Los van wat er allemaal is gebeurd , ben ik met mama en Zelda naar K3 geweest.
Dat is iets waar ik al weken naar uit heb gekeken en dan is het ineens zo ver. Dan is het zondagochtend en heeft mama de bakjes met lekkers klaargemaakt, heeft papa de tickets geprint en uitgezocht waar je moet parkeren, heeft Zelda samen met ons alle liedjes en dansjes ingestudeerd en zijn wij dus helemaal klaar!
Vrijdag en zaterdag waren toen natuurlijk al voorbij! Want nadat we vrijdag naar de Hema zijn geweest, ook al zo’m hoogtepunt. Niet alleen hebben we de Hema op zijn kop gezet door even ongegeneerd te knuffelen in het openbaar (veel oooooh’s krijg je dan), maar we hebben ook Fristi met een donut gehad. Daar moet het wel heel hard voor regenen en stormen om ons tegen te houden – kwamen Siebe en Zelda in de avond. Zodra we dat weten is er geen houden meer aan, schier onmogelijk ons dan ook maar bij het raam weg te houden. Zo gaan die dingen.
Zaterdag was een lekker dagje dat voorbij kabbelde met HUTTENBOUWEN!
Niet zomaar iets, maar iets dat je alleen maar met je grote zus kan doen. Gewapend met doeken, handdoeken, wasknijper, boeken en zelfs een hamer, bouwen we onze eigen hutten mét een eigen lamp er in! Hoe leuk is dat? (ja, foute zin, ik weet het, maar anders is het ook zo zinloos een cliché te zijn en dus moet je dat zo nu en dan bevestigen).
Nou leuk genoeg om de hele dag mee bezig te zijn. Tussendoor iPad kijken, naar de speeltuin en veel boterhammen eten. Zo is een zaterdag zo voorbij. Zeker als je ’s avonds kip uit de oven met versgemaakte en gebakken frietjes krijgt en geen honger hebt….
Terwijl Dzjez, Zelda en mama zijn vertrokken naar K3, bleven de mannen thuis. Wij hebben naar de Grand Design van Stephen Hawkings gekeken. Zeer interessant! En natuurlijk veel geknuffeld en al vroeg naar de speeltuin. Kasteel bouwen. In je eentje, kun je ook als enige de torens kapot maken, dus maak ik gebruik van die gelegenheid.
Het is duidelijk dat het K3-gezelschap het enorm naar zijn zin heeft.
Als het gezelschap terug is, gaan Siebe, Papa en Zelda even ‘iets; doen en wij mogen niet mee…. Wat ze precies hebben gedaan is niet duidelijk, maar de video laat een buitengewoon intensief lachende Siebe zien.
En een bijzonder kijkende Zelda. Sons hoef je niet alles te weten om te begrijpen dat er iets bijzonders is gebeurt. Noteer de datum zeg ik, want hierna is alles anders.
Na de K3 ochtend, hadden we nog steeds de hutten in de middag. En ze mogen blijven staan, ook als Zelda al weg is! Het was weer een fijn weekend en morgen ga ik weer naar school.
en ik naar de creche, alwaar ik weer honderduit kan kletsen, praten, babbelen en keuvelen. Mijn lievelingsvrijetijdsbesteding (mooi woord voor Scrabble).
en verder zijn er nog hele mooie foto’s van ons gemaakt door Zelda:
Siebe en Zelda kwamen vrijdag weer. Dan maakt het niet uit hoe moe we zijn, de adrenaline houdt ons ten alle tijde staande. Ook als de trein vertraging heeft, ook als het een drukke dag is geweest, zelfs als er een sneeuwstorm is in New York (OK die is er, maar daar hebben we geen last van, maar toch).
Ik was ook blij, maar tot die tijd (en ook er na) ben ik een Boender. Een Nay in plaats van Jay, ik begin mijn persoonlijkheid (en ego) te ontdekken en dat zullen ze weten ook. Ik heb lang genoeg gewacht met JAY zijn, dus nu komt het in een stroomversnelling.
In mijn geval kan het contrast niet groter.
Ik ben dat lieve, schattige, blond-met-krulletjes-mannetje, dat altijd lacht en als ik dan ineens nee zeg, of me plompverloren voor- of achterover laat vallen, kijkt de goegemeente met ogen zo groot als gebaksschoteltjes en een open mond in de vorm van een dessertbord toe. vol verbazing…. Maar het is een belangrijke stap en fase in mijn ontwikkeling.
Laat je dus niet op het verkeerde been zeggen.
Behandel me als een peuterpuber-meteen-inhaal-slag-syndroom, zonder handschoentjes aan te pakken (heel ik die zelf haast principieel niet draag), want ik sta mijn mannetje!
ik kijk dan genoegzaam toe en zie mijn kleine lievelingsbroertje groot worden, terwijl ik daar zelf ook druk mee bezig ben. Op school ben ik het school voorbeeld van een voorbeeldige jongen, waarvan men denkt dat ik er al jaren zit.
Ook heeft een gedetecteerd dat mijn geest klaar en open is voor nieuwe ervaringen, indrukken, en dingen. Thuis vraag ik al alle woorden en wil weten wat ze in het Engels betekenen. Langzamerhand groeit mijn Engelse woordenschat! En ik hoef dat helemaal nog niet te weten!
OK, terug naar de wandeling op de wallen van de Vesting, papa had mij de te grote laarzen van Dzjez aangetrokken, dus bij de eerste de beste sprint die ik trok (en de 2 millimeter uit het lood staande klinker op de markt), lag ik plat op mijn buik en vloog mijn laars in de lucht. Toevallig was daar ook precies een pals met water, dus lag ik er lekker in. Goed begin van wat een mooie tocht had kunnen zijn.
Gelukkig was ik in goed gezelschap en was alles snel vergeten, zeker als ik Siebe grote takken op het extreem dunne laagje ijs zie gooien dat nog op de grachten van de vesting ligt bij 8-en-een-halve graad boven nul! Je moet er als ijs maar zin in hebben…
Naast spannende klimmen en afdaling die ik onvervaard en ervaren als een alpinist neem, was het doel natuurlijk Siebe en Zelda mijn school laten zien. Mijn nieuwe dagverblijf, mijn bron van kennis en vrienden.
Vergeleken met een doordeweekse dag ziet het er heel leeg en stil uit… Een school is geen school op zondag, het is dan alleen een gebouw. Zo zie je maar weer dat functie veranderd met de omgeving. Dat geldt dus ook voor scholen. Ik denk eigenlijk dat die op zondag (en zaterdag) eigenlijk wel een beetje uit willen rusten en bekomen van al die drukte.
