allemaal Laguiman, hè.

Laguiman stond alweer klaar. Hij had de politie en de lokale parkeerbeheerders en de fluitmajoren die het verkeer regelen (dat is trouwens wat mensen hier ook graag doen: op fluitjes blazen. Als je overdag niets te doen hebt, is dat heel belangrijk) van zich af weten te houden en stond keurig voor onze neuzen geparkeerd. Wij hoefden alleen maar de koffers er in te gooien en GO.

Ik ben trouwens de enige die twee broers en een zus heeft. Dzjez heeft een broer en een broertje en een broer, Siebe heeft twee broertjes en een zusje en Zelda heeft de mix. Dat maakt mij eigenlijk best bijzonder. En de anderen ook! Wij zijn bijzonder.

Thuis hebben we op traditionele wijze macaroni gegeten die mama gemaakt had, want we hebben de energie wel nodig. Niet alleen moeten we morgen zwemmen als bezetenen, er moet ook de occasionele trampolinejump plaatsvinden. Zeker nu Siebe er is en onze eigen turnster Zelda en de trampoline (die laatste is eigenlijk een vrij noodzakelijk onderdeel van het geheel, want anders sta je gewoon op de grond te springen en worden salto’s wel heel spectaculair). Macaroni dus en dan naar bed!

Maar niet zonder haargepruts en veel geknuffel!

<>

Vandaag was ik later wakker dan anders en zag ik papa terugkomen met druipende haren uit het zwembad omdat hij zo nodig in ‘shape’ moet blijven. Zogezegd om zijn kinderen (wij dus) bij te kunnen houden… Nou, dat gaat toch niet lukken ;-).

Siebe en Zelda werden beduidend later wakker, maar dat heeft natuurlijk alles te maken met de jet-lag (en het feit dat de jeugd van tegenwoordig pas echt naar bed gaat wanneer ze moe zijn…. Min 5 uur tijdsverschil blijf je dan achter de feiten (of tijd in dit geval) aanlopen. Morgen gaan we ze ietsje vroeger wakker maken.

Ik kan niet wachten (maar doe dat toch, want wachten is kwalitijd als je weet hoe het moet) om met ze te gaan zwemmen en te laten zien wat ik allemaal wel niet kan in het water (en het water met mij). Gewapend met bandjes en krokodol staan we klaar om te vertrekken en het zwembadwater woest en kolkend te maken met onze capriolen! (De krokodol is wel een beetje zielig, want die loop langzaam leeg. Als krokodol zijn er dunnetjes bijligt…)

Ja, je kunt zeggen wat je wilt, maar ze zijn er.

En dat terwijl ik een tijger tem.

Nog een paar uit de oude doos (vorige week om precies te zijn), want we hebben echte flipflops gekocht. Dat is wel even wennen hoor, als je er op wilt lopen….)

It wie en wurd wer in moaie tiid.