De zoete inval 2: José

P1060379

Maar eerst even iets heel anders.
Gisteren heb ik gezegd dat ik heeeeeeeel veeeeel gegeten had, voordat ik ging slapen en mama dacht dat ik de hel nacht wel door zou slapen. Nou, dat was niet zo. Ik werd om half een wakker. Niet een beetje wakker, maar wakker met een lege buik. Ik had niet genoeg aan een knuffel, om vervolgens terug in bed te gaan. Nee er was 120 ML voor nodig om me stil te krijgen!

Daarna heb ik wel lekker doorgeslapen hoor. Tot kwart over 7, prima dus. Kon papa wat werken op de computer n eik wat in de Box. Want daar wordt ook gewerkt. Door m’n grijze hersencellen die tekens weer nieuwe verbindingen maken en mij op die manier telkens slimmer.

Ik sta al stokstijf recht op als een stokstaartje, draai als een ballerina en kan al op de puntjes van m’n tenen staan. Zo word ik net iets langer en kan dan bij nog meer dingen. Handigepak voor mij, lastpak voor mama en papa.

P1060374Deze middag gaan we in de auto naar Naarden en wat denk je? Ineens is daar José! Niemand had de moeite genomen mij even op de hoogte te brengen dus de OH’s en de tintjes waren niet van de lucht. Dat versterkt door het feit dat Olpa en Olma er ook nog bij waren. Feessie zeg ik!

Papa ging op de muren tekenen. Dat is goed om te weten voor later…. Hij deed het onder het mom van elektriciteit. Ik denk dat ik ook wel een excuus kan verzinnen, later 😉

P1060380In ieder geval, José. Ik vond het hartstikke leuk om haar te zien. Ze is al behoorlijk gegroeid en goedlachs. Dat vind ik een belangrijke eigenschap van mensen. Goedlachs (nou vraag ik me af of er ook zoiets bestaat als ‘slechtlachs’. Waarschijnlijk is dat lachen terwijl je het niet meent…. Nou ja, als je dat maar lang genoeg doet wordt je ook vrolijk!).

We hebben wat gespeeld. Ik liep weg en José loopt achter me aan en dan draai ik ineens om en dan lachen we hard. Ze had ons nieuwe huis nog nooit gezien, dus ging ze ook nog even met mama door het huis om alles te bekijken. Die waren ook blij om elkaar weer even te zien. Ze noemt m’n broer)in-de-buik Ben. Mmmm, ik vind dat best een mooie naam. Ik ben Dzjez en hij is Ben, ben je nog mee? (ik denk dat hij toch anders gaat heten, maar ga nog niet zeggen hoe. Dat mag hij zelf doen rond 18 maart).

Ze gaan trouwens maandag beginnen om het huis nog mooier te maken dan het nu al is. Ik ben benieuwd…

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

A day with José

Vandaag gingen we naar Olpa en Olma en José was er ook.
We gingen in twee auto’s want papa moest daarna door naar Siebe en Zelda, zodat ik met mama mee terug naar huis kon. Handig zeg ik. Goed zeg ik ook, want we hebben nu twee stoeltjes die vandaag dan weer niet nodig waren. Maar toch, de stoel stond achterin, dus kon al vast wat wennen aan al dat rijden.

Ik was lekker vroeg op en dat kwam papa wel goed uit want die moest nog wat werken. Ik wilde hem helpen door op die knopjes te slaan, maar daar was hij dan weer niet blij mee. Gek, hij doet het toch zelf ook!

Maar goed, op tijd vertrekken, want hoe eerder we er zijn hoe beter. En toen was daar ineens José en dat voelde direct goed. Ik had minder dan een seconde nodig om te lachen naar haar. Daarna zijn we gezellig gaan spelen. Wat is dat toch leuk zeg.

En de appeltaart dan weer lekker! Ik heb er kleine stukjes van gegeten en dan heb ik het nog niet gehad over alle spulletjes en dingetjes waar je aan kunt zitten en op de grond kunt gooien. Of laden in de keuken die je open kunt trekken en dicht kunt doen zodat je vingers er bijna tussen komen. Gelukkig was mama er om me 13 keer uit de keuken te halen. Handug, mama’s.

We waren wel de kinderwagen vergeten, maar gelukkig had Sitty een kinderwagen en geen kind en konden we die lenen! Pfff wat een opluchting, want de hele dag binnen is ook niks. Toen papa weg was, zijn we gaan winkelen en wie denk je dat de kinderwagen duwde? Precies: José. En die kan er wat van hoor! M’n haar stond strak naar achteren door de snelheid! Geintjuh…

Toen we terug kwamen begon ik al aardig aan m’n oren te trekken en kreeg ik het flesje van José. Als je goed kijkt zie je dat ik aan haar haar pulk en dat is een goed teken, want dan voel ik me op m’n gemak. En dat deed ik. Dus.

Ik heb wel 2 uur geslapen en daar was mama heel blij mee… en ook een beetje niet, want dat doe ik thuis niet. Ik weet zelf eigenlijk ook niet waarom, maar ja, de dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Ik ga het nog wel eens proberen. Zondag bijvoorbeeld. Want dan gaat papa met Siebe en Zelda naar een hardloopwedstrijd van Siebe kijken. Dan hebben wij het rijk voor ons alleen.

We hebben rollade, gebakken aardappeltjes, sla en haricoverts gegeten. Nou ja, Olpa, Olma, mama en José en ik heb er hapjes van meegegeten. Best lekker! En geintjes maken met Olpa natuurlijk! Toen was het al weer bijna tijd om te gaan! Het was al laat en we moeten natuurlijk nog een uurtje rijden. En José moet nog naar huis, want die gaat morgen naar Disney on Ice! Wij gaan naar Nemo. Hebben we allemaal wat te doen.

Toen ik thuiskwam heb ik nog even dag tegen Siebe en Zelda gezegd en daarna moest ik huilen van moeheid. Dat doe je als nog niet goed kunt praten. Maar niets is zo erg of het kan gesust worden met een lekker flesje melk!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.