Siebe en Zelda waren in ieder geval onder de indruk, zeker toen ze mijn stoel zagen staan. Mijn stoel, met de tractor, waar mijn billen op zitten als ik al die nieuwe kennis opsla in mijn hoofd.
Ik heb al die tijd duidelijk woorden opgeslagen in mijn hoofd, want niet alleen wordt ik meer boenderig, ook stromen de woorden uit mijn hoofd als een bergrivier in de lente. De één na de ander, van opruimen tot Dzjezzie ophalen, Ineens ben ik een articulatiemachine met de precisie van een scherpschutter. Zo zie je maar, de 1 begint direct met praten, de ander denkt eerst wat langer diep na.
Onderweg heb ik nog even op een bankje gezeten, terwijl Dzjez een paar huizen verder Cato in een kamer ontdekte! Die woont daar, dus konden we heel hard zwaaien.
Er was, toen we thuis waren en bijna klaar waren met niet-eten, een leuke verrassing, Juno het buurmeisje stond ineens voor de deur. Die wilde komen spelen, nou daar zijn zij altijd wel voor te vinden.
Ondanks het dat dat ze geen woord gepraat heeft, kon je zien dat we het naar haar zin had! We hebben gekleid, gespeeld, op zolder geweest en dat was zo leuk dat ze pas om half 7 naar huis ging. Ze mag zeker nog eens komen!
In de tussentijd gingen Siebe en Zelda weg. Wij zijn gewend en gaan daar met een aan-uit-schakelaar mee om, Live in the moment, zeggen we dan. Wel moeten we dan uitbundig zwaaien en dag roepen. Tot de volgende keer, want het zijn onze grote broer en zus. Afstand is voor ons geen barrière.
Oh ja, over Zelda. Toen we zaterdag gingen eten moest ik eerst ook even heel diep nadenken, waardoor ik met geen mogelijkheid kon (en wilde eten). Gelukkig is daar dan altijd Zelda. Die kan met haar magische woorden en soepele handen mij onder alle omstandigheden laten eten. Tot het laatste hapje van mijn bord verdwenen is.
Daar moest ik aan denken toen ik deze foto zag. Feeëriek, dat is zo’n woord waarvan je blij bent dat het op een dag voorbij komt. Vandaag dus en het was ook de juiste term voor hoe het was.
We waren namelijk met z’n allen gaan wandelen in het bos. Lang geleden namen we dan ook de buggy mee, maar vandaag de dag laten we die thuis en ligt de buggy voor oud vuil in de bijkeuken. Ik loop, dus ik besta.
Er is geen krulhaar op mijn hoofd dat denkt aan zitten in een buggy. Lopen zal ik, en vandaag met Siebe, Zelda, mama, papa en Dzjezzie (daar houdt hij niet van, als ik dat zeg).
We hebben geen kabouter gezien, maar gezien de drukte kan ik me dat best voorstellen. Zeker als ik Dzjez hoor zeggen “Het is niet erg hoor als je op ze trapt, dan worden ze alleen maar plat….” Maar goed dat Kras dat niet heeft gehoord. Of Feikje, want die hoeven hem dan echt niet meer te zien. Ik zal het er nog eens met hem over hebben.
Overigens hebben we wel een fee gezien…
Mama dus.
En je ziet het, als het licht goed valt en ze doet haar best, dan is ze echt een fee. Zonder vleugels, of in ieder geval, heb ik die nog niet gezien.
We hebben veel verstoppertje gespeeld, waarbij wij zochten en Siebe en Zelda waren verstopt. We hebben ze gelukkig elke keer weer gevonden, anders hadden we zonder naar huis moeten gaan en dat is vooral niet gezellig.
We hebben hen de route laten zien. De route langs de kabouters en de kleine kinderenboomhut. Daar passen (en durven) alleen wij in. Meestal eerst Jay en dan pas ik, want dan kan ik kijken of alles goed gaat en zo.
Dus nu even de fotoparade. Mooie foto’s van mooie mensen, mensen van wie ik houd:
Dat je het maar weet.
We hebben lang gewandeld, want ondanks mijn suggestie naar huis te gaan, waren de rest van de gezinsleden het daar niet mee eens. Zelfs ik moet dan inschikken (en dat is niet mijn sterkste eigenschap). Uiteindelijk ben ik blij dat we het gedaan hebben, want het was heel gezellig en we hebben nog Joe-oe-oeh gedaan van de berg. Deze keer in Slow Motions….
Na al die inspanningen, mochten we eindelijk ontspannen in de speeltuin, maar omdat ik niet voorop kon lopen en niet de eerste was die in de speeltuin aankwam, ben ik in een enorme kolere geschoten! Ik was even geen zeilboot, want er was geen land met me te bezeilen.
Ik zit in die fase denk ik. Eerste willen zijn, de controle hebben. Van voorbijgaande aard, denk ik. We zullen het zien. In ieder geval ben ik daarna nog op de schommel geweest en hebben we ’s middags, toen we weer thuis waren, Planes gekeken. Dat zijn de vliegtuigbroertjes van Cars.
En ik hoefde niet naar bed! Mama was naar de winkel en wij, de kinderen en papa, waren thuis. Lekker bij elkaar. Dat was ook best weer eens nodig. Dan ga ik lekker in haren kroelen van Siebe en Zelda op de leuning van de bank.
Het is een misleidende titel, ik geef het toe. Het had ook kunnen zijn: Oh dennenboom, of de herdertjes zaten bij na-ha-hachte, maar dat is het niet.
Speciaal met mama op de bakfiets naar de Vesting alwaar er om 14 uur al een gekrioel van mensen was, die allemaal naarstig op zoek waren naar de mooiste kerstboom die past in de auto, bakfiets en woonkamer. Wij hadden de mooiste. Standaard met een rood lintje in de top waar straks de piek moet komen.
Lichtjes ook in het hoofd van mama, want die heeft een haat-liefde verhouding met die meters kerstverlichting die van nature de behoefte heeft om erg dicht in elkaar te kroelen, en eerst uit elkaar moet worden gekaald, waardoor het optuigen van de kerstboom in verhouding kinderspel is.
De zolder slaakte ook een zucht van verlichting toen we de drie dozen en drie vuilniszakken kerstversiering uit de berging haalden. Dzjez had inmiddels op een charmante manier vastgesteld dat ik wakker was, nadat hij de gordijnen had open gedaan en op luide toon had gevraagd of ik nog sliep. Met één oog open kom ik bevestigen dat dat niet het geval was…
En kerstbomen zijn natuurlijk verlichtende momenten in het leven van een bijna 3-jarige. Het is pas de derde keer dat ik kerst meemaak, dus in eerste instantie keek ik raar op toen er ineens een boom in ons huis stond en niet meer in het bos van Feikje en Kabouter Kras.
