Dat was het tijdstip dat ik voor het eerst een buitenbuikse teug adem inhaleerde en al die verbaasde, blije, ontroerde, maar vooral bijzondere gezichten zag. Het was extra bijzonderder dat Olpa en Olma er bij waren. Hoe groot is die kans! Zo goed als nul.
Hetzelfde gold voor mij. De kans dat ik bij papa en mama geboren zou worden was ook zo goed als nul, maar ik ben er. Zo zie je maar, zo goed als nul is altijd iets. En iets is vaak genoeg om heel groot of mooi of bijzonder te worden. Dus in plaats van op zoek te gaan naar grote is het soms beter te zoeken naar kleine dingen. En als je die vindt, te koesteren. Kijk naar mij!
Maar genoeg filosofie. ik was al vroeg wakker en mocht nog even bij papa in bed. Mama ging douchen, want die ging weer naar Gaus. Daar was een bijzonder man die een spietshj ging geven. Ik was heel blij toen ik haar om kwart over 12 zag. Ik had net goed geslapen, dus was klaar voor de verjaardag!
Op één ding na…. Zelda ontdekte het, die kwam er achter dat ik een beetje doorgelekt was en vroeg of ze me mocht verschonen. Toen ze boven was met me en de broek uit had gedaan en m’n romper los, zag ze ‘het’. Vrij snel daarna heeft ze papa geroepen. M’n luier zat namelijk vol van voorzoom tot aan de achterkant van m’n haargrens. Daar was maar één remedie tegen: bad! Een verjaardagsbadje dus.
Van Siebe en Zelda kreeg ik tekeningen en een echte aaiPad! M’n eigen. Met knopjes en lampjes en stemmetjes en muziekjes. Het is met stip m’n lievelings speelgoed, naast m’n Nijntje schuifboekje. Mooi ding, hoor!
;
Ik had ook nog een kadootje van Sinterklaas gekregen. Een onderhemdje van…. ELVIS! Ik ben zo’n grote fan van Elvis Presley hè! Ik dans daar graag op en zing dan wat mee. Hij zingt vaak over baby’s, vandaar. Yeah baby.
Ik had alleen niet echt zin in poseren, dus je ziet een schim van mij. Het echte werk komt nog. Eerst nog wat danspasjes oefenen. Ik merk dat dat toch wel lastig is, als je nog maar net kunt lopen…
Siebe en papa hebben vandaag aan de Lego Technics gebouwd. Het ging goed, maar toch ook niet helemaal. Ze misten namelijk 2 piepkleine stukjes en dan denk je dat maakt toch niet uit, maar uit al die honderden stukjes, maken die 2 altijd het verschil tussen gelukt of mislukt…. Gelukkig vond Siebe ze thuis in Gent en konden de sombere gezichten weer opgeborgen worden in het sombere-gezichten-kabinet. Bij die anderen en de deur op slot! Zo gaan die dingen.
Zelda was lekker aan het lezen in haar nieuwe boek. Het was echt gezellig en zo voelde het ook. Ik ben blij dat ik vandaag jarig ben. Vanaf nu kan ik elke datum nog eens meemaken en zoals ik het nu wat inschat, gaat alles volgend jaar op 2 december weer helemaal anders zijn. En dat is mooi; alles veranderd altijd en constant.
Stel je voor als dat niet zo is, dan ben je foto. Of een schilderij.
Liever niet.
De rest van de dag was met mama want Siebe en Zelda gingen weer naar Gent om 3 uur. We hebben lekker geknuffeld en dag gezegd, maar ik was eigenlijk moe. Was gisteren natuurlijk ook laat.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 