Naar Sumatra, dat was de afgelopen weken ons mantra. Zelfs Jay werd er mee wakker. En dan is het ineens zover. Papa’s laatste werkdag en die was op donderdag, de koffers gepakt en dan, op vrijdag met zwalkiman (Lagiman die slingerde) naar Soekarno-Hatta.

We vlogen met Lion air, en dat is een vliegende leeuw. Sommige mensen zijn bang, want er is eens een vliegtuig neergestort. Wij niet, want dan weten we zeker dat ze extra voorzichtig zijn. Bovendien zaten er vooral Indonesiërs aan boord en die weten het wel.

Ik zat met m’n neus tegen het raam geplakt, want ik wil niks missen. Je weet maar nooit wat je op de startbaan tegenkomt. Een competitieve zwaan die een wedstrijdje wil doen, of een slapende man, omdat het kan.

Het is wel eens leuk om op een andere luchthaven aan te komen. Zeker als er een Wendy’s is en een papa en mama die honger hebben. Frietjes met ketchup voor ons dus. Daarna snel met een bluebird-taxi naar Dell hotel.

Dat is buiten Medan en dan heb je frissere lucht. De meneer van het hotel heet Dirk en is uit Groningen. Genoeg redenen voor papa om ronduit te kletsen (niet dat hij veel nodig heeft omdat te doen hoor. Geef hem een vinger en hij neemt de hele arm)

Het eten was superlekker, maar we hebben er niet veel van gegeten. Na het zwemmen en de appels en de restanten van de boterhammen, hebben we al gauw genoeg. Sinaasappelsap met water vult de maag ook, zeg ik. Slapen deden we als rozen, want we zijn van het type leg-ons-maar-neer-en-slapen. Maakt niet uit waar. Een beetje fris wakker worden is ook belangrijk, want we gaan naar het paleis van de sultan. 

Ja! Die sultan was er dus mooi niet, hè, want die woont ergens anders. Nou ja! Goed is dan wel weer dat het paleis door Nederlanders is bedacht en toen het gebouwd werd, stond het midden in de tabaksplantages. Die zijn dus nu helemaal weg en hebben plaats gemaakt voor veel gebouwen. Eén daarvan is de grootste moskee, ook bedacht door een Nederlander. Nadat we weer wereldberoemd op de Indonesische Facebook en instagram zijn geworden door tientallen foto’s, werden we als afgesproken, opgewacht door Eddy. Een vrome moslim, die nog Nederlands sprak ook! Puur toeval!

Een van de eerste interessante ontdekkingen was het lijk van de Bilan (de omroeper, die man die elk gebed op indrukwekkende manier in zingt). Hij was gister overleden en moest vandaag begraven worden. Drukte van belang dus.  Maar goed dat mama zich vermomd had als muslima. Overigens hield dat twee opdringerige mannetjes niet tegen om ons nog even snel tot de islam te bekeren. Dat hebben we dus niet gedaan. Wij geloven in de vrolijkheid en de mooie dingen, en ons gebed is onze lach.

Daarna even gegeten in tiptop, een leuk restaurantje dat vooral grossier is in vergane glorie (je merkt overigens dat reisboeken geschreven worden door optimisten. Ze weten van elk gebouw een parel van sumatra te maken. Waarschijnlijk hebben ze gelijk, maar je moet er oog voor en zin in hebben.) Goed gegeten en veel plezier. Dat dan weer wel, en daar gaat het om.

Voordat we met een slaperige taxichauffeur naar huis gaan, zijn we nog naar het Kantor Pos gelopen, waarbij we onderweg nog een ijsje hebben gekocht. Opvallend hoeveel sport/golf/muziek winkels in die straat staan. Wel 15. Sportieve/muzikale stad, Medan.

De avond stond al weer op het programma, maar eerst nog even zwemmen. Na zo’n dag in de zon heb je daar wel zin in. Er waren twee andere Nederlandse kinderen, waar we natuurlijk niet mee willen spelen. Dat heeft een kindubatie tijd nodig (30 minuten wel kijken, maar niets doen). Daarna zijn we natuurlijk wel gaan spelen.

Voor het eten hebben we lang nagedacht, en uiteindelijk niets besteld. Mama had nog spulletjes van het ontbijt en dat is in de tropen genoeg. Als je maar genoeg drinkt. Papa en mama nemen daarvoor bir Bintang besar, met twee glazen.  Dan blijft het lekker koel.

Wat papa wel goed had geregeld, was de wakkere chauffeur van de ochtend die ons naar het paleis van de sultan had gebracht, vragen om ons de volgende dag naar Bukit Lawang te brengen. Die stond om 10 uur klaar met een glimlach, en wij, na alweer een heerlijk ontbijt, ook. Papa had dan weer wel per ongeluk op Google maps de verkeerde route gekozen. Blijkt dat er naast routes voor auto, fiets en lopen, ook zoiets als een olifantenroute is….