“Waarom?” Is dan een vraag die in je opkomt, zeker als je niet op de hoogte bent van de geschiedenis van de kerstboom die volgens bepaalde theorie een Oudgermaanse oorsprong zou hebben om de midwinterviering op te luisteren. De boom was toen een eik en werd uiteindelijk in brand gestoken (lekker warm en lekkere knetter).
Pas in de middeleeuwen werd het een naaldboom, omdat die lekker groen was in de winter en ging men kaarsen (en klatergoud, snoepjes en appels) gebruiken, simpelweg omdat kaarsen toen pas uitgevonden werden. Ook toen vlogen die bomen in de fik, maar dat was dan vaak weer niet expres.
De ballen gingen er pas in toen de kerk in de 19de eeuw ineens de symboliek goed vonden passen bij kerst, vanwege ‘De verlichting’, het feit dat groen mooi contrasteert met de ballen en vooral gezellig staat in de woonkamer. Zo nu ben je weer bij.
Dank u wel Drs Jay, voor dit intermezzo.
Enfin, nadat we een aantal ballen per ongeluk kapot gegooid en betrapt hebben (scherven brengen geluk zegt mama) en papa de mooi uitgerolde lampjes even handig op ging rollen, ging ieder zijn eigen weg en zorgde mama er voor dat de kamer en de vensterbank meedingen naar de prijs voor het mooist-versierde-huis-in-de-straat.
Dank je wel mama!
Oh, en ik moest nog even dansen:
<>
Er lag nog een mooi avontuur in het verschiet, we gaan zaterdag namelijk naar Beppe, Nynthe, Senn en Tessa en….. we blijven er logeren!
Dat hebben we nog nooit gedaan. Samen in de auto, mama had voor ons allemaal een bak fruit gemaakt en de tas goed gepakt. Papa had de iPad met kinderliedjes mee, dus we hebben gelezen en gezongen. De rit vliegt dan voorbij en voordat we het wisten stonden we bij Pake voor de deur.
Daar hebben we gespeeld en limonade en chocolaatjes gegeten en was papa bezig de computer van Pake in te stellen voor de grote en ongeoefende vingers van Pake. Vroeger toen hij klein was had je een leipad, daar zat geen batterij in en moest je met een griffel zelf tekeningen op maken. Nee, dat was geen Piet Piraat denk ik, gewone mannetjes. Nee, Pake en een toetsenbord is alsof je een middeleeuwer vraagt om de kerstverlichting van zolder te halen…
Dus nadat we eerst bij Pake waren geweest, werden we opgewacht door ongeduldige berichtjes van Senn “Wanneer koomen juulie”. Dus in de auto, uit de auto en de gezelligheid aan. Zonder mama. En dat was wel een beetje raar.
Aan de andere kant is dat ook wel weer leuk, want dan kun je elkaar lekker missen en als je elkaar dan weer ziet ben je EXTRA blij. Maar eerst spelen en de slaapkamers in no-time omtoveren in een chaos. Dat is een kunst!
Ik doe mee alsof ik er al jaren bij hoor, babbel, loop, dans, en speel in het rond. En links en rechts geef ik een knuffel en een kus (waarbij ik direct ook mijn neus even af kan vegen) en vermaak me opperbest!
Ik mag samen met Dzjez in de kamer slapen wat normaal Nynthe haar kamer is, met een hele mooie prinsessen sluier voor het gemak en voorkoming van nachtelijke angsten, hangt die aan de kant.
We hebben heerlijk geslapen tot half 7, het tijdstip waarop alles onder de tien spontaan wakker werd. Na wat omzwervingen en luid gezang werden we opgehaald door Tessa, dat was het plan, dus kwam mooi uit.
OK, we hebben lekker gespeeld en ik moet nu ook weer gaan spelen, dus we sluiten hierbij af.
Het is zo ver.
De pofbroeken zijn gestreken, de veren op de muts opgeklopt, de hesjes recht en de eerst tranen hebben al kleine witte riviertjes in de schmink op de wangen van Jay getrokken.
Het is natuurlijk een behoorlijk gevoelig mannetje als het op dit soort gebeurtenissen aankomt, terwijl ik het als een grote kleuter ervaar. Ik onderga lijdzaam wanneer Zelda mijn gezicht schminkt, want het is allemaal voor een goed doel. Sinterklaas vieren bij opa en oma in Nederhorst den Berg! Net als vorig jaar, maar nu snap ik nog beterder wat er aan de hand is.
Ik moet er allemaal een beetje aan wennen, want laten we eerlijk zijn, waarom moet ik er als zwartepiet uitzien als er al een heleboel pieten op de boot zullen staan, terwijl er maar 1 sint is? Als er iemand is die een beetje support moet hebben is hij het. Of het paard, want daar is er ook maar één van. Nee als het aan mij ligt, ga ik volgend jaar als sinterklaas (of als paard).
Gelukkig landen we eerst bij opa en oma en kunnen we ons op het gemak voorbereiden op het spektakel dat komen gaat. Eerst maar eens gezellig bij opa op de schoot terwijl hij een boekje voorleest. Dikkiedik natuurlijk, mijn standaardfavoriet als we er zijn.
Maar er is meer!
Er is nog een standaard, de standaardappeltaart (niet voor niets rijmt dat op elkaar), die al staat te dampen op het aanrecht. Alle appeltjes waren precies goed, zei opa, en de bodem was zo dun en knapperig dat je er haast doorheen kunt kijken. De beste randvoorwaarden voor een goeie smaak.
De andere randvoorwaarden waren ook goed: 8 graden en een miezerige regen. Goeie basis voor doorgelopen zwartepietengezichten en de beloning van de warme feestzaal wordt daardoor extra groot.
Maar eerst er naar toe wandelen. Ik had al gezien dat de buggy niet mee was gegaan, dus was ik aangewezen op de kracht van mijn eigen benen en de edelmoedigheid van ouders, broeren en zussen, maar het eerste stuk deed ik zelf. Wandelen in een pietenbak is toch wat anders dan je standaard spijkerbroek. Je huppelt automatisch iets meer, waardoor lopen leuker wordt. Het laatste stuk heeft papa me op zijn schouders gezet, waardoor ik ineens ook de grootste piet van de buurt werd!
Wij liepen al ver vooruit, want onze benen kunnen dat nou eenmaal al net iets beter dan die van Jay. In de verte stond de hoempapapa band al te spelen en zat de sfeer er al goed in! Gelukkig hoefden we niet heel lang te wachten of daar kwam de boot al aan. Eerst een kleine boot met een stel opgewonden pieten en toen…. de grote Sinterklaasboot! Het was duidelijk dat hij blij was om me te zien, want hij zwaaide telkens naar me.
