Deze keer gingen we naar hetzelfde bos, maar vertrokken op een andere plek. Het is grappig om te zien hoe je dan het gevoel hebt in een ander bos te lopen. Ik denk dat het daarom goed is om eens ergens anders te beginnen. In het algemeen. Iets wat ik natuurlijk maandag ook ga doen. Ik blijf hetzelfde, maar ik begin ergens anders; op de grote school.
Ik ben er aan toe denk ik. Ik ben als het ware een emmer zonder bodem, zegt papa, je blijft er maar water in gooien. Hij bedoelt dat ik veel input nodig heb om me bezig te houden. Op school ga ik dat vast wel krijgen. Dat hoop ik althans, zodanig dat ik (over)vermoeid maar voldaan thuis kom, lekker ga eten en met een glimlach naar bed, terwijl mama de ene na de andere droge broek in de was doet. Ook met een glimlach….
Wat een laag lood om oud ijzer! Dzjez is gewoon zo nu en dan een brompot en ik vind het dan (maar anders ook) leuk om hen een beetje te plagen. Dat kan ik, ondanks misschien mijn minder sterke verbale kwaliteiten, al heel goed. Dzjez in dan ook een gewillig slachtoffer, die niet veel aanmoediging nodig heeft om id de BROM te schieten.
Ik hoop dat het zo blijft als hij naar school gaat 😉
Maar we zijn dus gaan wandelen in het bos en dat was een heel lang stuk! En dat om uiteindelijk in een verre verte een paar paarden te zien. Gelukkig waren er veel eendjes en meerkoeten om dat op te vangen.
We zagen trouwens hele dikke bomen liggen. Die waren omgezaagd en waren dikker dan ik lang was. Dat betekent niet dat ze even oud zijn als ik, integendeel. Die bomen zijn wel 300 jaar oud! Dat kun je weten door het aantal ringen te tellen. Elke ring is namelijk 1 jaar.
Stel je voor, de boom werd geplant in het jaar dat Lodewijk XIV, de Zonnekoning, op het paleis van Versailles zijn kaars uitblies en daarna niet meer ademde. Dat was de eerste ring. Maar die boom weet nog dat er geen auto’s waren, of geen iPad. Die boom heeft alle koningen van Nederland meegemaakt! (de eerste was er pas in 1806). Ja, dat zijn dingen (of ringen) om bij stil te staan…
We hebben ook stil gestaan bij de klok die we vonden bij het gebouw van Natuurmonumenten. Dat is ook al een heel oud gebouw en die bel was er voor bedoelt om de kinderen die in het bos aan het spelen waren heel lang geleden, te laten weten dat het eten klaar was. Dat hebben we dus gedaan, maar de kinderen kwamen niet…
Ik mocht ook nog trekken aan de bel en bij mij kwamen de kinderen ook niet! Nou ja! Ik was best wel moe, ook, want toen Dzjez en ik via de ‘andere’ kant naar de auto gingen en ik een beetje achterbleef, moest ik huilen. Niet dat dat een reden was om een middagdutje te doen. Ik doe geen middagdutjes meer!
Ik ben al groot!
Er was ook nog een filmpje van de vorige boswandeling. Met Siebe en Zelda.
En we hebben ook nog lekker gedanst. Dat doen we tegenwoordig elke avond en het liefst op Lalalala van Kabouter Plop. Beetje moe worden voor het slapen gaan!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 