Je moet er wat voor over hebben (rijden in het midden van de nacht), maar dan heb je ook wat. We werden wakker in de middle of nowhere, omdat papa en mama honger hadden. Johannes, de man die ons reed en de eigenaar van de bestemming, wist wel een plekje in Karangawu, een plek waar ‘normale’ mensen niet komen laat staan eten. Kijk even naar de foto’s en de ‘keuken’ en de mensen, maar het eten was lekker! (volgens papa en mama).

We zijn ook nog even bij de zee met de brullende golven geweest, maar dat is best eng. Daar hebben we tijd voor nodig om aan te wennen.

Toen we aankwamen bij Villa Karang Aji, is papa officieel gepromoveerd to kletser en Johannes to über-kletser, want die kan er echt wat van. Een man met stille wateren en diepe gronden. Daarnaast slapen we als het ware in een boomhut, so’n 20 meter in de lucht, zachtjes meewegend in de wind.

Wij waren moe genoeg om direct in slaap te vallen en dat gold ook voor papa en mama (OK die gezellige gezangen van de Moskee aan de overkant om half 4 in de ochtend, is slechts een kleine onderbreking…. Maar het ontbijt was een indrukwekkende twee sneetjes brood en een gebakken eitje en een armoedig worstje, dat stilletjes in een hoekje op het bord lag…. Gelukkig hadden wij pannenkoeken!

Bij het zwembad beneden bij de bulderende zee.

Al met al hebben we gewandeld, gezeten, paniek gezaaid, gelachen, gesprongen, gedoken, kopje-onder geweest, vrienden gemaakt en gegeten. Goed dus en klaar voor Johannes die ons weer op kwam halen met de auto. Dat klinkt decadent, maar de klim is zo stijl, dat zelfs een klimgeit twee keer nadenkt.

 

Voordat we gingen eten heb ik nog een GIGANTISCHE TOR gezien die op zijn rug lag. Een herrie dat zo’n beest kan maken! Ook wel gek eigenlijk, Dan ben je zo veel tor en kun je niet alleen overeind komen. Ik bedoel maar.

Enfin, na weer een heerlijke verse vis maaltijd voor papa en mama en wij met name gekeken naar het bord nasi goreng dat we niet wilden opeten, was Jat al in slaap gevallen op de schoot van papa, terwijl Johannes en Elam aan het praten waren. Best interessant hoor, maar voor 3-jarige oren, slaapverwekkend….

Zondagochtend zag ik een oude bekende op de muur geschilderd. “Dante”, zei ik tegen mama “en die draagt een jurk toch?” Ik weet niet waarom ik het weet, maar ik weet het en mama had behoorlijk grote ogen, dat is dan ook weer gek.

 

Zondag is eigenlijk een reis en ontdekdag, want op de heenweg was het donker. We hebben bomen, rijstvelden, rubber en palmolieplantages, een wildwaterbaan en heel veel mensen gezien. Interessanter is dat we ook een TIJGER HEBBEN GEZIEN!!!

Ja, een supergrote! EN een hele mooie. We hebben gezien hoe hij een kip op at. We hebben er ook een filmpje van, maar die is beter voor binnenhuische vertoning. Mama vond het wat ‘raar’, terwijl wij met grote ogen zaten te kijken. Tja, wij vinden kip ook lekker!

We hebben ook een vliegtuig op de berg gezien. Dat was verbouwt tot een restaurant en er gebracht met de vleugels er af. Jammergenoeg komen er niet zo veel mensen en dat is jammer.

 

Uiteindelijk zijn we bijna 10 uur, zeer voldaan onderweg geweest! Zo zie je maar, een kinderhand is gauw gevuld, en dat geldt ook voor de handen van papa en mama. Mooie trip, mooie verhalen, mooie beelden. Klaar voor een nieuw avontuur.

It wie we in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.