Ik stond al bij de boot….…te wachten en bij nader inzien wist ik eigenlijk niet goed waarom ik zo enthousiast te wachten, want zwarte pieten zijn behoorlijk eng in het echt. Zeker als ze nog voorbij komen ook en laat dat nou precies zijn wat ze doen…. Dichtbij komen.
En die ene had nog een bril op ook en leek mama te kennen uit een sinterklaasintocht van 35 jaar geleden of zo, dus toen hij ongeveer 5 centimeter dichtbij kwam deed ik mij ogen dicht en begon zachtjes LiefLiefLiefLiefLiefLief te zeggen als een mantra en bescherming tegen het pietengeweld en het had effect! Ik werd spontaan een stuk minder bang van de Piet! Als beloning kreeg ik pepernoten en een schuimpje!
Toen we op weg gingen naar de IJsbaan waar het feest verder zou gaan, kreeg ik er tekens meer zin in!
Ik ook! Ik wist namelijk nog dat we vorige keer een cadeautje gekregen hadden en dat daar een schuim in zat en ik herinnerde me dat ik die eigenlijk nooit opgegeten had…. Mmmm, dat moet ik even aan mama vragen, maar die wist het niet meer. Jaja.
In de tent was een echte Pietenband en die stond heel enthousiast te spelen wat er voor zorgde dat de sfeer er direct in zat. Wij werden als kinderen in een soort arena geduwd die grofweg twee functies had: 1. Het scheidde de ouders van de kinderen en 2. We konden geen kant op, waardoor we ook niet konden verdwalen!
Ondertussen liepen er veel pieten rond te strooien met pepernoten en schuimpjes, dus we hadden geen reden om niet goed op te letten en snoep te vangen.
Zelda was mee met ons, dus ik kon lekker bij haar op schoot zitten. Ondertussen begon ik me telkens meer piet te voelen en ebde mijn angst weg als schuimpjes voor de zon. Ik kreeg zelfs zin om te dansen en te swingen! Aan het einde van de show mochten we in de rij gaan staan voor een cadeautje en om eerlijk te zijn hebben we dat twee keer gedaan. Eén keer voor onszelf en een keer voor Siebe en Zelda. Wie oud is moet slim zijn.
Toen dat achter de rug was en de meeste kinderen al weg, stond de band nog steeds te spelen en konden we dus heerlijk vrijuit dansen! Samen met mama, want het was duidelijk dat die ook geïnspieteerd was. Samen hebben we dus gedanst.
En als klap op de vuurpijl klom ik ook nog eens zelf op een bank en liep er als een kievit overheen. Precies zoals een piet dat ook over het dak zou doen!
Toen we uiteindelijk naar het huis van opa en oma gingen heb ik bijna het hele stuk gerend! Ik heb een omgekeerde energiecurve. Ik begin laag en eindig hoog!
Wat we niet eens doorhadden toen we thuiskwamen was dat er allemaal cadeautjes lagen. Pas toen papa de stoel ostentatief opzij zette en mama riep “Kijk!” hadden we het in de gaten! Pepernoten en chocoladecenten voor ons allemaal. Lekker en veel, dus ik heb maar gezegd dat we een zakje pepernoten bij opa en oma laten. Dan kan ik daar van eten als we volgende week op bezoek gaan bij ze!
Uiteindelijk gingen we nadat we heerlijk nasi gegeten hadden en chocoladecenten, naar huis.
En nu moet ik het overnemen, want Dzjez viel in slaap zodra hij in de auto zat! Die jongen toch! Zoveel indrukken, daar hebben zijn kleine hersentjes moeite mee om allemaal te verwerken.
Ik daarentegen ben klaar wakker en zie het nut vandaar bed gaan ook helemaal niet in. Nee ik wil nog allemaal avonturen beleven en expedities ondernemen. Ik zit vol met energie.
Gelukkig moesten we de schoenen nog opzetten en uit volle borst liedjes zingen. Dat kan ik als de beste natuurlijk! Inter aas a oentje! en Ie ih omp uh oom boot! Geen probleem voor mijn stem als een klok! En ik denk maar zo: “Hoe harder je zingt, hoe meer je in je schoentje vindt”.
Uiteindelijk bleek dat ook ik naar bed moest en deze keer het liefste met mama. Zo’n indrukwekkende dag, kun je het best afsluiten in de armen van mama (daarna ga ik gewoon nog even huilen en dan is de kans groot dat of papa of Zelda of beide ook nog even boven komen en dan heb ik een win-win).
(…)
En ja hoor!
Toen ik beneden kwam stonden daar 4 schoentjes op een rij waren er twee ballonnen! Wat een mooi kano, bedankt Sinterklaas! Dat heb je weer mooi gedaan!
Pas daarna kwamen we er achter dat er ook nog echte pakjes waren (en ik was al zo blij), met daarin kadootjes voor mij, Jay, Siebe en Zelda! Een echt kinderfeest dus.
Daarna mochten we nog eens de intocht van Sinterklaas in Meppel kijken (die had ik al gezien op mijn iPad bij Zappelin). Het viel me wel onmiddellijk op dat dit een andere Sinterklaas was dan in Nederhorst…. Daar moet ik nog eens diep over nadenken. Vooralsnog krijgt hij het voordeel van de twijfel!
Ik heb ook stiften gekregen. Mijn eigen, en een mooi kleurboek. Daar ga ik eens heel hard mee aan de slag. Kleuren is namelijk één van mijn lievelingsbezigheden! Dat en gewoon een beetje knuffelen of dansen of grapjes maken.
We zijn even van de radar geweest want Siebe en Zelda waren er. Dan hebben we veel te veel te doen en vooral geen tijd om blogs of zo te schrijven. Nee dan moet je bezig zijn met beleven.
Zo zijn we vorig weekend bij Beppe geweest, maar die was daar niet alleen. Tessa, Nynthe en Senn waren er natuurlijk en Pake kwam ook nog! We zaten met een heel Afkes tiental aan tafel om te eten. Daarvoor hadden we vooral boven gespeeld op de slaapkamers. Ononderbroken, want ik hoefde niet te slapen, waardoor ik dus aan het eind van de dag rode wangetjes had.
Ja, dat waren we inderdaad vergeten te vertellen, maar moet wel in de grote herinneringsblog worden opgenomen, want het was heel gezellig!
Ik wilde het over vandaag hebben, want we gingen naar de markt, waarbij mama de markt opgaat voor de boodschappen en wij de heuvels op om te wandelen en te spelen. Zelda is gisteren al naar huis gegaan, maar Siebe blijft nog tot zondag.
Met Siebe er bij is het gegarandeerd bomen klimmen, want dat is waar hij voor gemaakt is. Ik ook, maar kan het nog net niet goed genoeg. Ik ben niet meer bang om op een tak te zitten (als het maar niet te lang duurt).
