Er zijn van die momenten die je niet ongemerkt voorbij kunt laten gaan. Al was het alleen maar om er later als ik groot ben, het nog eens terug kan lezen.

Natuurlijk hebben we al heel wat mijlpalen achter de rug, zeker nu we terug zijn in Nederland en papa nog in Jakarta is. We moeten veel dingen oplossen en opnieuw ontdekken en op hetzelfde moment voelt het aan als kamperen.

We hebben het goed naar ons zin hoor, in het huis van geleende en gevonden spullen en eigenlijk heeft dat een charme die je normaal gesproken niet ervaart of kunt maken. Gewoon omdat je vaak bij veel dingen te veel nadenkt. Dan krijg je een bedachte oplossing en het ding met bedacht is dat het vaak gebaseerd is op wat je al weet of verwacht. Leven in de omgekeerde manier is veel interessanter.

Zo zie je maar weer, het woord serendipiteit is niet voor niks uitgevonden werd in 1754 (en later gebruikt werd om de uitvinding van penicilline, gegalvaniseerd rubber, post-it en magnetron te omschrijven): Vinden wat je niet zoekt…

Wat Jay ook bedoelt, is dat we lekker onze geen gewoontes weer oppikken. Hangen in stoelen en lekker bij elkaar slapen op de zolder. Dat blijven we ook doen, want dat voelt goed. Lekker op één kamer, dan ben je nooit alleen en sta ik heel zachtjes op, want Jay slaapt altijd langer dan ik.

Superleuk is het natuurlijk om al mijn familie weer te zien en dat was voorlopig zelfs zonder Senn en Nynthe, want dat is mijn grootste verlangen. Dus toen die afgelopen weekend terugkwamen van vakantie, was het SUPERLEUK om ze weer te zien.

Voor mij is het helemaal feest, want ik houd van verkleden en Senn ook, plus hij heeft een App op zijn telefoon om het allemaal nog echterder te maken. Hoe superheld kun je je voelen. En niet alleen de Hulk, ook nog eens een keer Batman. Niet mijn allerfavorietst, maar het komt aardig in de buurt (mijn superdepuper is Flash en Captain America).

Lauren en Philine waren er ook, dus dan ineens ben je gezellig met veel en kun je lekker spelen. Ik denk dat je ons ook allemaal op een rij kunt zetten en een op (of neer-) gaande lij kunt maken, of gezellig de leeftijden tellen….

Ik vind de overgang helemaal niet erg en zie dan ook geen reden om een lange broek aan te trekken. Kou hebben is een ‘mindset’, ik hoef me er niet eens over heen te zetten, ik merk het gewoon niet.

Ik wel. Ik heb het koud. Ik wil een lange broek aan, maar mijn benen zijn daar helemaal niet aan gewend. En als ik naar me zelf kijk, herken ik me zelfs een beetje niet. Zo heb ik me meer dan twee jaar lang niet gezien! Mijn benen zijn ook nog eens langer gegroeid, dus maar goed dat papa nieuwe lange broeken op marktplaats heeft gekocht.

OK, terug bij de mijlpaal, ik ben vandaag voor het eerst alleen naar de winkel gegaan. Beetje gespannen, dat wel, maar mama liep op afstand mee en keek toe. Aardappelen stond op het lijstje en ik had mijn portemonnaie en goede moed bij me.

Het resultaat is simpel: I did it!
En papa (via de App) en mama waren heel trots op me! En ik op mezelf. Zo de volgende keer misschien nog met het wakende mama-oog, maar snel, weet ik zeker, kan ik het ook alleen….. en dan breekt de tijd na een tijdje aan dat ik er geen zin meer in heb, maar voorlopig wel, want we hebben een nieuwe fiets voor me gekocht, mét een extra reserveband, voor als ik een keer in een ongelooflijke race, lek rijd.

En er zit een bel op!

It wie wer un moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.