Die gaat dwars door de palmolieplantages. Veel gehobbel-de-bobbel en krtsh-kratsh (Indonesisch woord!). De chauffeur bleef lachen, zelfs toen er totaal geen netwerk meer was voor de mobiele telefoon. Gelukkig zijn alle Indonesiërs happy, en toen hij de eerste de beste vroeg naar de weg, was dat, met lachende gezichten naar de bule, zo geregeld.

Eddy wachtte ons al op (nee, een andere Eddy dan bij de moskee!) bij de ingang van het dorp (niet dat we echt afgesproken hadden, maar dat maakt niet uit in Indonesië. Je bent al snel een vriend.) Hij is namelijk daarna op z’n brommer gesprongen om ons vervolgens opnieuw op te wachten bij het parkeerterrein voor Ecolodge (dat hadden we uitgekozen omdat het restaurant lijkt op de Greenschool op Bali). Hij was een officiële gids en met hem gaan we later een echte jungle tocht doen.

Maar eerst even lunchen en relaxen bij de bruisende rivier. Na zo’n barre tocht is dat wel nodig. 89 kilometer kost al gauw 3 uur. En dan nog was de olifantenroute echt de snelste…. Zo zie je maar weer, soms weten olifanten het beter. Na de lunch konden we de aantrekkingskracht van de rivier niet meer weerstaan en hebben we onze zwembroeken aangetrokken. Mama stond met een angstig gezichtje te kijken hoe wij (Jay, papa en ik) in de snel stromende rivier gingen zwemmen. Natuurlijk helpen de woorden “AWAS! BENDUNGAN MAUT” niet mee voor de geestelijke gemoedstoestand.

Onze jeugdige overmoed werd gestimuleerd door de plaatselijk jeugd, die zich als vissen in het water bewogen. Zelfs Jay oversteeg zichzelf door met het doorzettingsvermogen van een klimplant de steile muur op te klimmen! Superstoer Jay! Nadat we van onze nieuwe vriend, die later de hele wandeltocht die we hebben gedaan in het dorp van Bukit Lawan, afscheid hadden genomen, was het tijd om voor de laatste keer deze dag over de wiebelende brug naar de overkant te lopen.

Naar bed gaan doen we natuurlijk niet na een goed diner, waarbij wij tekenen, kleuren en boven spelen of met Nederlandse mensen praten. Tegenwoordig zijn we wat dat betreft zonder schroom en praten honderd uit. Ja ik ook, ik heb mijn tong gevonden en gebruik die om de mensheid op de hoogte te stellen van onze avonturen.

De dag voor de echte jungle tocht zijn we naar de bat café gegaan. Volgens Eddy was dat een makkie, maar dat viel best tegen. Voor mij dan, want ik hou niet zo van wandelen…. Maar de bat café zelf was niet een opening in de rots waar je zo in kon lopen, nee het was een helse klim om er te komen. Maar als je dat hele stuk al gewandeld hebt en de zaklampjes op zak, keer je niet terug. Met geheister en geklouter, gingen we via een smalle gleuf naar boven. In de grot waren niet echt veel vleermuizen, maar hun poeplucht was er wel.

De tweede stop was de rivier en zoals al vaker blijkt is sepuluh menit in het Indonesisch (10 minuten lopen), al gauw 3 keer zo lang. Voor mij met mijn huppelbenen niet zo lang, maar voor Jay (en dus helpende mama) wel. Nadat papa met zijn huppelbenen de route was gaan verkennen, zijn we toch gegaan en maar goed ook.

Het was een paradijselijke plek, onder aan een trap en we hebben er heerlijk gezwommen en gegeten. Wel een sterke stroming hoor! Maar dan moet je gewoon opzij zwemmen. Niets aan de hand. Trouwens, onderweg zijn we ook nog in een verlaten huisje geweest. Zonde, want een mooi huis en een mooie plek. Je zou er haast een zomerhuisje van maken (en het is hier altijd zomer!).

Toen we thuis kwamen, waren de beentjes goed gesmeerd voor de jungle tocht voor morgen. Maar eerst wilde ik nog even wandelen (en zwemmen in de rivier, maar dat mocht niet van mama en papa.) Op de terugweg van het dorp, was er een leuk restaurantje met een leuk meisje (Windie), dus zijn we daar even gestopt.

Waar we ons dan niet bewust van waren, waren de donkere wolken die zich aan het verzamelen waren boven Bukit Lawang…. Een geluk bij de donder en de regen was het lokale restaurantje onderweg, waar we dan maar hebben gegeten, kijkend naar de indrukwekkende regen. Pannenkoeken en toast en papa en mama ayam pedas (hete kip, want daar houden ze van).

Morgen de jungle.

It wie wer un moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.