Verder gaan we over de ongebaande paden en over de hevels! Dat is mooi met mooie uitzichten over de Vesting.
Ik loop er achteraan en struikel daarbij natuurlijk regelmatig. ik moet toch iets doen om mijn eer hoog te houden? (en mijn broek vies en nat?).
Ik heb uiteindelijk ook op een tak gezeten en die was wel 10 meter hoog. Ik was niet bang en dat kun je ook duidelijk aan mijn ogen zien. Wandelen en rennen gaat ook telkens beter, want ik hoef niet meer te stoppen en niet meer getild te worden. Ik word groter en groter en binnenkort ga ik een talkshow presenteren. Jayminee, is het OK?
Na het dutje van Jay en het lopen van papa en Siebe, gingen we nog spelen in de speeltuin. Daar heb ik de heeele dag op gewacht. We hebben gevoetbald, gestept, gewipwapt, geschommeld en nog naar de ‘andere’ speeltuin geweest. Maar dat was nog niet alles, want Tessa en Nynthe en Senn kwamen ook nog langs. Die hadden Beppe op het vliegtuig gezet naar… BALI!
Dat dacht ik, maar laten we beginnen met de vraag of een kinderboerderij een dierentuin is en waarom een dierentuin dan geen kinderboerderij is. In dit geval is de volgorde van de constatering van belang, want strik genomen kun je zeggen dat een kinderboerderij ook een dierentuin is. Want je hebt er dieren die strikt genomen in een tuin lopen, want een echte tuin is namelijk niet te vinden in een dierentuin (dat is dus een menselijk bedenksel). Een dierentuin is geen kinderboerderij, want er is geen boerderij. Bovendien is het best moeilijk om een giraffe te melken, want dan moet je op een krukje staan. En melken en krukjes is nooit een goeie combinatie. Vraag dat maar aan de melkboer.
Een dierentuin, en meer specifiek Artis, is wel een mooie plek met heel veel dieren (en mensen, want de parkeerplaats was al helemaal vol en de eerstvolgende ook en dus stonden we pas in de parkeergarage van het Waterlooplein.
Voor ons is dat niet erg want een kleine wandeling is onderdeel van het avontuur en de ervaring. Bovendien zat ik in de buggy, dus wat kan er gebeuren?
En het was ook nog eens heel mooi weer, dus we hadden dubbelgeluk. We waren goed voorbereid, want mama had haar nieuwe gifgroene rugzak mee en het lijkt er op alsof de binnenkant een vierde dimensie bevat, want hij raakt maar niet vol! Het scheelde weinig of ze had de bakfiets er ook nog ingestoken.
Artis is een goede aanleiding om de nieuwe rugzak te onderwerpen aan een grondige serie test, zodanig dat we hem met een geheel gerust hart mee kunnen nemen naar Bali. Het is wel een hele mooie met wel 98 zakjes, gespjes, riempjes, ritjes en houdertjes, met andere woorden, reuzepraktisch (en een ontdekkingstocht op zich).
Voor de tocht naar Artis had mama er allemaal heerlijke broodjes, appels en flesjes drinken (en lekkers) ingepakt. Dat was alleen voor ons, wat de dieren mag je niet voeren. Daar mag je alleen naar kijken. Zij zijn namelijk op een bijzonder dieet. Bovendien, als iedereen ze gaat voeren heb je straks 2 Artissen nodig, want dan passen ze niet meer in 1 kooi!
De eerste dieren die we tegenkwamen waren Japanse Makaken en er waren geen Namaken, ze waren echt en authentiek en hadden bovendien een trucje geleerd. Ooit was er eens een slimme Makaak die het niet lekker vond dat er zandkorreltjes op zijn vruchtjes zaten, en na lang denken en om zich heen kijken, bedacht hij dat hij het water ging afspelen. En wat denk je? Korreltjes weg, lekker stukje fruit. Die andere Makaken dachten “Dat kan ik ook” en zo begonnen alle Makaken in zijn buurt met het afspoelen van hun fruit. Het spoelgebruik van de Makaak was in de maak en toen ging er een Makaak op reis en wat denk je? Precies, die namen het ook over en nu was elke Makaak maar raak!
(als je afvraagt wat zijn die foto’s mooi, dan klopt dat, want mama maakt ze met haar nieuwe camera)
De tweede stop waren Pelikanen, nou dat zijn pas slimme eenden! Die hebben zo’n grote ondersnavel dat ze nooit een koffer mee moeten nemen op reis. Ik bedoel maar.
Ik zat gezellig bij Siebe op het bankje te kijken en namen de tijd, want we hadden alle tijd. Tijd is in dat opzicht een redelijk betrekkelijk begrip. We hadden ons ook druk kunnen maken omdat er zoveel te zien is en Artis dichtgaat om half 7, maar dat doen we niet en dus kun je alles op het gemak doen.
Over gemak gesproken, die leeuwen lagen daar echt op het gemak. Nu heb je natuurlijk ook niet veel ruimte om hele spannende dingen te doen, maar ik denk dat ze daar ook aan gewend zijn. Ze weten niet beter en denken daar ook niet over na, dus liggen ze lekker op een tak.
Hetzelfde als met een mol. Je kunt een mol vertellen over mooie witte stranden, met een heerlijke zon en ruisende oceanen en uitleggen hoe heerlijk het is in het water te duiken, maar een mol zal je hooguit verbaast aankijken om vervolgens terug in de donkere aarde te kruipen. Het komt er allemaal op neer waaraan je bent gewend (en het feit dat je een brein hebt om bepaalde zaken bij elkaar te redeneren). Dat is voorlopig mijn standpunt.
De krokodil klopte niet. Die was namelijk niet groen, maar voor de rest deed’ie goed zijn best er uit te zien als een krokodil. Zijn echte naam was een Onechte Gaviaal (nu denk je natuurlijk dat ik een grap maak, maar dat is niet zo. Kijk maar eens hier voor de agnosten onder ons).
Het hok met giraffe was leeg, maar toen zagen we dat ze in hun achterdierentuin aan het spelen waren met zebra’s en struisvogels. Niet dat ze nog haasje over deden hoor, dat hadden ze een keer geprobeerd, maar de giraffe won altijd, maar wel gezellig achter-elkaar-aan-rennertje, waarbij de struisvogel onverwacht snel was!
De tijgers waren op vakantie, want hun kooien gaan verbouwd worden, maar de waterval was er gelukkig wel! Door een tunnel waar je al lichtelijk beïnvloed door donderend geraas en ineens was hij de daar. Boos water dat zich met ware doodsverachting naar beneden stortte! Jay wilde er niet meer weg, die vond het echt retegaaf!
Ik snapte niet waarom al die mensen naar een glas zaten te kijken. Er was toch niet veel meer te zien dan de reflectie van hun eigen gezichten?
Toen we dichterbij kwamen voltrok zich een soort wonder, de reflecties verdwenen en maakten plaats voor een groep grappige zeehonden die geheel synchroon rondjes aan het zwemmen waren in het bassin, waarbij ze telkens sierlijk draaiden vlak voor ze dwars door het raam gingen zwemmen. We hebben Dzjez er niet van kunnen overtuigen dat dat niet het geval was, maar ja, dat is Dzjez.
Daarover gesproken, wat we nog niet gezien hebben zijn de orang-oetangs en die moet je natuurlijk wel gezien hebben als je naar Artis gaat. Na de zeehonden, de pinguïns en de schildpadden, kwamen we bij een leeg hok. Nou ja! Bleek dat ze buiten zaten!? Terecht, want het was heel mooi weer!
Die orang-oetangs zijn gaaf en die ene heel erg groot. Ze lijken ook erg op mensen, want als je ziet hoe ze kleine zaadjes van de grond afpakken… Heel knap.
Die ene orang-oetang is de baas en de anderen zijn een beetje bang voor hem, want ze lopen allemaal weg. Dat is op de creche soms ook een beetje zo en zo zie je maar weer, apen lijken best op mensen.
Al met al waren we al best lang aan het lopen in de dierentuin en dan wordt je ongemerkt best wel moe, dus de vijver met nog meer pinguïns was een welkome stop, want er stonden stoelen en een bankje. Goed gezien van die Artis-mensen.
Maar goed, we waren nog niet klaar hoor, er was nog een aquarium waar we naar toe moesten. Best knap die aquaria zo recht voor je neus, je kijkt die vissen recht in hun kieuwen bij wijze van spreken. Sommige vissen waren echt groot! En ik was bang dat ze door het raam zouden zwemmen. Dat kan hoor!
Ik zei het toch. Dzjez denkt dat het glas kan breken, maar ik weet wel beter. Ik weet wel meer dingen, zoals het feit dat ik totnutoe ongeschonden de dierentuin door ben gekomen en ergens onderbewust klopt dat niet.
Gelukkig was er nog een groot grasveld waar je heen en weer kunt rennen, want onzichtbaar voor het menselijke oog, precies in het midden is het water lang genoeg blijven staan om een modderpoel te maken. Je raadt het al, ik tuimel daar in de tweede run heel mooi in!
Handjes, knietjes en schoentjes lekker onder de modder. Missie geslaagd! We kunnen naar huis en daar waren we toch al onderweg naar toe.
Naar huis! De dag is voorbij gevlogen! Nog een paar vogels links en rechts en een pas ingetrokken groepje stinkende stinkdieren (want die moesten toch nog een beetje wennen aan de marters met wie ze het hok delen en dan laat je van schrik wat vaker windjes dan wanneer je in je eigen hok zit) om dag te zeggen. Maar een dag in de dierentuin is natuurlijk geen goeie dag als je ook niet een kameel hebt gezien.
Hey Kameel, je bent niet heel, je hebt maar één bult en kijkt een beetje scheel.
Ik weet niet of het waar is en of het niet hier maar daar is maar wat ik zeer zeker weet is jij bent een dromedaris
Maar toen waren we al bij de uitgang van een dag vol prachtige indrukken en gingen we op weg terug naar de auto, die bijna in het water zit (onder de grond naast een gracht).
De dierendag was overigens nog niet voorbij, want we gingen patat met kip eten! Daarover nadenkend, we hebben geen koeien gezien. Achteraf logisch, want het was geen kinderboerderij!
De zon begon door de grijze waas van de ochtend heen te schijnen en wij gaan naar de speeltuin met fiets en autoped, om vervolgens uitsluitend op de schommel en de draaimolen te willen. Wij zijn Ik, Jay, Siebe en papa en die laatste twee gingen volleypongen. Zij zijn de enige spelers die de sport kennen en bijgevolg de sport beoefenen, wat per definitie de winnaar van elke pot een wereldkampioen maakt.
Niet alleen is dat goed voor je zelfvertrouwen, het is ook de beste manier om ergens de beste in te zijn. En dan heb ik het nog niet over het feit dat je eerst zo’n sport moet uitvinden….
Precies.
In ieder geval kwamen we daardoor in een onnatuurlijke spagaat terecht als het aankomt op geduwd worden of wereldkampioenschappen volleypong. Duwen moest dus nog even wachten.
Ik was op het fietsje, maar ik denk dat die niet werkt. Wat ik ook probeer, hij gaat niet vooruit. Ik snap er niks van, maar blijf proberen. Vroeg of laat gaat het me lukken.
Toen mama ons riep, moesten we haasje repje op de fiets naar de Vesting, waar we vervolgens gingen wachten op de bus! Een hele oude, want het is monumentendag en dan mogen hele oude chauffeurs in hele oude bussen rondjes rijden in de omgeving. En om ze het gevoel te geven dat vertrekken bij A en aankomen bij Z zin heeft, mogen er onderweg mensen instappen. Dat heet logica.
We hadden de fietsen nog niet geparkeerd of we zagen jonge bekenden in de vorm van Wouter en Julia. Aangenaam gezelschap en opvallend onopvallend, want wij hadden dat natuurlijk al lang geregeld op de crèche!
Los van elke busrit is het al een groot plezier om bij elkaar te zijn en te kunnen dansen op de muziek van een draai-orgel. Gezelligheid troef en swingende heupjes op de koop toe.
De eerste bus was overbevolkt door de pre-MTV generatie die wel weer eens zin hadden om op de ouderwetse manier rondgereden te worden, dus was er geen plaats voor ons…
De tweede bus was speciaal ingezet door de burgermeester, een hele aardige mevrouw die ons een soort Sinterklaas-begroeting gaf en ons allemaal een handje gaf en een aai over de bol. Toen ik haar aankeek, zei ze “Oh alle 7 schoonheden in één”. Ik snap nog steeds niet hoe zij toen al wist dat we later op de dag nog gingen douchen!
De tweede bus was voorlopig niet van plan om te gaan rijden, want dan zou het schema in de war zijn. Nu kan ik daar een leuke grap over maken, maar er zit een kern van waarheid in. Niet dat ik tegen chaos ben, maar toch. Wat dat betreft ook bij de tweede bus zag ik de bui al hangen. Er waren duidelijk dagjesmensen met een missie en allemaal hadden ze grijs haar en een verbeten blik in de ogen…
Toen de derde bus aan kwam rijden voelde je de spanning stijgen en werd de verbeten blik vermengd met ongezonde spanning. Al met al begrijp ik dat, ouder worden de vorm van een boog heeft. Je begint met niets en ontwikkeld het tot iets en dan besef je dat je het eigenlijk best druk hebt, om er vervolgens achter te komen dat je veel gemist hebt en dus heel erg vooraan moet staan om dat laatste busreisje nog even mee te pikken. Een metafoor? Ik denk het niet….
Dus toen papa de oudere man er op attendeerde dat wij er toch echt al een uur stonden te wachten, en papa met kop en schouders boven hem uitstak mét onweerstaanbare glimlach, begreep de man dat hij misschien even moest wachten. Gelukkig voor hem was er genoeg plek in de bus.
We hebben een heerlijke tocht gehad van Naarden-Vesting, via Muiden, Bussum weer terug naar de Vesting. Onderweg hebben we vooral veel grapjes en lol gemaakt. De ene keer zat ik bij mama en de andere keer bij Siebe, papa en de papa van Wouter en Julia.
Vrienden hebben is fijn!
Toen we terug waren, moesten papa en Siebe eigenlijk direct door naar Gent, want Siebe had een Midweek van de Chiro. Hard knuffelen dus, want het was weer fijn dat hij er was. Mijn broer!
Maar de pret was nog niet ten einde, want na een sanitaire en een culinaire stop, zijn we weer op de bakfiets gestapt en hebben we ijs gegeten. Samen met mama. Kijk, dat zijn de geneugten des levens. Daarna had ik ineens een hele gekke aandrang. Nog voordat we thuis waren had ik bedacht dat we moesten gaan douchen en dat hebben we ook gedaan.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit…
Of omgekeerd, we maken de wereld een beetje wonderlijker.
Ineens stond hij vrijdagavond voor het raam. Papa was er natuurlijk ook bij, maar die zien we dan voor het gemak even niet staan. IEBUH! Wat een verrassing. OK, het was ook al laat, maar als slapen ten koste gaat van avonturen en belevenissen, moet je keuzes maken (lees vorige blog).
Automatisch is dat dan weer aanleiding om op zaterdagochtend naar de markt te gaan m vervolgens mama moederziel alleen (waar komt dat woord eigenlijk vandaan??), terwijl wij, Ik, Dzjez, Siebe en papa de wallen van de vesting opgaan en onze allerstoutste schoen aantrekken (weer zo’n uitdrukking waar je je van af vraagt wie dat bedacht heeft!).
Het is grappig om te ervaren en eigenlijk ook weer niet eens bewust van te zijn dat ik nu al aan het rennen ben over de paden, terwijl ik dat de vorige keer nog niet kon en de tegenzin me tegenwerkte om snelheid te maken.
Misschien geeft Siebe mij wel vleugels in de sandalen, want het was zijn idee om niet een blokje om te gaan, maar van de gebaande paden af te wijken. Daar zaten we, aan de rand van het water. Siebe zat er omdat hij gisteren met de trein is gekomen. Dzjez zit er omdat Siebe er zat en ik zat er omdat ik nieuwsgierig was waarom Siebe en Dzjez er zaten.
Jaja, zei Siebe, jaja, dachten Dzjez en ik en voordat we het in de gaten hadden, zat Siebe hoog in een boom en keken wij naar boven. Daar zat hij, onze broer en onze ambitie om later ook de beste bogenklimmers van de wereld te worden. Het enige wat daar voor nodig is, is het overwinnen van hoogtevrees.
Hey, hey, ik heb daar al een deel van overwonnen. In ieder geval heeft papa een foto kunnen maken, net op het moment dat ik even niet angstig keek. En wat maakt het uit! Ik heb er gezeten, zinder dat papa me vasthield en dat is de eerste stap naar de top. De top van de boom.
Toen we het pieppiepje hoorden van papa zijn telefoon, wisten we dat mama er aan kwam en de terugweg ingezet moest worden. Er is namelijk nog veel te doen voordat Niels en Sabine komen!!! Jaja, die komen, samen met Temme en Jenda plus Liva en dat is een hond.
Wat we niet moeten vergeten in alle consternatie, is dat ik geplast heb op de WC. Geen plas in de luier, maar plas in de WC. Dat zijn de eerste druppels in de goeie richting.
Wat Liva betreft voorlopig geen angst. Eerst moeten we de fiets van Siebe maken en de oude wegbrengen, dan gaan papa en Siebe nog hardlopen en gaat Jay slapen. Dan moeten we nog opruimen, klaarzetten, diep ademhalen want er komt een hond, om uiteindelijk gezellig buiten nog wat iPad te kijken en , na wat gezeur, een paar stukjes wordt te krijgen.
Toen ze er waren was Liva er ook.
En Liva is een superliva hond. Natuurlijk moest ik eerst eerst een paar grote paniekaanvallen verwerken, maar uiteindelijk besefte ik dat die paniek voornamelijk in mij zat en dat Liva daar eigenlijk helemaal niets mee te maken had.
Hetzelfde geldt voor mij, waarbij ik bovendien nog een soort fatalistische inslag heb en met alle geweld een foto van Liva an Liva wil laten zien. Ver voorbij mijn angst en dat is goed. Uiteindelijk heb ik hem geaaid en achterna gelopen en zijn we hele goede vrienden geworden (voor zover dat in zo’n korte tijd kan).
Ik ben over mijn angst van Dzjez heen als het ware (broederprojectie heet dat, en ik weet zeker dat dat niet in de Van Dale staat. Dzjez zit er vol mee en ik ben er gevoelig voor. Dat bouwt karakter, zullen we maar zeggen.
We waren erg creatief ook, ik en Dzjez, want we hebben gekleurd met stiften. Niet allen hebben we mooie tekeningen gemaakt, we hebben aan experimentele kunst gedaan door ook onszelf en de kast en bank te betrekken in het kunstobject. Kwestie van er een extra dimensie aan te geven… Niet iedereen was daar even blij mee.
Gelukkig zijn de stiften niet watervast.
De grande cru was Sabine die met ons mee ging spelen en kleuren, We hebben onze voeten nagetekend, dat is nou precies wat ik bedoel met “Op grote voet leven”. Ineens zie je dingen dan in een heel ander perspectief. Wel ook heel lief van Sabine dat ze zo gezellig met ons speelt.
Jay heeft overigens weer heel erg bewezen dat hij voor het kappersvak in de wieg is gelegd. Geen haarbos laat hij ongemoeid en gevraag of ongevraagd gata hij er in kroelen. Ik zou zeggen dat het bijna dwangmatig is, maar aangezien ik er ook wel een ‘haartje’ van heb, denk ik dat het gewoon een DNAatje is dat zijn kop opsteekt, waar die dan ook vandaag moge komen.
Hoe dan ook, ik zeg Liva en family mogen vaker langs komen. Niet allen is het gezellig, het is ook een interactieve, laagdrempelige manier om van mijn alles-groter-dan-een-halve-centimere-en-het-beweegt-fobie af te komen!
Het fascineert me al tijdje: Hoe kan een auto rijden?
Dat zijn van die dingen waar je eigenlijk niet bij stilstaat, omdat ze gewoon zijn, of gebeuren. Zo stap ik van voor mij geboorte al in auto’s, hoor een broem en we zijn onderweg.
Dat geldt voor veel dingen: Je draait aan de kraan en er stroomt water uit, je drukt op een knop en je kunt de hele wereld bekijken via een schermpje van pakweg 240 mm hoog en 169,5 mm breed, je stapt in een logge koker van 63,7 meter, die na een pantomime van de stervende zwaan van twee dames in een uniform en een lampje “Fasten seatbelts” de lucht in gaat.
En dat zijn ‘dingen’, want als je vervolgens nadenkt hoe het komt dat we vanzelf ademen en kunnen praten, borrelen er meer vragen op dan antwoorden. Het wordt nog interessanter als je probeert bewust op een bepaalt ritme adem te halen, want je zult merken dat dat eigenlijk helemaal niet meevalt. Dat is namelijk het onderbewuste, die doet allemaal dingen waar wij, het bewuste, ons helemaal niet bewust van zijn. En toch denken we dat we alles onder controle hebben….
Terug naar de motor. De bron van de (onder)bewuste gedachtenstroom (en feitelijk de bron van mijn woordenstromen in de blog). We kwamen terug van de crèche en deze keer kwam mama er niet zo gemakkelijk vanaf. Het was mooi weer (“het regent”), we waren op tijd (“jullie moeten nog eten”) en papa was thuis (“dan zijn we klaar als papa thuis komt”), dus elke reden om het niet te doen, was ‘gecovered’.
Mama ging de kap open doen en papa kwam al naar buiten om het te filmen (niets in ons leven moet ongedocumenteerd blijven) en het vervolg kun je beter even bekijken.
Zo zie je maar. Als het begin er niet is, kom je nooit bij het einde. Gelukkig ging de kap met vereende krachten toch nog open (en dan heb ik het nog niet over het dichtdoen) en zagen wij daar de motor liggen. Het mysterie van voortbeweging, de bron van gebrom.
Hij zag er eigenlijk vrij ongevaarlijk uit. Wat zwart en grijs, maar hij was wel warm. Dat voelde je op afstand. Daar mochten we dan ook niet aankomen, wat het natuurlijk des te intrigerender maakt, want dan wordt het pas interessant.
Ik weet nog niet wat ik precies wat ik ga worden als ik groter ben, maar het zal iets worden met nieuwsgierigheid. Dingen uitzoeken die je nog niet weet en dan moet je soms wel met je handen aan warme dingen zitten. Of dingen doen die niet mogen. Dat hoort er dan beroepshalve bij 😉
Drs in de Nieuwsgierigheidkunde. Het wordt tijd dat die richting opgestart wordt.
Siebe en Zelda kwamen dit weekend en er was een vriendin van Zelda bij. Marie. Dat was even wennen, maar na 3, seconden was dat ook al weer achter de rug en konden we als idioten door de kamer rennen onder het slaken van luide oerkreten. Dat hoort er nou eenmaal bij.
De volgende dag gingen we met de hele bende naar Bussum. Siebe, Zelda, Ik, Jay, Marie en papa. Je zag de mensen kijken en wij keken terug en hadden de grootste lol! Winkel in winkel uit, en dat is gewoon leuk, daar hoef je niet voor naar een speelpark.
’s Middags gingen mama en Dzjez en ik en mama op El Bakfietsio naar de Nederlandse Kampioenschappen Palingroken in Kortenhoef. Ik weet niet eens wat een paling is, laat staan dat ik had bedacht dat er kampioenschappen van bestaan. Zie je! Dat is wetenschap.
Bovendien vind ik gerookte paling lekker. Ik kreeg een hapje van mama en dat was genoeg om de volgende hap op eigen wijze te nemen door de hand van mama te pakken en een grote hap te nemen. Ik kom daar mee weg door vervolgens met grote bruine ogen en volle wangen schattig naar boven te kijken.
Nou moet ik zeggen dat mama ook een kampioen is hoor, want ze is er helemaal naar toe gefietst. Ook toen ze er naar 30 minuten achterkwam dat ze nog maar halverwege was. En dit was voor de wind…
Siebe, Zelda, Marie en papa gingen naar het Museum van beeld en geluid. Ook een goeie manier om de oorsprong van vanzelfsprekendheid te laten spreken. In een museum leer je altijd wat bij, dus dat moeten we blijven doen. Later wordt ik ook wetenschapper. En brandweer, want dat is pas een gave baan! In een brandweerauto rijden en vuren blussen met extreem uit de voegen gebarsten waterpistolen! Daar krijg je dan nog voor betaald ook.
Ze hebben mama daar ook nog gezien, maar niet in het echt. Op de televisie! Dat is toch ook wat? Je kunt nergens naar toe, lijkt het, zonder haar tegen te komen. Ze was toen nóg jonger dan nu. Ik denk niet dat ze toen ooit al eens aan ons had gedacht. En nu zijn we er.
Palingroken. Eerst dacht ik nog “Roken is slecht, laat staan een paling” maar dat was voordat ik al die rokende tonnen zag en tevreden kijkende palingen. Het zijn de palingen die gerook worden en de kunst is om de juiste samenstelling te hebben van de rook en de duur van de paling in die rook.
Het resultaat is verbluffend: Palingen die er uitzien alsof ze een gouden regenpakje aan hebben en een smaak die een kruising is tussen het plakjesworst, ham en het binnenste van een kibbeling. Mama keek heel blij en nam een pondje mee (-je staat er achter om mensen het gevoel te geven dat ze niet te veel hebben gekocht. Thuis wordt de -tje vaak weggelaten en is een pond een POND).
In ieder geval waren opa en oma Smulpaap er ook. Die laten namelijk geen kans onbenut om lekker te eten, zeker niet als het in de buurt is en ZEKER niet als hun favoriete kleinzonen er ook zijn. Maar goed, toe alle palingen gerookt waren en de prijzen bijna verdeeld, was het tijd voor ons om te vertrekken. Met een ferme duw in de rug, ging mama tegen de wind in op en we zijn thuisgeraakt.
Het is natuurlijk een behoorlijk gevoelig mannetje als het op dit soort gebeurtenissen aankomt, terwijl ik het als een grote kleuter ervaar. Ik onderga lijdzaam wanneer Zelda mijn gezicht schminkt, want het is allemaal voor een goed doel. Sinterklaas vieren bij opa en oma in Nederhorst den Berg! Net als vorig jaar, maar nu snap ik nog beterder wat er aan de hand is.
Dzjez & Jay 